Ποιος επαρχιακός τύπος; Ποια φίμωσή του;

Όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό με τις αντιδράσεις για την «προσπάθεια φίμωσης» του επαρχιακού τύπου θα ήταν εξαιρετικά κωμικά αν δεν ήταν εξόχως τραγικά.

Βλέπετε, ο επαρχιακός τύπος έχει ήδη φιμωθεί. Τα χρόνια της κρίσης δεκάδες φύλλα έχουν κλείσει δίχως να έχει ανοίξει μύτη. Οι απανωτοί νόμοι των κυβερνήσεων που έκοψαν ατέλειες, φορολογικές ευκολίες και έσοδα οδήγησαν στον μαρασμό τη μεγάλη πλειοψηφία του τύπου. Η κατακόρυφη αύξηση των τιμών των πρώτων υλών καθώς και η οικονομική κρίση και η μείωση των διαφημιστικών εσόδων έδωσαν το τελειωτικό κτύπημα.

Επιβίωσαν λίγοι, πολύ λίγοι. Κι απ’ αυτούς τους λίγους πολλοί είναι οι διαπλοκόμενοι με κέντρα εξουσίας για να καρπώνονται τα οφέλη μιας ανίερης σύμπραξης: αυτού που πρέπει να ελέγχει την εξουσία με την εξουσία.

Όλα αυτά τα χρόνια η στάση των μεγάλων εφημερίδων του επαρχιακού τύπου ήταν το λιγότερο αμφιλεγόμενη.

Ενώ έβλεπαν την κατάσταση που διαμορφώνεται, μέσω των συλλογικών οργάνων ποτέ δε στήριξαν ένα μακροχρόνιο αγώνα για την «προάσπιση της ελευθερίας έκφρασης» ή της «πολυφωνίας».

Αντιθέτως, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων στάθηκαν απέναντι σεκινητοποιήσεις για μια σειρά ζητήματα που αφορούσαν την εν γένει λειτουργία του τύπου και την «ελευθερία έκφρασης». Η χλιαρότητα και η νωθρότητα των αντιδράσεων δεν ήταν τυχαία. Όλοι γνώριζαν πολύ καλά τι συμβαίνει. Και σιωπούσαν.

Η αλήθεια είναι ότι η σχετική «υγεία» κάποιων φύλλων βασίστηκε και στις «κρεατομηχανές» των μνημονίων.

Μέσω μίας κανιβαλλιστικής θεώρησης και πρακτικής, οι ισχυροί της επαρχίαςαποδεχόμενοι το αναπόφευκτο των μνημονίων δημιούργησαν το πλαίσιο όπου ο θάνατος των άλλων γινότανη σχετική «υγεία», συντελούσε στην ισχυροποίηση αυτών που απέμεναν. Υπάρχει καμία αμφιβολία;

Για ποιον επαρχιακό τύπο λοιπόν μιλάμε; Όταν απουσίαζε το μόνο όραμα για τον τύπο της επαρχίας ήταν η επικράτηση εν μέσω κρίσης των πιο ισχυρών συγκροτημάτων;

Και πού ήταν η αριστερά αλλά και γενικότερα η αντιπολίτευση όταν έκλειναν ιστορικά φύλλα της επαρχίας; Η Μεσόγειος και η Τόλμη στο Ηράκλειο, ο Κήρυκας και η Χανιώτικη Ελευθεροτυπία στα Χανιά – για να αναφέρουμε μόνο μερικά – έκλεισαν και δεν κουνήθηκε φύλλο.

Δεν κουνήθηκε φύλλο για ένα επιπλέον λόγο. Γιατί πολλοί απ’ αυτούς που υψώσανε σήμερα παντιέρες αντίστασης για να διαφυλάξουν τα χρήματα που λαμβάνουν από τα κρατικά ταμεία, τότε περίπου χαιρόντουσαν από τις εξελίξεις, αφού προσδοκούσανε μονοπωλιακές καταστάσεις και αύξηση των εσόδων τους από τα «λουκέτα» στους «ανταγωνιστές» τους.Γνώριζαν πολύ καλά ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα της στάσης τους κι όμως δεν έκαναν τίποτα. Με την ευκαιρία της κρίσης, «ξεκαθαρίζει το τοπίο», έλεγαν. Κι αδιαφόρησαν.

Είναι εξεφρασμένες και καταγεγραμμένες οι θέσεις πολλών από τους σημερινούς «αντιστασιακούς», για λειτουργία μίας εφημερίδας ανά νομό.

Ναι, οι ίδιοι που σήμερα μιλούν για φίμωση της ελευθερίας έκφρασης και της πολυφωνίας τότε μιλούσαν για περίπου μία φυσική και αναγκαία εξέλιξη, για «ξεσκαρτάρισμα». Τόσο κοντόθωρη η ματιά τους.

Πλέον, η φωτιά έφτασε και στα «μαγαζιά» τους. Και τώρα, κινδυνεύουν να τους «φιμώσουν». Τι ειρωνία, πράγματι..

Βρήκαν τη συμπαράσταση από τους βουλευτές των κομμάτων. Αυτή τη συμπαράσταση που δε μπόρεσε να βρει ποτέ ένα μεγάλο τμήμα του επαρχιακού τύπου κάποια χρόνια νωρίτερα. Να είναι άραγε οι εκλογές που πλησιάζουν;

Εμείς, μία εφημερίδα που επιβιώνουμε υπό πολύ δύσκολες συνθήκες και με κομμένη τα κρατικά προνόμια εδώ και χρόνια, θα συνεχίσουμε. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, όχι επειδή κινδυνεύουμε να χάσουμε τα έσοδα από τις κρατικές δημοσιεύσεις που δικαιούμαστε, αλλά επειδή αυτό πιστεύουμε. Άλλωστε, γι’ αυτά που πιστεύουμε πληρώνουμε τα κόστη. Γι’ αυτό βρισκόμαστε εδώ και χρόνια έξω και από το παιχνίδι της κρατικής διαφήμισης.

Γιατί, βλέπετε, και εκεί ακόμα υπάρχουν φανερές και αφανείς σχέσεις διαπλοκής. Και το μοίρασμα της πίτας ποτέ δεν έγινε αξιοκρατικά.

Κάποιοι, ακόμα και σήμερα, συνεχίζουν και ταϊζονται πλουσιοπάροχα από τα κρατικά ταμεία και τα ευρωπαϊκά προγράμματα κι ας σηκώνουν τα λάβαρα της επανάστασης και της περιφρούρησης της «ελευθερίας έκφρασης». Ναι! Οι ίδιοι που θεωρούσαν «διορθωτική κίνηση» τα λουκέτα σε ιστορικά φύλλα της επαρχίας…

Αλλά ας είναι. Ποιος είπε ότι ο κόσμος είναι δίκαιος;

Ας αναρωτηθούν όμως όλοι: ποιος επαρχιακός τύπος κινδυνεύει από φίμωση; Κινδυνεύει μόνο αυτός που δεν έχει ήδη καταστραφεί: μια μικρή μειοψηφία. Και ποιος φιμώνεται όταν τα πολλά λουκέτα των χρόνων της κρίσης αποδεικνύει ότι η πλειοψηφία έχει ήδη φιμωθεί; Ποιος φιμώνεται αν όχι αυτός που δε χρειάστηκε ποτέ να φιμωθεί; Σήμερα, ποιοι φωνάζουν;

Οι λίγοι κινδυνεύουν, οι πολλοί έχουν ήδη καταστραφεί. Όμως, τότε, για ποια πολυφωνία που πρέπει να διασφαλιστεί μιλάμε;Την πολυφωνία των λίγων; Των εκλεκτών;

Και ο ΣΗΠΕ, άλλωστε, ο Σύνδεσμος Ημερήσιων Περιφερειακών Εφημερίδων, σε τελευταία του ανακοίνωση, μετά την επιβεβαίωση της «νίκης» εντός του κοινοβουλίου, αφού πρώτα αναφέρεται στις στοχευμένες δράσεις του και αφού συγχαίρει όσους συνέβαλαν στη μη άρση του υποχρεωτικού χαρακτήρα των δημοσιεύσεων Δημοσίου – ΟΤΑ προς τον Περιφερειακό Τύπο κι ευχαριστεί τους βουλευτές, ξεκαθαρίζει ότι το ζήτημα ποτέ δεν ήταν η πολυφωνία ή η ελευθερία έκφρασης.

Σε ένα κείμενο πολλών παραγράφων, μέσα σε λίγες λέξεις, στην τελευταία πρόταση ενημερώνει:

«επιτρέπονται πλέον οι συμπράξεις μεταξύ επιχειρήσεων ηλεκτρονικών Μέσων με στόχο τη μείωση του κόστους λειτουργίας». Τίποτ’ άλλο. Κανένα σχόλιο.

Και η ελευθερία έκφρασης; Και η πολυφωνία;

Αυτά, θα τα θυμηθούμε στην επόμενη κινητοποίηση.

“ΑτΚ”

"google ad"