Ποιος θυμάται την Ρέιτσελ Κόρυ; 11 χρόνια από τον θάνατό της

Ήταν μόλις 23 χρόνων. Πλακώθηκε από μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού στην προσπάθειά της να προστατεύσει το σπίτι μιας οικογένειας Παλαιστινίων από την κατεδάφιση. Σε μερικά απ’ αυτά τα σπίτια Παλαιστινίων είχε περάσει εκείνο τον χειμώνα η Ρέιτσελ, συμμετέχοντας στη δράση της οργάνωσης μη βίαιου ακτιβισμού ΙSM (International Solidarity Movement). “Πραγματικά φοβάται για τους ανθρώπους εδώ. Χθες είδα έναν πατέρα να σέρνει τα δυο μικροσκοπικά παιδάκια του με το χέρι του υψωμένο για να τον βλέπουν τα τανκς κι ο ελεύθερος σκοπευτής σ’ ένα πύργο κι οι μπουλντόζες επειδή νόμιζε ότι το σπίτι του επρόκειτο να ανατιναχτεί… Σκέψου ότι αυτός ο άντρας ένιωσε ότι ήταν πιο ασφαλές να τρέξει μπροστά απ’ τα τανκς με τα παιδιά του, απ’ το να μείνει μέσα στο σπίτι του. Φοβήθηκα πραγματικά ότι θα τους πυροβολούσαν όλους και προσπάθησα να σταθώ ανάμεσα σ’ αυτούς και το τανκ…” έγραφε στο τελευταίο γράμμα που έστειλε στη μητέρα της εκείνο τον Μάρτη. Μ’ αυτό το γράμμα τελειώνει και η αφήγηση της Ρέιτσελ έτσι όπως καταγράφηκε στο ημερολόγιο, στα e-mail, στις σημειώσεις και τα γράμματά της στη μητέρα της κυρίως. Ένα πολύ μικρό βιβλίο τα χώρεσε όλα αυτά. “Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι” φωνάζει στον τίτλο του και ψυθιρίζει σ’ όσους δεν έτυχε να δουν τη θεατρική παράσταση που προέκυψε απ’ αυτές τις σημειώσεις και παίζεται σε πολλές χώρες και στη δική μας μέχρι πριν από λίγο καιρό από το Θέατρο του Νέου Κόσμου, ότι εκείνο το κορίτσι από την Ολύμπια της Ουάσιγκτον έκανε … πως το είχε γράψει ο Ζοζέ Σαραμάγκου, ναι “έκανε κάτι πολύ πιο μεγάλο από το μπόι του”.

Η Ρέιτσελ Κόρι γεννήθηκε στις 10 Απριλίου του 1979. Από μικρή εκδήλωνε τη δυσφορία της για τα άσχημα του κόσμου. Στο τετράδιό της σημείωνε τους πέντε ανθρώπους που θα ήθελε να γνωρίσει αλλά είναι νεκροί: Σαλβαδόρ Νταλί, Καρλ Γιουνγκ, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Τζον Κένεντι, Ιωσηφίνα. Και προσέθετε άλλους πέντε ανθρώπους με τους οποίους θα κάνει παρέα στην Αιωνιότητα: Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Ιησούς, Έντουαρντ Έστλιν Κάμινγκς, Γερτρούδη Στάιν, Ζέλντα Φιτζέραλντ. Έξι-Τσάρλι Τσάπλιν. Μερικά χρόνια αργότερα στο ημερολόγιό της θα σημειώσει “Είχα από παλιά αυτή την παράξενη ανάγκη να βρεθώ σ’ ένα άλλο μέρος και να γνωρίσω ανθρώπους που βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά απ’ αυτήν που χρηματοδοτεί τον αμερικάνικο στρατό. Το να σέβομαι τον τόπο μου, αλλά να αναγνωρίζω και στους άλλους το ίδιο δικαίωμα, είναι ζήτημα ηθικής για μένα, υποθέτω…”. Της άρεσε να φτιάχνει λίστες, και να χωράει σ’ αυτές όλα τα σημαντικά που έπρεπε να γίνουν. Έβλεπε τον κόσμο γύρω της κι όσο τον γνώριζε ασφυκτιούσε. “Σ’ αγαπάω μαμά, αλλά μεγαλώνω πέρα από αυτά που μου έδωσες. Αυτά κρατάω μέσα μου και μεγαλώνω προς τα έξω. Άσε με να πολεμήσω τα τέρατά μου” σημειώνει στο ημερολόγιό της. Μεγαλώνοντας τα συνειδητοποιούσε “Δεν είμαστε απ’ έξω”. Απεκδύθηκε πολύ γρήγορα την ανούσια φοιτητική ζωή στην Ολύμπια. Κι άρχισε να αναζητά τις δικές της αλήθειες.

Έμεινε στη Γάζα 50 ημέρες. Αποκαλυπτικές οι αφηγήσεις στο ημερολόγιό της. Η έκπλήξή της για τα γαλάζια αστέρια του Δαυίδ ζωγραφισμένα στις παλαιστινιακές πόρτες της Αραβικής συνοικίας έρχεται να αποτυπώσει την άλλη πλευρά του νομίσματος της ιστορίας. Η εθνική καθαρότητα τώρα στοχεύει τους Παλαιστινίους. Έξι χιλιάδες Άραβες δούλευαν το 2001 στην Ιερουσαλήμ και το 2003 μόνο γύρω στους 600. Μια διαδρομή 40 λεπτών μπορούσε να διαρκέσει πάνω από 12 ώρες. Απέναντι στην πολεμική μηχανή του Γολιάθ, την τέταρτη στρατιωτική δύναμη του κόσμου, η 23χρονη Ρέιτσελ θα ενωθεί στις ανθρώπινες ασπίδες. Θα δει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιοι, θα δει τις δολοφονίες που διαπράττονται πλάι της, θα δει τα παιδιά που μεγαλώνουν με τον φόβο του θανάτου και τον χειρότερο ακόμα φόβο, αυτόν που καταπίνει κάθε αύριο, κάθε μέλλον. Θα ζήσει μαζί με οικογένειες σε μισογκρεμισμένα σπίτια από τις μπουλντόζες του ισραηλινού στρατού, θα γευτεί τα φαγητά και τις φροντίδες τους. “Μένω κατάπληκτη από τη δύναμη τους να υπερασπίζονται σε τέτοιο βαθμό την ανθρωπιά τους, σε αντιπαράθεση με τον απίστευτο τρόμο που περιβάλλει τη ζωή τους και τη συνεχή παρουσία του θανάτου. Νομίζω ότι η λέξη είναι αξιοπρέπεια” γράφει. Σ’ αυτές τις 50 ημέρες της διαμονής της στη δυτική όχθη η Ρέιτσελ δεν θα γνωρίσει μόνο όσα συμβαίνουν σ’ αυτή τη μικρή λωρίδα γης. Θα δει τον ίδιο της τον εαυτό να αλλάζει σ’ αυτό το τραγικό ταξίδι αυτοσυνείδησίας και ενηλικίωσης. Από το ανέμελο κορίτσι που ονειρευόταν όταν μεγαλώσει να γίνει “από περιπλανώμενη ποιήτρια έως η πρώτη γυναίκα πρόεδρος” μετατρέπεται μέσα σε 50 ημέρες σε μια συνειδητοποιημένη γυναίκα που ως Δαυίθ θα σταθεί απέναντι στον Γολιάθ πολεμώντας για τα δικά της τέρατα και για τα τέρατα που στοιχειώνουν τις ζωές όλων αυτών των παιδιών χωρίς αύριο. “Τώρα ξέρω ποιος νοιάζεται. Το ξέρω, είτε πεθάνω στις 11.15 το πρωί, είτε πεθάνω στα 97 μου- ξέρω. Και ξέρω ότι αυτός που νοιάζεται είμαι εγώ. Αυτή είναι η δουλειά μου”. Η Ρέιτσελ Κόρι δεν πέθανε στα 97 της.