Ποιος Σημίτης; Ο Τσίπρας!

Η ξεφτίλα – αν και αναμενόμενη – ξεπέρασε κάθε όριο. Ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Τόσο που αν υποθέσουμε ότι είχε κοπεί κάποτε (πότε;) το νήμα του αμερικανοτσολιαδισμού που ξεκίνησε με τις βόμβες ναπάλμ και τα «Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας», η παρθενορραφή που του πέρασε ο Τσίπρας κάνει την επανασύνδεση να φαίνεται σαν καινούργια.Θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες επί σελίδων. Αλλά το θέμα δεν ενδείκνυται για φιοριτούρες. Προέχει η καταγραφή της κατάντιας. Προέχει να αποτυπωθεί χωρίς φλυαρίες η κατάντια. Μετρήστε ξεφτιλίκια:

• Ένας πρωθυπουργός που στέκεται δίπλα στον Ομπάμα και μέσα στην μικρότητα και την υπετροφική του κατωτερότητα αρχίζει να τραυλίζει τα ελληνικά με αμερικάνικη προφορά.
• Μια «αριστερή» κυβέρνηση που για το χατίρι του επισκέπτη μετατρέπει την Αθήνα σε «νεκρή» πόλη κατά τα πρότυπα της εισόδου των Γερμανών το ’41, που απαγορεύει διαδηλώσεις και φτάνει στο σημείο να στέλνει καρακόλια γα να θυροκολλήσουν την απαγόρευση στα γραφεία κομμάτων και οργανώσεων.
• Ένα υπουργικό συμβούλιο «αριστερής» κυβέρνησης να χειροκροτεί αντάμα με τους Γλίξμπουργκ και τους Λάτσηδες τον Ομπάμα την ώρα που αυτός εξυμνεί την υπέρ των ναζί πολιτική των ΗΠΑ στην Ουκρανία.
• Ένας πρόεδρος της Δημοκρατίας που παίρνει την έκκληση του Ελύτη προς τον Ηλιο της Δικαιοσύνης για να την προσφέρει με μορφή ζητιανιάς στον… «ήλιο» – (τέως) πλανητάρχη.
• Ένας αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης που ξελιγώνεται να του ρίξει μια ματιά ο Ομπάμα και να έχει μια κατ’ ιδίαν συνομιλία μαζί του διάρκειας… ενός λεπτού.
• Σωτήρες του τόπου τύπου Σταύρος Θεοδωράκης και Βασίλη Λεβέντη να διαμαρτύρονται γιατί δεν τους κάλεσαν στο δείπνο προς τιμήν Ομπάμα να φάνε αντάμα με τον Χριστόδουλο και την κυρία Μαριάνα τις συναγρίδες.

Τι «αριστερός» ήταν αυτός!

Ας επιστρέψουμε, όμως, στον (αριστερό) πρωθυπουργό μας. Αυτό που απολαύσαμε ήταν:

Ένας πρωθυπουργός που εξύμνησε την θητεία του Ομπάμα «κατά τη διάρκεια τη οποίας άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο».

Αλήθεια, ρώτησε ο κ.Τσίπρας πως φαντάζει η εικόνα των ΗΠΑ και στα μάτια των βομβαρδισμένων – επί Ομπάμα – παιδιών της Συρίας, της Λιβύης και όλης της Μέσης Ανατολής ή στα μάτια των λαών σε 130 χώρες του πλανήτη όπου οι ΗΠΑ διατηρούν στρατιωτικές επιχειρησιακές δυνάμεις;

Ένας πρωθυπουργός που εξύμνησε τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας για να καταλήξει ότι «η Ελλάδα υποδέχεται έναν Αμερικανό Πρόεδρο που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες αυτές».

Μπα; Αυτός είναι ο λόγος, η… χρηματοδότηση των αξιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που επί Ομπάμα οι ΗΠΑ δαπάνησαν 900 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από όσα δαπάνησαν επί Μπους σε πολέμους και για την δημιουργία Φρνακενστάιν τύπου ISIS;

Ενας πρωθυπουργός που δεν ξέχασε να γλύψει τον Ομπάμα επιδαψιλεύοντάς του δάφνες γιατί «αγωνίστηκε για τα δικαιώματα όλων των πολιτών ανεξάρτητα από το χρώμα, τη θρησκεία ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό».

Αλήθεια; Αυτό καταλαβαίνει ο Τσίπρας όταν ακούει την λέξη «Γκουντανάμο», το οποίο θα έκλεινε ο Ομπάμα; Αυτό καταλαβαίνει όταν μαθαίνει για τους μαύρους που δολοφονούνται σαν τα κοτόπουλα από την αμερικανική αστυνομία επί Ομπάμα; Τα δικαιώματα των πολιτών που προστατεύει ο Ομπάμα βλέπει οΤσίπρας στο γεγονός ότι σήμερα στις ΗΠΑ οι φυλακισμένοι μαύροι είναι περισσότεροι από τον αριθμό των δούλων στα μέσα του 19ου αιώνα;

Ενας πρωθυπουργός που είδε στον Ομπάμα τον άνθρωπο «που συνέβαλλε με όλες του τις δυνάμεις και όλη του την επιρροή για μια ανθρωπιστική λύση στη μεγάλη Προσφυγική κρίση».

Αλλά αν δεν κάνουμε λάθος ο Τσίπρας είναι πρωθυπουργός μιας χώρας που στα νερά της πνίγονται προσφυγόπουλα – αυτά που βομβαρδίζει ο Ομπάμα και οι φίλοι του. Όχι;

Ενας πρωθυπουργός που ξεχείλισε από θαυμασμό για το γεγονός ότι υποδεχόταν «έναν Πρόεδρο που απέναντι στην οικονομική κρίση του 2008, οδήγησε την αμερικανική οικονομία σε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο από αυτόν που η Ευρώπη επέλεξε».

Αλλά γιατί ο Τσίπρας δεν ρωτάει τους φίλους του, τον Στίγκλιτς και τον Κρούγκμαν να του εξηγήσουν τι σημαίνει (και) αυτό το «άλλο μείγμα» πολιτικής επί κρίσης. Θα του επιβεβαιώσουν ότι το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το «μοντέλο Ομπάμα» στις ΗΠΑ κατέληξαν στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού και από αυτά τα κέρδη το 60% πήγε στους μεγιστάνες που αποτελούν το μόλις 0,1% του πληθυσμού των ΗΠΑ

Ενας πρωθυπουργός που θυμίζοντας τα προ έτους δικά του Μνημόνια έφτασε να πει: «Και θέλω, με την ευκαιρία, να αναγνωρίσω και δημόσια τον ρόλο και την συνεισφορά του Προέδρου Ομπάμα, εκείνες τις κρίσιμες ώρες,  να αναγνωρίσω την ηθική και πολιτική στήριξη που παρείχε στην κυβέρνηση μου στην προσπάθεια να υπάρξει μια θετική διέξοδος».

Για όσους δεν κατάλαβαν, το Μνημόνιο που σαρώνει τη χώρα, το τρίτο Μνημόνιο, το «αριστερό» Μνημόνιο Τσίπρα, έχει τη σφραγίδα του Ομπάμα και των ΗΠΑ. Το ξέραμε. Το μόνο που δεν ξέραμε ήταν ότι ο Τσίπρας θα έφτανε σε σημείο ώστε το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» του Σημίτη στα Ιμια να ωχριά απέναντι στα δικά του ξεφτιλίκια.

Ενας πρωθυπουργός που θα έδιωχνε το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα να στέκεται σούζα στον Ομπάμα και να δηλώνει: «Στο πλαίσιο αυτό, υπογραμμίσαμε τη σημασία που έχει (…) η συνέχιση της επιχείρησης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο».

Είπαμε, μπροστά του ο Σημίτης ήταν ένα προσκοπάκι της αμερικανοδουλείας.

Με τούτα και με εκείνα, είδαμε έναν Έλληνα πρωθυπουργό να απευθύνεται στον Ομπάμα και – παραμονές του Πολυτεχνείου – να του λέει: «Κύριε Πρόεδρε σας υποδέχομαι ως πρόεδρο των ΗΠΑ που υπηρέτησε τον σεβασμό του ανθρώπου και την υπεράσπιση της Δημοκρατίας»…

Έτσι, λοιπόν, μετά το ξέπλυμα της πολιτικής των Μνημονίων, της τρόικας, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, μετά το ξέπλυμα της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ την οποία η παρούσα κυβέρνηση συνεχίζει να εφαρμόζει με το εξόχως «αριστερό» επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική», ο κ.Τσίπρας φρόντισε κατά την επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα να διεκπεραιώσει και το ξέπλυμα της πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Συνεπώς μετά το ταξίδι Ομπάμα κατά το οποίο ήλθε, εξυμνήθηκε και απήλθε, εκείνο το οποίο απέμεινε για τα ελληνικού λεγόμενου ενδιαφέροντος θέματα ήταν τα κυβερνητικά πανηγύρια. Που, όμως και για να το πούμε ευγενικά, είναι για τα πανηγύρια…

Εκείνο που έμεινε από το ταξίδι του Ομπάμα, είναι:

Πρώτο, η ΝΑΤΟική επικυριαρχία. Είστε παράδειγμα προς μίμηση που παρέχεται το 2% του ΑΕΠ σας στο ΝΑΤΟικό ταμείο, συνεχάρη τον κ.Τσίπρα ο Ομπάμα. Πράγματι. Η Ελλάδα των Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλου και τώρα Τσίπρα, την τελευταία 7ετία των μειώσεων μισθών και συντάξεων, έχει προσφέρει στο ΝΑΤΟ «συμμαχικά» λύτρα που ξεπερνούν τα 30 δισ. ευρώ!

Δεύτερο, το καθεστώς διαμόρφωσης των διεθνών σχέσεων της χώρας με πυξίδα το «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Τρίτο, οι τουρκικές και κάθε λογής υποδαυλισμένες από τις ΗΠΑ προκλήσεις και κινήσεις κατά της Ελλάδας. Η σιωπή του Ομπάμα για τη Συνθήκη της Λοζάνης και τα προβλήματα με την ΠΓΔΜ (σσ: την αναγνωρισμένη από τις ΗΠΑ σαν «Μακεδονία»), αλλά και η επιμονή του για την «επίλυση» του Κυπριακού με όρους ξαναζεσταμένου σχεδίου Ανάν, ήταν χαρακτηριστικά.

Εκεί, δε, που η εγχώρια προπαγάνδα πνίγηκε από τα ίδια της τα σάλια είναι η περίφημη υπόθεση του χρέους. Η εγχώρια προπαγάνδα θέλησε να εμφανίσει τον Ομπάμα – τον μεταφορέα των απόψεων του ΔΝΤ, δηλαδή – σαν τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου. Μόνο που φεύγοντας από την Αθήνα και κατά την άφιξή του στο Βερολίνο ήταν ο ίδιος Ομπάμα που έπλεξε το εγκώμιο της Μέρκελ της οποίας δήλωσε… ψηφοφόρος και φανατικός οπαδός.

Συνεπώς δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνειών. Η όποια διευθέτηση του χρέους, όποτε και αν γίνει, προοιωνίζεται για τον ελληνικό λαό ένα νέο μνημόνιο, όπως κι αν αυτό ονομαστεί. Αυτό το γνωρίζουν πρώτα και κύρια οι εγχώριοι φίλοι του κ.Ομπάμα που δεν έπαυσαν να τον χειροκροτούν με πάθος ακόμα κι όταν αυτός τους προέτρεπε να επιταχύνουν τις «μεταρρυθμίσεις» και ως γνωστόν οταν οι ΗΠΑ μιλούν για «μεταρρυθμίσεις» δεν εννοούν τίποτα λιγότερο απ’ ό,τι εννοεί το ΔΝΤ.

Ιστορικό, επομένως, το ταξίδι Ομπάμα στην Αθήνα. Πράγματι. Αλλά για άλλους λόγους.

Ο πρώτος είναι το κόστος της επίσκεψης, όπως αυτό θα αποτυπωθεί πολύ σύντομα στα ζητήματα της οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής.

Ο δεύτερος – και απολύτως σχετικός με τη λέξη «φιλότιμο» που μνημόνευσε ο καλός μας καλεσμένος – δεν είναι παρά οι… αναξιοπρεπείς αμερικανιές στις οποίες επιδόθηκε το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα της χώρας. Και το απόγειο αυτών: Η άνευ προηγουμένου καταγραφή του ΣΥΡΙΖΑ ως το κόμμα της ριζοσπαστικής αμερικανίλας.

thepressproject.gr