Πρέπει να’ σαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα

Του Γαλαξιάρχη

Το φοινικικό εμπορικό πλοίο αποτελεί συνεταιριστική επιχείρηση(*). Μόνο που ο πονηρός καπετάνιος έχει συνάψει συμβόλαιο με ψιλά γράμματα, καθιστώντας τους “συνεταίρους” του, μόνιμους κωπηλάτες της γαλέρας του. Κάτι σαν τον Ευρωπαϊκό Συνεταιρισμό που αυτοαποκαλείται “Ευρώπη των Λαών”. Ή σαν να λέμε “λαϊκή κυριαρχία” στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.

Δεν υπήρξε ποτέ ιστορικό προηγούμενο όπου μία χώρα κατάφερε να αντιμετωπίσει με επιτυχία μία οποιαδήποτε κρίση, είτε πόλεμος λέγεται αυτή, είτε οικονομική ή ακόμη και φυσική καταστροφή, χωρίς την αυτόβουλη συμμετοχή του υποκειμένου που λέγεται κοινωνία. Δεν υπήρξε πόλεμος που να κερδήθηκε από σκλάβους και καμία δικτατορία του τρόμου δεν πήγε μακριά.

Στην ελληνική γαλέρα βιώνουμε την εξής τριπλέτα καταστροφής, ανεξαρτήτως οικονομικού συστήματος:

1. Αναξιόπιστη κυβέρνηση, που στηρίζεται σε ένα κόμμα το οποίο εξαπάτησε προεκλογικά τους ψηφοφόρους του και συνέχισε να κυβερνά στηριγμένη στην απάτη. Ένα αναξιόπιστο μοντέλο που κληροδοτήθηκε και στο διάδοχο, δοτό, σχήμα Παπαδήμου.
2. Αποσαθρωμένους κοινωνικούς δεσμούς. Δεν υφίσταται καν κοινωνία, παρά μία αποσυντονισμένη οχλαγωγία ομάδων που τελούν υπό τρομοκρατία, συκοφαντία και ανασφάλεια. Όσοι το βουλώνουν μη χάσουν τη δουλίτσα τους είναι ήδη τρομοκρατημένοι και άβουλοι. Για τους υπόλοιπους, που δεν έχουν τίποτε να χάσουν, φροντίζει η επίσημη και ανεπίσημη κρατική τρομοκρατία. Το μόνο κοινό δεδομένο για τα λαϊκά στρώματα: είναι όλοι κωπηλάτες.
3. Ανυπαρξία σχεδίου αναδιάρθρωσης τόσο της οικονομίας όσο και της παραγωγής. Αντ’ αυτού προτιμήθηκε η τυφλή υποταγή σε χιλιοδιατυπωμένα νεοφιλελεύθερα μοντέλα πτωχοποίησης, ανισοτήτων και κοινωνικής εξουθένωσης

Οι πιθανότητες επιτυχίας τείνουν στο μηδέν. Κι όταν λέω επιτυχία δεν εννοώ την ανάκαμψη του εμπορικού ισοζυγίου, ή την επιστροφή του δείκτη ανάπτυξης σε θετικό πρόσημο. Δεν είναι το εμπόρευμα το πιο πολύτιμο αγαθό, αλλά η ζωή και ο άνθρωπος. Κάτι που τα τραπεζικά ρομπότ και ο συρφετός που τα ακολουθεί αγνοούν επιδεικτικά.

Και οράματα θα σας χτίσουμε

«Κερδίσαμε χρόνο» φωνάζουν τα μνημονιακά φερέφωνα. «Είναι η τελευταία ευκαιρία» επαναλαμβάνουν για νιοστή φορά, ωσάν τις ξανθιές από το γνωστό ανέκδοτο. Έχετε την κοινωνία απέναντι αγαπητοί. Κι αυτό δεν αλλάζει με κανένα μνημόνιο, κανένα νομοθέτημα και καμία άνωθεν εντολή. Εξαπατήσατε, συκοφαντήσατε, τρομοκρατήσατε, αδιαφορήσατε, απαγορέψατε, επιβάλατε. Και τώρα τολμάτε να μιλάτε για συλλογική προσπάθεια ανάκαμψης. Αμ δε…

Πριν από κανένα χρόνο, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου μπορούσε ακόμη να πουλάει την ταμπέλα του οραματιστή, σε μία χούφτα εκσυγχρονιστικά χάπατα, είχε μιλήσει για “αφήγημα” (σ.σ. και τα χάπατα πολύ χάρηκαν για την τόσο εύηχη μαρκετινίστικη μπαλαφάρα). Στο πολιτικό σύστημα που λειτουργεί σαν συνοικιακή εταιρεία επικοινωνίας, η επαφή με τη λαϊκή βάση περιορίστηκε σε μία σειρά επαρχιακού τύπου διαφημιστικά μότο. Είκοσι προτάσεις, δέκα λέξεις, μηδέν νόημα. Υπήρξε τόσο αποτυχημένη η επιχείρηση “συμμετοχική δημοκρατία” που έχασε ακόμη και την επαφή με το ίδιο το ερασιτεχνικό της μάρκετινγκ. Πράγματι χρειαζόταν αφήγημα, προκειμένου να παρατείνει την εξαπάτηση των ιθαγενών και να τους κάνει συμμέτοχους στην αυτοκατατροφή τους. Αλλά ούτε καν γι’ αυτό δεν υπήρξε ικανό το πολιτικό σύστημα. Ούτε για ένα όραμα σε μορφή μακέτας που θα λειτουργούσε σαν τις χάντρες για τους ιθαγενείς της Αμερικής.

Και αδιάβαστοι και αγράμματοι

Τι έμεινε από όλο αυτό το σούργελο; Δέκα πληρωμένα παπαγαλάκια της μιντιακής διαπλοκής και άλλοι τόσοι αγράμματοι, ανιστόρητοι και ανόητοι οπαδοί. Ελεϊνά φερέφωνα μίας αποτυχημένης επικοινωνιακής καμπάνιας που αναμασούν τις ίδιες δέκα λέξεις σαν τα ρομπότ, στα πρότυπα της ρομποτικής φιγούρας του Λουκά Παπαδήμου.

Αρνούμενοι ακόμη και να αναγνώσουν το νέο μνημόνιο, είναι αναγκασμένοι να καταφεύγουν σε ευχολόγια και εύπεπτους -πλην βλακώδεις- διαχωρισμούς: λαϊκιστές-μεταρρυθμιστές, προοδευτικοί-συντηρητικοί, ευρωπαϊστές-δραχμολάγνοι. Πίτουρα για τις κότες και όχι λέξεις από ανθρώπους.

Από όλα τα καταστροφικά που επέφερε αυτή η θεσμική ανοησία, εκείνο που πρέπει να προβληματίζει περισσότερο είναι η οριστική διάρρηξη των κοινωνικών δεσμών. Η μετατροπή της ημιπαράλυτης ελληνικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο μοντέλο διοίκησης της φοινικικής γαλέρας του Αστερίξ, δεν έχει κανένα μέλλον, επιπροσθέτως διότι Οβελίξ να αναλάβει τους πειρατές δεν υπάρχει. Οι κωπηλάτες άργησαν μεν, κατάλαβαν δε ότι όχι μόνο δεν είναι συνέταιροι στη γαλέρα, αλλά μόνιμοι δούλοι που κατάντησαν να διεκδικούν το δικαίωμα στο κουπί. Είτε είσαι φιλελεύθερος, είτε όχι, φίλε αναγνώστη, καταλαβαίνεις ότι θαύματα από τέτοιους κωπηλάτες δεν γίνονται. Και όσο ο καπετάνιος θεωρεί ότι το πιο πολύτιμο πράγμα στο καράβι είναι το εμπόρευμα, ούτε καν μέλλον δεν υφίσταται.

Εύχομαι, κάποια στιγμή στο σύντομο μέλλον, οι κωπηλάτες να καταφέρουν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να διεκδικήσουν και το πλοίο και το εμπόρευμα και το κουπί. Να κρεμάσουν στο πιο ψηλό κατάρτι τις λέρες που κυβερνάν γαλέρες.

Ζαphod

(*)O Αστερίξ μονομάχος (Asterix gladiateur) – 1964

http://parallhlografos.wordpress.com

"google ad"