Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Εκδήλωση-συζήτηση με θέμα “Η πάλη για τα δικαιώματα της γυναίκας στη δουλειά και στην κοινωνία” διοργάνωσε ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων την Παρασκευή 1/3 στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων και στα πλαίσια προετοιμασίας της απεργιακής 8 Μάρτη, στην Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και στα Χανιά, την οποία στηρίζουν με αποφάσεις τους τα δύο εκπαιδευτικά σωματεία της πόλης (ΣΕΠΕ, ΕΛΜΕ).
Ομιλήτριες ήταν η Εσθήρ Κυριαζή, μέλος του ΣΕΠΕ Χανίων και η Αργυρή Ερωτοκρίτου, μέλος του Δ.Σ. Συλλόγου Εργαζομένων του Νοσοκομείου ΓΝΑ Γεννηματάς ενώ τις ομιλήτριες προλόγισε ο πρόεδρος του ΣΕΠΕ Χανίων, Σεραφείμ Ρίζος, σημειώνοντας παράλληλα πως οι γυναίκες έχουν παίξει ρόλο στη ζωή του Συλλογού Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης αλλά και το ότι έχουν πολλά να γίνουν ακόμη αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι ο Σύλλογος που ιδρύθηκε το 1913 εξέλεξε την πρώτη γυναίκα πρόεδρο το 2015.
Η Εσθήρ Κυριαζή ξεκίνησε με μία σύντομη αναδρομή των αγώνων για τη γυναικεία χειραφέτηση, για καλύτερες συνθήκες εργασίας και για ελεύθερο χρόνο σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι “Σήμερα παρότι υπήρξαν σημαντικοί πρόοδοι η πολιτική της Ε.Ε. και των κυβερνήσεων που την ακολουθούν με όλες αυτές τις ευέλικτες σχέσεις απασχόλησης, με την αύξηση της ανεργίας και την υποχρηματοδότηση των κοινωνικών δομών, η γυναίκα πιέζεται δεκαπλάσια από τα προηγούμενα χρόνια. Που αν και πάλι δεν υπήρχε ισοτιμία, είχε κατακτήσει κάποιες δομές οι οποίες σήμερα κατεδαφίζονται. Πλέον η μητρότητα, η παιδεία, η πολιτική για τα ΑμΕΑ θεωρούνται κόστος με αποτέλεσμα να έχουμε σημαντικές περικοπές και να συρρικνώνονται οι κοινωνικές δομές. Ετσι η ζωή των εργαζομένων γίνεται δυσβάστακτη και ειδικά της γυναίκας δύο φορές δυσβάστακτη αφού έτσι και αλλιώς έχει αυτή την ανισότιμη σχέση”
Eνώ η Αργυρή Ερωτοκρίτου, από την πλευρά της, σχολίασε για τις 8 Μάρτη ότι “μέχρι στιγμής έχουμε πάνω από 35 αποφάσεις, είτε από πρωτοβάθμια σωματεία, είτε από ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες. Έχουν πάρει απόφαση η ΑΔΕΔΥ, η ΠΟΕΔΗΝ, η Ένωση Νοσοκομειακών Γιατρών της Θεσσαλονίκης, η Ομοσπονδία των Ηθοποιών, που αποτελούν ένα πραγματικά μακρύ κατάλογο που όσο περνάνε οι μέρες και πλησιάζουμε στις 8 Μάρτη αυξάνεται. Μέσα σε αυτό είναι ομάδες γυναικών, συλλογικότητες LGBTQ, φοιτητικοί σύλλογοι. Ήταν μια τεράστια μάχη μέσα στα σωματεία και μέσα στους χώρους δουλειάς “. Ιδιαίτερη μνεία έγινε στην πρωτοβουλία να παρουσιαστεί το βιβλίο “Η Πάλη για την απελευθέρωση των Γυναικών” (εκδ. Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο) στο νοσοκομείο του Γεννηματά, που συσπείρωσε κόσμο μέσα στις ώρες της δουλειάς στο νοσοκομείο ενώ ακολούθησαν συζητήσεις σε μια σειρά από νοσοκομεία και χώρους εργασίας που ήταν αποκαλυπτικές καθώς “οι συναδέλφισσες και οι συνάδελφοι βρήκανε το χώρο και το βήμα να έρθουνε να μιλήσουν για το τι αντιμετωπίζουν. Το άλλο που ήρθε σαν εικόνα είναι το ζήτημα των διακρίσεων με βάση το φύλο”.
Ακολούθησαν αναφορές και παραδείγματα που δείχνουν με νούμερα τι σημαίνει η γυναικεία καταπίεση μέσα στους χώρους δουλειάς. “Τα στοιχεία του ΙΚΑ από το 2016 μιλάνε για μισθολογική ανισότητα. Για την ίδια δουλειά, για τον ίδιο χρόνο οι γυναίκες πληρώνονται 226€ λιγότερο το μήνα. Τα ίδια ισχύουν και για το δημόσιο: μια γυναίκα παίρνει άδεια μητρότητας και άδεια κύησης κι αργότερα στην ηλικία των 50 ετών θα πάρει λιγότερο μισθό σε σχέση με τον άντρα συνάδελφο της καθώς οι γυναίκες πληρωνόμαστε λιγότερο κατά τη διάρκεια αυτή”.
Κλείνοντας η ομιλήτρια παρατήρησε ότι η πιο σημαντική συμβολή της απόφασης για απεργία στις 8 Μάρτη είναι ότι ανέδειξε πως “οι γυναίκες δεν έχουμε να παλέψουμε μόνες μας απέναντι σε όλο αυτό. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι από κοινού με τους άντρες συναδέλφους μας ώστε τα βάρη στην εργατική οικογένεια να κοινωνικοποιηθούν για να έχουμε δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο κτλ. Το νέο κίνημα που αναπτύσσεται έχει χαρακτηριστικό ότι ο τρόπος που διεκδικούμε δεν είναι γενικός και αόριστος αλλά ότι συμβαίνει μέσα από το πιο δυνατό όπλο που έχουμε στα χέρια μας σαν εργαζόμενες μαζί με τους συναδέλφους μας, που είναι η απεργία. Θεωρώ λοιπόν, ότι χρειάζεται, πρώτον, να την οργανώσουμε πανελλαδικά, έχουμε αποφάσεις που μας λύνουν τα χέρια ώστε να καλυπτόμαστε όλοι που δουλεύουμε στο δημόσιο και δεύτερο, διεκδικούμε ότι τα αιτήματα για τις 8 Μάρτη δεν θα είναι μόνο για εκείνη τη μέρα αλλά για κάθε μέρα όπως τα συνδικάτα που παλεύουν κάθε μέρα για συλλογικές συμβάσεις, έτσι για κάθε μέρα να υπάρχουν και αυτά τα αιτήματα και που θα εξασφαλίζουν ότι δεν θα υπάρχει γυναικεία αναισότητα, ότι θα μπει τέλος στο τι σημάινουν οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο χώρο δουλειάς. Αυτό θέλουμε, αυτό διεκδικούμε από τα συνδικάτα μας. Αυτός είναι ο δρόμος για να έχουμε θετικά αποτελέσματα. Και άρα να οργανώσουμε την Παρασκευή που μας έρχεται για να είναι πετυχημένη παντού σε όλες τις πόλεις για να ανοίξει αυτός ο δρόμος”.
Στη συνέχεια ακολούθησε πλούσια συζήτηση σχετικά με τη καταπίεση και την εκμεταλλευση της γυναίκας στο σπίτι και την εργασία, τα οποία μεταξύ άλλων εμποδίζουν τις γυναίκες να συμμετέχουν στο σωματείο τους και στη συλλογική ζωή, αναφέρθηκαν παραδείγματα για τον τρόπο που οι γυναίκες χάνουν τα κεκτημένα τους δικαιώματα τα οποία απέκτησαν με τους αγώνες τους και μέσα σε μια περίοδο έντασης της καπιταλιστικής κρίσης. Ακόμα μπήκαν παραδείγματα από τον χώρο της εκπαίδευσης για το πως καλλιεργούνται οι έμφυλες διαφορές μέσα στην τάξη αλλά και μέσω του εκπαιδευτικού υλικού και των βιβλίων αλλά παράλληλα έγιναν αναφορές και δόθηκαν παραδείγματα σχετικά με την δημιουργία ενός νέου διεθνούς κινήματος που παλεύει για την γυναικεία απελευθέρωση είτε απέναντι στον Τραμπ, είτε απέναντι στον Μπολσονάρο.
Η εκδήλωση έκλεισε με κάλεσμα για μαζική συμμετοχή της εκπαιδευτικής κοινότητας στη διαδήλωση για την Παρασκευή 8/3 και ώρα 12μμ στην Πλατεία της Αγοράς.