Πρετεντέρης: «Χάσαμε τον Κούλη, στοπ»

Αιχμές σε βάρος όσων χρησιμοποιούν το υποκοριστικό «Κούλης», πλέκοντας ταυτόχρονα το εγκώμιο του πρωθυπουργού, αφήνει ο Γιάννης Πρετεντέρης.

Στο κείμενό του στα «Νέα Σαββατοκύριακο» με τίτλο: «Χάσαμε τον Κούλη, στοπ!», γράφει:

Στον τόπο έχει συμβεί κάτι απροσδόκητο και παράξενο. Χάσαμε τον Κούλη! Και το σοκ προφανώς είναι δυσβάστακτο.

Το ομολογεί με βαριά ψυχή ένας μοιρολόγος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Μητσοτάκης δυστυχώς «δεν είναι πια ο Κούλης» (Κ. Παπαϊωάννου, «Ο Νεομητσοτακισμός ως new age θρησκεία», Lifo, 21/9).

Υποθέτω πως υπήρχαν άνθρωποι που πίστευαν ότι στη χώρα κυκλοφορεί κάποιος «Κούλης» που κάνει τη μία γκάφα μετά την άλλη κι ο Τσίπρας τον σέρνει από ήττα σε ήττα.

Παρά τις αλλεπάλληλες ήττες του όμως ο Κούλης βολεύτηκε «με τη φροντίδα διαφόρων κουμπάρων που πάντρεψαν τον Μητσοτάκη με την εξουσία» (Στ. Κούλογλου, ΕφΣυν, 23/9).

Χωρίς φυσικά να υποτιμήσω και τη διαφορετική εκδοχή της έγκυρης Αυγής. Σύμφωνα με την οποία «ο Κυριάκος Πρωθυπουργός της χώρας (είναι) άλλο ένα επιτυχημένο κόλπο της διαφήμισης» («Το brand name Κυριάκος», 14/9).

Μπέρδεμα. Διότι τελικά πώς έγινε Πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης; Τον διόρισαν οι κουμπάροι ή τον έφτιαξαν οι διαφημιστές; Υποψιάζομαι ότι η ιδέα πως έγινε Πρωθυπουργός επειδή πήρε 40% ούτε που περνάει από το μυαλό τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υπόθεση είναι «για πολλά γέλια». Κι άλλωστε «δεν έχει κοπάσει το διατεταγμένο χειροκρότημα, συνεχίζεται αμείωτο να σκεπάσει τα χάχανα» (Δ. Χαριτόπουλος, ΕφΣυν, 21/9).

Ενδεχομένως μπορώ να καταλάβω γιατί χειροκροτούν οι νικητές. Δυσκολεύομαι όμως να αντιληφθώ γιατί χαχανίζουν οι ηττημένοι. Η πρώτη εξήγηση είναι ότι έχουμε να κάνουμε με βλαμμένους. Η δεύτερη ότι δεν έχουν καταλάβει τι συνέβη.

Ξέρετε γιατί; Επειδή έως τώρα ζούσαν σε έναν κατασκευασμένο δικό τους κόσμο. Εναν ψεύτικο κόσμο στον οποίο κάποιος «Κούλης» παραπατούσε από λάθος σε λάθος και μια Μαρέβα έφτιαχνε οφσόρ.

Εναν κόσμο όπου η ΝΔ θα έχανε στις ευρωεκλογές και κάτι που λέγεται «Καραμανλικοί» θα έδιωχναν σαν άλλο Αβέρωφ τον Μητσοτάκη για να φέρουν πίσω τον βολικό Μεϊμαράκη – μάρτυράς μας ο Αντώναρος!

Εναν κόσμο στον οποίο κυριαρχούσε ο Τσίπρας που «έπιανε πουλιά στον αέρα» και «τον Μητσοτάκη τον έχει για μπρέκφαστ» (Μουζέλης). Master of the game! Η πικρή αλήθεια είναι ότι τέτοιος κόσμος δεν υπήρξε ποτέ.

Ο «Κούλης» εξαφανίστηκε με τόση ευκολία μετεκλογικά επειδή στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κανένας «Κούλης». Ηταν μια καρικατούρα που έκανε ευτυχισμένους όσους ανθρώπους έχουν μάθει να σκέφτονται και να πολιτεύονται με όρους καρικατούρας.

Δυστυχώς ποτέ άλλοτε τόσοι άνθρωποι δεν είχαν τόσο μακρινή σχέση με την πραγματικότητα. Εζησαν σε ένα συννεφάκι αυτοεπιβεβαίωσης και διαμαρτύρονται επειδή τα μέσα ενημέρωσης δεν έδειχναν το συννεφάκι τους.

Να πάρω ένα παράδειγμα. Η διακυβέρνηση Τσίπρα είχε τρεις εμβληματικές υποθέσεις. Τη διαπραγμάτευση του 2015, τη Novartis και τις Πρέσπες. Και στις τρεις περιπτώσεις η επιλογή του πρώην Πρωθυπουργού ήταν ίδια: να φορτώσει το κόστος στους άλλους.

Το 2015 το κατάφερε μεταφέροντας τη δική του αποτυχία και το δικό του αδιέξοδο στην αντιπολίτευση χάρη στη φροντίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας και την ανεπάρκεια των άλλων πολιτικών αρχηγών. Κέρδισε έτσι τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.

Με τη Novartis και τις Πρέσπες, ο Τσίπρας ξεκίνησε πάλι να τη φέρει στον «Κούλη». Τελικά όμως ακόμη και με τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ και στις δυο αυτές περιπτώσεις είναι ο Μητσοτάκης που του την έφερε.

Για κάποιον που «πιάνει πουλιά στον αέρα» δεν το λες και τζακπότ. Το χειρότερο ήταν η κατασκευή του «Κούλη». Οχι για την αμφίβολη ποιότητα της καρικατούρας. Αλλά για τη λογική απονομιμοποίησης του αντιπάλου που έκρυβε – μια πάγια μέθοδος της Αριστεράς.

Διότι τον Μητσοτάκη μπορεί να τον ψηφίζεις ή να μην τον ψηφίζεις. Να διαφωνείς ή να συμφωνείς. Να τον κάνεις ή να μην τον κάνεις παρέα.

Μόνο φανατικοί όμως μπορεί να μην έβλεπαν έναν μετριοπαθή πολιτικό, με κατάρτιση, ευγενικό και διαλλακτικό, ο οποίος υπέμεινε με προσωπική και οικογενειακή αξιοπρέπεια τις ανοίκειες επιθέσεις Καρτερών, Βαξεβάνηδων και κάθε λογής κυβερνητικού παρακράτους.

Μόνο κουφιοκεφαλάκηδες πίστευαν ότι μπορεί να μην είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός, όταν μέσα σε τρία χρόνια είχε ανατρέψει πλήρως τους πολιτικούς συσχετισμούς χωρίς να υποσχεθεί σε κανέναν τη μάνα του και τον πατέρα του.

Και μόνο γραφικοί αναμασούσαν τις ανοησίες περί «Ακροδεξιάς» – ίσως γι΄ αυτό δεν πήραν χαμπάρι πως ο «Κούλης» τους στρογγυλοκάθισε στο Κέντρο…

Καλώς ή κακώς, ο Μητσοτάκης είναι ο πρώτος Πρωθυπουργός από τη Μεταπολίτευση και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που πήρε αυτοδυναμία στην πρώτη εκλογή του.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου χρειάστηκε τρεις εκλογές. Ο Μητσοτάκης πατήρ τέσσερις. Ο Κώστας Καραμανλής δύο. Ο Γιώργος Παπανδρέου τρεις. Ο Αλέξης Τσίπρας έγινε Πρωθυπουργός και μάλιστα χωρίς αυτοδυναμία στην τέταρτη εκλογή που κατέβηκε ως αρχηγός κόμματος.

Ο Κ. Σημίτης εξελέγη Πρωθυπουργός από μια προϋπάρχουσα πλειοψηφία και μετά κέρδισε δύο εκλογές στη συνέχεια.

Κάτι θα σημαίνουν αυτά. Και πάντως όχι ότι τον διόρισαν κουμπάροι ή τον επινόησαν διαφημιστές. Την ανοησία όμως τη χρησιμοποιούν επειδή δεν τολμούν να πουν την αλήθεια. Ο Μητσοτάκης τους απωθεί.