Δύο χαμογελαστοί νέοι άνθρωποι, δύο διαφορετικοί άνθρωποι σε δύο πολύ διαφορετικές τοποθεσίες, είχαν κάποιο ατύχημα. Έζησαν για πολλές ώρες περιμένοντας να φτάσει η βοήθεια.
Η Κορίνα έπεσε σε ένα γκρεμό στη Γαύδο, ο Ερμής έπεσε σε ένα γκρεμό στα Τζουμέρκα. Υπέστησαν διαφορετικά και διαφορετικής βαρύτητας τραύματα. Όμως αν είχαν λάβει εγκαίρως τη βοήθεια που έπρεπε σήμερα πιθανότατα θα ζούσαν. Αυτό όμως δε συνέβη.
Όταν ο ιατροδικαστής κ. Μπελιβάνης εξέτασε το πτώμα της Κορίνας διαπίστωσε ότι:
“…τα τραύματά της θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπιστεί χωρίς καν επέμβαση! Με μια απλή τοποθέτηση συσκευασίας αποσυμφορισμού αιμοπνευμοθώρακα, η οποία τοποθετείται στο ΤΕΠ κάθε νοσοκομείου, η φοιτήτρια σήμερα θα ήταν ζωντανή…Αν το κορίτσι έφτανε εγκαίρως σε κάποιο νοσοκομείο, τώρα σίγουρα θα ζούσε”
Η αδελφή του αδικοχαμένου Ερμή είχε πει κι αυτή:
“Οι διασώστες που ήρθαν δεν είχαν μαζί τους τον κατάλληλο εξοπλισμό, δεν υπήρχε ένεση αδρεναλίνης…καθυστέρησε το ελικόπτερο να έρθει, οπότε άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του, τις έχασε τελικά τις αισθήσεις του…Εν τέλει όταν ήρθε το ελικόπτερο, μετά από πάρα πολλές ώρες ήταν αργά γιατί είχε σταματήσει ήδη η καρδιά του”
Με μια απλή τοποθέτησης συσκευασίας αποσυμφορισμού θα ζούσε η Κορίνα… με μια ένεση αδρεναλίνης μπορεί σήμερα ο Ερμής να ζούσε.
Και στις δύο περιπτώσεις φανερώθηκε η αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να αντιμετωπίσει τέτοια περιστατικά.
Δεν είναι μόνο η καθυστέρηση που παρατηρήθηκε στο να φτάσει το ελικόπτερο, αλλά και η ανυπαρξία βασικών υποδομών για την παροχή των αναγκαίων πρώτων βοηθειών. Είναι όσα δεν έγιναν όλες αυτές τις ώρες που οι τραυματίες περίμεναν για να φτάσει το ελικόπτερο. Η απουσία σχεδίου για την αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών σε περιοχές που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η ύπαρξη κάποιου σχεδιασμού και βασικών υποδομών.
Σήμερα, δύο χρόνια μετά τον θάνατο της Κορίνας, όπως επισημαίνει σε σχόλιό της και η κάτοικος της Γαύδου Έφη Γεωργακά, τίποτα δεν άλλαξε.
Ο κ. Μητσοτάκης επισκέφθηκε το νησί δίνοντας υποσχέσεις. Όμως όσοι θα επισκεφτούν το νησί και αυτό το καλοκαίρι θα διατρέχουν τους ίδιους κινδύνους. Βλέπετε, εις το όνομα μίας κακώς εννοούμενης οικονομικής λειτουργίας, η ασφάλεια διαρκώς τίθεται στο περιθώριο.
Τα αναγκαία έργα δεν γίνονται, ο εξοπλισμός δεν υπάρχει και κάθε φορά που η άμεση επέμβαση του κράτους είναι το ζητούμενο, το κράτος αργοπορεί, ακολουθεί λάθος βηματισμό, πράττει σπασμωδικά γιατί δεν έχει σχέδιο.
Οι συνέπειες μετρώνται σε ανθρώπινες ζωές.
Το μοτίβο επαναλαμβάνεται σε κάθε μικρή ή μεγάλη καταστροφή, από τον θάνατο της Κορίνας και του Ερμή μέχρι την αδυναμία της ανταπόκρισης του μηχανισμού στις πυρκαγιές, τον χιονιά και το μπάχαλο στην Αττική Οδό, το έγκλημα στα Τέμπη.
Πόσες ακόμα ζωές θα πρέπει να χαθούν για να δούμε επιτέλους κάτι να αλλάζει;
Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να βρεθεί μία κυβέρνηση στην εξουσία που να μπορέσει να κάνει τα αυτονόητα;
Λίγο μετά την καταστροφή των Τεμπών ο δημοσιογράφος Άρης Πορτοσάλτε δέχθηκε (δικαίως εν μέρει) μία σφοδρότατη επίθεση επειδή είπε ότι η θυσία των νέων μπορεί να γίνει η απαρχή για κάτι καλύτερο. Το ίδιο περίπου επανέλαβε ο πρωθυπουργός λίγες ημέρες μετά σε δικές του δηλώσεις. Πολλοί θύμωσαν, εκφράσανε την οργή τους για τον κυνισμό της παραδοχής ότι για να αλλάξει κάτι στη χώρα μας, πρώτα πρέπει να πεθάνουν άνθρωποι.
Όμως η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα ούτε οι ανθρωποθυσίες των νέων φαίνονται ικανές να αλλάξουν τα πράγματα.
Οι μέρες παιρνούν και γίνονται βδομάδες, μετά γίνονται μήνες, δύο χρόνια πέρασαν από τον θάνατο της Κορίνας στη Γαύδο και τίποτα δεν άλλαξε.
Αν ακόμα και ο θάνατος όμως δεν μπορεί να επιφέρει μία αλλαγή, τότε, τι λέει αυτό για το σύστημα στο οποίο ζούμε; Και τι λέει για τους πολιτικούς που μας εξουσιάζουν και που σε λίγες βδομάδες θα ζητήσουν την ψήφο μας;