Ο πολιτιστικός σύλλογος «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ» στα πλαίσια του αφιερώματος στο Ιρλανδικό σινεμά που φέρει τον τίτλο: «Ανιχνεύοντας την ταυτότητα του Νέου Ιρλανδικού Κινηματογράφου» θα προβάλλει την Κυριακή, 26 Νοεμβρίου 2017 στη φιλόξενη αίθουσα ορόφου του Τ.Ε.Ε. Δυτικής Κρήτης (Νεάρχου 23, είσοδος από Γιαμπουδάκη) στις 20.00μ.μ. την ταινία του Άλαν Πάρκερ «Οι στάχτες της Άντζελα», παραγωγής του 2006.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Την ταινία θα προλογήσει η εκπαιδευτικός Μαρία Μαθιουδάκη.
Σενάριο: Frank McCourt, Laura Jones,
Σκηνοθεσία: Alan Parker,
Πρωταγωνιστούν:
Emily Watson, Robert Carlyle, Joe Breen,
Δραματική ταινία. Διάρκεια: 145΄.
Υπόθεση: Η ταινία ξετυλίγει μέσα από τα μάτια του πιτσιρικά Frankie, μια ατέλειωτη σειρά σκληρών στερήσεων δοσμένη με πικρό χιούμορ. Η προκατάληψη ενάντια στον Malachy, τον βόρειο-Ιρλανδό προτεστάντη αλκοολικό πατέρα του Frankie, κάνει την αναζήτηση δουλειάς πολύ δύσκολη. Μα κι όταν βρίσκει μεροκάματο, ξοδεύει τα χρήματα στο ποτό… μέχρι και την πενιχρή επιταγή που έλαβαν για το καινούριο μωρό.
Λίγα ακόμα λόγια για την ταινία: Οι στάχτες της Άντζελα/Angela’s ashes – (1999):
Με αφετηρία την best seller ομώνυμη αυτοβιογραφία του Ιρλανδού μετανάστη Frank McCourt
(19 Αυγούστου 1930-19 Ιουλίου 2009), οι «Στάχτες της Άντζελα», η ταινία του Alan Parker (1999) παρακολουθεί τον νεαρό Frankie και την οικογένειά του καθώς προσπαθούν να ξεφύγουν από την ενδημική φτώχεια του προπολεμικού Limerick. Η ταινία αρχίζει το 1935 με την οικογένεια στο Μπρούκλιν. Ύστερα από το θάνατο μιας από τις αδελφές του Frankie, βρέφους ακόμη, επιστρέφουν στην Ιρλανδία, για να βρουν μια κατάσταση ακόμα χειρότερη.
Στο βιβλίο, ο πατέρας του Frankie, αφού είχε υπηρετήσει στον IRA, έφυγε για την Αμερική, όπου γνώρισε και παντρεύτηκε την Angela Sheehan από το καθολικό και ‘επαρχιώτικο’ Limerick της Ιρλανδίας. Η Angela γεννάει το ένα παιδί μετά το άλλο. Το ένα πέθανε βρέφος ακόμη, άλλα δύο δίδυμα πέθαναν από πνευμονία. Οι συγγενείς κανονίζουν την επιστροφή της οικογένειας στην Ιρλανδία. Τα στοιχειωμένα απομνημονεύματα του Frank McCourt κέρδισαν το Pulitzer.
Η ταινία εξιστορεί σκηνές από την παιδική ηλικία του συγγραφέα αρχικά στην Νέα Υόρκη και ύστερα το Limerick στην Ιρλανδία. Ο McCourt εικονογραφεί μια βάναυση και οδυνηρή εικόνα των παιδικών χρόνων του, όταν το φαγητό σπάνιζε στο τραπέζι, και οι μπότες και τα παλτά ήταν πολυτέλεια.
Με μια μελωδική ιρλανδική φωνή που καλύπτει με ένα συχνά ευγενές αλλά και πικρό χιούμορ το άφατο, ο συντάκτης θυμάται το δύστροπο αλλά αξιαγάπητο πατέρα του, που έπινε μονίμως τα λίγα χρήματα που είχε η οικογένεια. Εξιστορεί την απώλεια των αδελφών του από την ασθένεια και την πείνα, μιλά για την υπερήφανη μητέρα του, που αναγκάζεται να ζητιανεύει, περιγράφει τη δυσωδία των λυμάτων έξω από τη είσοδο του σπιτιού. Καθώς ο McCourt φτάνει στην εφηβεία, ανακαλύπτει την ντροπή της φτώχειας μαζί με τη μαγεία του Shakespeare, το μυστήριο του φύλου και το φλερτ με το θάνατο, αλλά και την πανίσχυρη ιρλανδική καθολική εκκλησία που δεν συγχωρεί. Πρόκειται για μια δυνατή και συνάμα σπαρακτική ωδή στην ανθεκτικότητα και την αποφασιστικότητα της νιότης.
Λίγα λόγια για το βιβλίο του Φρανκ Μακ Κόρτ:
Οι Στάχτες της ‘Αντζελα, που κάθε σελίδα τους είναι ποτισμένη από το εκπληκτικό χιούμορ και τη συμπόνια του Μακ Κορτ, είναι ένα εξαίσιο βιβλίο, που φέρει όλα τα γνωρίσματα του κλασικού. Είναι βαθιά συγκινητικό, γιατί η σπαρακτική ιστορία του είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Κανείς δεν έχει γράψει όπως αυτός για τη φτώχεια και την παιδική ηλικία. Το ότι ο Φρανκ Μακ Κορτ τελικά επέζησε για να διηγηθεί την ιστορία του είναι εκπληκτικό. ‘Ομως, το ότι μέσα από τέτοια αθλιότητα και δυστυχία κατάφερε να φτιάξει ένα τόσο αψεγάδιαστο αριστούργημα είναι πραγματικό θαύμα.
Το βιβλίο περιλαμβάνει την εξιστόρηση των αναμνήσεων του Φρανκ Μακ Κορτ, που γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της εποχής της Μεγάλης Κρίσης από γονείς που είχαν πρόσφατα μεταναστεύσει από την Ιρλανδία και μεγάλωσε στις φτωχογειτονιές του Λίμερικ της Ιρλανδίας. Η μητέρα του Φρανκ, η ‘Αντζελα, δεν είχε χρήματα να θρέψει τα παιδιά της, μια που ο πατέρας του Φρανκ, ο Μάλαχι, σπάνια είχε δουλειά και, όταν έβρισκε, ξόδευε το μισθό του στο ποτό. Φορώντας κουρελόπανα αντί για πάνες, εκλιπαρώντας αργότερα για ένα χοιρινό κεφάλι για το χριστουγενιάτικο τραπέζι και μαζεύοντας κάρβουνο από το δρόμο για να κρατήσει αναμμένη τη φωτιά στο τζάκι του σπιτιού του, ο Φρανκ αντέχει τη φτώχεια, την αδιαφορία και τη σκληρότητα των συγγενών και των γειτόνων, καταφέρνει να επιβιώσει για να διηγηθεί τελικά την ιστορία του με ευγλωττία, ζωντάνια και μια αξιοσημείωτη αίσθηση συγχώρεσης.
[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=6zLpf1XDNko”]