«Προσωπείον και Προσωπικότης»

Του Αρχιμανδρίτου Ιγνατίου Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγου, τ. Λυκειάρχου – Ιεροκήρυκος

Χαρά και συγκίνηση πλημυρίζουν την καρδιά μου , παίρνοντας στα χέρια, με την τιμητική για μένα αφιέρωση, το νέο βιβλίο του σεβαστού πατέρα και σοφού δασκάλου Ιγνατίου Χατζηνικολάου. Είναι το 24ο με τίτλο “Πρωσοπείον και Πρωσοπικότης”. Ένα βιβλίο καλαίσθητο και καλογραμμένο, γεμάτο σοφία και σπαρταριστική αλήθεια..

Εμπροσθύφυλλο έγχρωμο κάτω από τον τίτλο ένα άσπρο βάζο με δύο γαρδένιες. Κάτω από το βάζο το ρητό του Μενάνδρου: ” Ὡς χαρίεν ἔστ’ ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ”.

Το έργο αφιερώνεται στη μνήμη του Ειρηναίου Γαλανάκη Μακαριστού Μητροπολίτου, Διδασκάλου και Επισκόπου του συγγραφέα.

Οπισθόφυλλο μικρή οβάλ εικόνα από την ανάσταση του χριστού με απόσπασμα από τους Αίνους και Ήχοις.

Η εξωτερική όψη μας προϊδεάζει για ένα μελίρυτο περιεχόμενο.

Λέγεται από ειδικούς ότι: μια μέλισσα για να μας δώσει ένα κιλό μέλι πρέπει να επισκευθεί και να τρυγίσει 2.000.000 λουλούδια. Εδώ ο συγγραφέας, μας προσφέρειεγκάρδια και απλόχερα πολύ μέλι πνευματικό, τρυγώντας από το περιβόλι των ιερών πατέρων, των φιλοσόφων, των επιστημόνων και των ποιητών της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Όλο το περιεχόμενο του βιβλίου αριστοτεχνικά δομημένο και απλωμένο στις 190 σελίδες, είναι αρωματισμένο με το άρωμα της ψυχής του πατέρα Ιγνατίου. Ο λόγος του σεμνός, πατρικός αλλά ξάστερος, καθαρός και τολμηρός. Λέει στον πρόλογο:

“Με πόνο γράφτηκε αυτό το βιβλίο αγαπητέ αναγνώστα. Είσαι κι εσύ ανάμεσα στο αμέτρητο πλήθος των θυμάτων των αναξίων λαμποκοπούντων. …ψήνεσαι και συ στο καμίνι της φαυλοκρατίας που έστησαν οι ανάξιοι που ίσως κάποτε εμπιστεύθηκες… Δεν είμαστε κατήγοροι, ξεκινάμε πρώτα από τον εαυτό μας”.

Προσωπείον σημαίνει προσωπικότης δύο λέξεις αρχέγονοι αλλά και σύγχρονες, δυνατές και αντίθετες που μπορούν να χαλάσουν αλλά και να φτιάξουν τον κόσμο.
Προσωπείον σημαίνει προσωπίδα, μάσκα, προσωποίηση, κάλυμμα που σκεπάζει το πραγματικό και παρουσιάζει το άλλο, το ψεύτικο, το πλάνο, το δόλιο.

Προσωπικότητα σημαίνει αξία, γνησιότητα, αλήθεια, ανδογενής ακτινοβολία, καθαρό Χρυσάφι που λάμπει παντού και πάντα.

Προσωπείο και προσωπικότητα δυο λέξεις με ετυμολογική συγγένεια, αλλά εντελώς αντίθετες στην ουσία. Άλλο ουσιαστικό η μία και άλλο η άλλη.

Μάλιστα ο σοφός συγγραφέας ακόμη και στον τίτλο δεν τις παραθέτει (δίπλα) αλλά τις βάζει σε ξεχωριστή σειρά.

Το έργο χωρίζεται σε 4 κεφάλαια.

Α) Μεγαλοϊδεατισμός “ο μετεωρισμός της ψυχής” “Ψυχογράφημα του μεγαλοϊδεάτη”.

Εδώ παρουσιάζεται και αναλύεται ο Δονκιχωτισμός που επικρατεί σ’ όλες τις επιχές και κρατά καλά και σήμερα σαν διαχρονική αρρώστια.

Β) Ο υπεράνθρωπος: α)Ως άτομο β) Ως εξουσία

Ο υπεράνθρωπος τοι Νίτσε που υπερβαίνει τον εαυτό του, νίκησε τις αδυναμίες του, Για να γράψει ο Πλούταρχος τον πρωτάκουστο έπαινο για τον Μέγα Αλέξανδρο ότι θεωρούσε “του νικάν τους πολεμίους το κρατείν εαυτού βασιλικότερον”

Γ) Η ευθύνη και η στάση μας στον εξουσιαστή και μη.

Φωτεινό παράδειγμα ο Ιωάν. ο Χρυσόστομος που έλεγχε την εξουσία και έλεγε: “οι κακίες των αρχόντων είναι συμφορά για τους υπηκόους”

Δ) Πρόληψη και θεραπεία.

Μηνύματα πολλά και σοφά, ενθαρρυντικά. Μηνύματα για λύση ή θεραπεία προβλημάτων.

Και σ’ αυτό το έργο ο ακούραστος και πάντα φωτεινός συγγραφέας είναι αποκαλυπτικός. Αποκαλύπτει την ταλαιπωρημένη αλήθεια. Παρά τα φοβερά προβλήματα υγείας δυγγράφει, δημοσιεύει, θεολογεί και ιεροκηρύττει με θέρμη και τόλμη. Κρατά τη σημαία των ιδεών που είναι ταγμένος με σθένος εφήβου. Τα κοντάρια των μεγάλων σημαιών σπουν στα χέριατων όμορφων και ντελικάτων Δονκιχώτηδων όταν φυσήξει βοριαδάκι.

Ο Καγιαλές και κάυε Καγιαλές μένει όρθιος όταν μένει όρθια και η ψυχή του.

Από καρδιάς ευχαριστώ τον συγγραφέα βια το βιβλιοδώρο του και θερμά τον συγχαίρω με τις ευχές για υγεία, αντοχή και δύναμη για νέες προσπάθειες.

Μανόλης Κ. Κογχυλάκης.

"google ad"