Πώς βλέπουν μαθητές το δράμα του Παλαιστινιακού λαού στη Γάζα

Μικρή μου Γάζα… η οργή σου, οργή μου κι ο πόνος σου, πόνος μου

Σκέψεις και συναισθήματα μαθητών του 2ου Γυμνασίου Ηλιούπολης, με αφορμή μια πρωτοβουλία αλληλεγγύης

Αν κανείς διάβαζε τους μονολόγους των παιδιών της Γάζας θα μπορούσε να νιώσει τον πόνο, τη θλίψη και την αγανάκτηση των παιδιών αυτών. Θα μπoρούσε να συνειδητοποιήσει ότι πράγματα δεδομένα για εκείνον όπως η στέγη, το νερό, το φαγητό είναι από τα πιο τρελά όνειρα των κατοίκων της Παλαιστίνης. Θα μπορούσε να καταλάβει ότι ενώ εκείνος κάθεται ήσυχος στο σπίτι του με την οικογένειά του νιώθοντας ασφάλεια, σε ένα άλλο μέρος του κόσμου εκατοντάδες ή ίσως και χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά επειδή προσπαθούν να ανακτήσουν τη γη που τους ανήκε πριν από μερικά χρόνια… Στις μέρες μας κυριαρχεί ο ατομισμός.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για τον συνάνθρωπο και κάνουν ό,τι μπορούν για να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα και τις υποτιθέμενες “ανάγκες” τους. Μάλιστα επειδή κάποιοι έχουν αποκτήσει μια εξουσία πάνω στους άλλους, την εκμεταλλεύονται και κάνουν τους πιο “αδύναμους” ανθρώπους να υποφέρουν με τη δικαιολογία: “Όλα γίνονται με απώτερο σκοπό το κοινό καλό”! Σε αυτούς τους “αδύναμους” ανθρώπους ανήκουν και οι κάτοικοι της Γάζας.

Μέσα σε περίπου 70 χρόνια, η Παλαιστίνη καταπατήθηκε από το Ισραήλ, χωρίστηκε, και σήμερα η μόνη περιοχή που έχει “επιβιώσει” είναι η λωρίδα της Γάζας. Στην περιοχή αυτή βρίσκονται 1,5 εκατομμύριο κάτοικοι. 1,5 εκατομμύριο ζωές να απειλούνται κάθε μέρα. Και κυριότερα θύματα είναι τα παιδιά… Σε καθημερινή βάση, οι Ισραηλινοί στρατιωτικοί απειλούν με το όπλο όποιο παιδί σταθεί στο δρόμο τους… Να αφαιρείς τη ζωή ενός παιδιού… Να χάνεται άδικα μία ψυχή που μεγαλώνοντας θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο… Τι είδους άνθρωπος θα είχε το κουράγιο να στρέψει το όπλο του σε ένα μικρό παιδί και να πατήσει τη σκανδάλη; Τι είδους άνθρωπος θα είχε τη συνείδησή του καθαρή έχοντας κάνει κάτι τέτοιο; Πόσο σκληρή και κρύα πρέπει να είναι η καρδιά ενός ανθρώπου που, ενώ έχει σκοτώσει εν ψυχρώ ένα άοπλο και ανυπεράσπιστο παιδί, μπορεί να κοιμάται ήσυχα τη νύχτα;

Τα παιδιά της Γάζας είναι εκείνα τα οποία ζουν τον πόλεμο εντονότερα από όλους τους κατοίκους της. Οι συνθήκες που επικρατούν, τα αναγκάζουν να ενηλικιωθούν πριν την κατάλληλη στιγμή, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να απολαύσουν την πιο αγνή και τρυφερή ηλικία της ζωής τους, την παιδική. Αναλαμβάνουν ευθύνες που απαιτούν σωματική, νοητική και ψυχική ωριμότητα, πράγματα που είναι φυσικό να μη διαθέτει ένα παιδί που δεν έχει τελειώσει ακόμα το σχολείο! Καθημερινά βλέπουν γνωστούς, φίλους και συγγενείς να γίνονται Μάρτυρες… Για ποιον δεν θα ήταν ψυχοφθόρο ένα τέτοιο θέαμα; Οι τραυματικές εμπειρίες πού βιώνουν, τους δημιουργούν ψυχολογικά προβλήματα που θα επηρεάσουν τη ζωή τους ως ενήλικες και θα τους “στοιχειώνουν” για πολύ καιρό…

Η εμπειρία που έζησα κατά την προετοιμασία της εκδήλωσης για τη Γάζα. μου δίδαξε ότι πρέπει να μάθω να εκτιμώ όλα όσα μου έχουν δοθεί μέχρι σήμερα: το σπίτι, το φαγητό και πάνω απ’ όλα την αγάπη και την ασφάλεια της οικογένειάς μου. Επίσης κατάλαβα ότι πρέπει να είμαι ευγνώμων που έχω γύρω μου άτομα που νοιάζονται για μένα και θα με βοηθήσουν να συνεχίσω στη ζωή μου. Όμως με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι θα πρέπει να ορθώσω το ανάστημά μου και τη φωνή μου ενάντια στην αδικία και να κραυγάσω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου “Φτάνει πια! Σταματήστε! Οι ανθρώπινες ζωές δεν μετριούνται με βάση τα συμφέροντα”. Ο κόσμος δεν πρέπει να έχει σύνορα και τείχη. Δεν πρέπει να υπάρχουν ισχυροί και αδύναμοι. Πρέπει μόνο να υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Πέμυ Κόκκινου
μαθήτρια Γ΄ Γυμνασίου

---

Οι Ισραηλινοί πρέπει να καταλάβουν ότι όταν αυτοί γιορτάζουν τα χρόνια ίδρυσης του κράτους τους, κάποιοι άλλοι άνθρωποι που λέγονται Παλαιστίνιοι κλαίνε τα τόσα χρόνια που είναι υπό την κατοχή του Ισραήλ και χάνουν καθημερινά τους δικούς τους ανθρώπους. Εγώ προσωπικά αισθάνομαι θυμό και οργή για το κράτος που λέγεται Ισραήλ.

Όταν οι πρωθυπουργοί ή ότι άλλο τέλος πάντων είναι οι ισχυροί αυτού του κόσμου, δίνουν τα χέρια, αμέσως εκείνη τη στιγμή κανονίζουν και το θάνατο χιλιάδων αθώων ανθρώπων, ανθρώπων που σε κανέναν δεν έκαναν κακό, κανένα κράτος δεν πείραξαν και ζούσαν τη ζωή τους εκεί για χιλιάδες χρόνια. Κάποιοι θα έπρεπε να ντρέπονται για αυτά που κάνουν στην Παλαιστίνη.

Σκέφτομαι συνέχεια τους ανθρώπους της Παλαιστίνης, τα παιδιά που έκλαιγαν καθημερινά, γιατί πέθαιναν τα αδέρφια τους, οι γονείς τους, οι φίλοι τους και οι συγγενείς τους. Επίσης, σκέφτομαι τα όνειρα αυτών των παιδιών που έκαναν τόσα χρόνια και θα συνεχίζουν να κάνουν, γιατί ευτυχώς δεν έχασαν και ούτε θα χάσουν την ελπίδα για τη ζωή. Θα πρέπει να συνεχίσουν ενωμένοι όσοι κι αν είναι και να γκρεμίσουν την απαίσια κατοχή του Ισραήλ.

Εγώ πιστεύω και θα πιστεύω ότι κάποια μέρα αυτοί οι άνθρωποι θα απελευθερωθούν και πραγματικά δε θα χάσω καμιά ελπίδα για αυτά τα παιδιά και για τους υπόλοιπους ανθρώπους που μένουν εκεί.

(και η συνέχεια, μετά από μία μέρα …)

Από τότε που διάβασα το μονόλογο του Άνας με πλημμύρισαν πολλές θλιβερές αλλά συγχρόνως και θυμωμένες σκέψεις, για τα παιδιά της Γάζας.

Δε μπορώ να σκέφτομαι τα παιδιά εκείνου του ταλαιπωρημένου λαού να καταστρέφονται μέρα τη μέρα, σωματικά αλλά και ψυχικά, να χάνουν τις ζωές τους έτσι άδικα, επειδή κάποιοι ηγέτες ήθελαν να τιμωρήσουν και να καταστρέψουν μια περιοχή που λέγεται Γάζα. Δε σκέφτονται τα αθώα παιδιά που έχουν όνειρα για το μέλλον; Δε μπορεί κανένας να τους τα στερήσει ρίχνοντας μία βόμβα στο σπίτι τους και να βλέπουν τα παιδιά με τα ίδια τα μάτια τους να σκοτώνονται οι γονείς τους, να βλέπουν τα αδέρφια τους να χαροπαλεύουν και, τέλος, να βλέπουν τον τόπο τους να διαλύεται μέρα τη μέρα, λεπτό το λεπτό όλο και περισσότερο.

Είναι ντροπή να δημιουργούν τέτοια τραύματα, σωματικά και ψυχολογικά σε εκατοντάδες παιδιά. Πρέπει να καταλάβουμε ότι για να είμαστε ευτυχισμένοι δε χρειάζεται να έχουμε μόνο λεφτά και να είμαστε πλούσιοι, αλλά και όνειρα για το μέλλον, που σε αυτά τα παιδιά κάποιοι τα στέρησαν.

Αλλά ξέρετε κάτι; Μέσα τους υπάρχει και θα υπάρχει μια πολύ δυνατή φωτιά που λέγεται ΕΛΠΙΔΑ για τη ζωή, για τη χώρα τους και για ένα καλύτερο κόσμο.

Παναγιώτης Καραπάνος
μαθητής Β΄ Γυμνασίου

---

Η ιστορία της Γάζας με συγκλόνισε πολύ και με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Η περιπέτεια που ζουν καθημερινά αυτοί οι άνθρωποι είναι αδιανόητη για μας. Φυσικά και δε μπορούμε να φανταστούμε ούτε το ένα τοις εκατό από τον πόνο που νιώθουν κάθε μέρα.

Η ζωή τους είναι ένα “παιχνίδι” θανάτου και οι άνθρωποι της Γάζας είναι τα θύματα αυτού του “παιχνιδιού”. Λύσεις υπάρχουν, όμως οι ισχυροί δε βοηθάνε, γιατί τότε δεν θα έχουν κέρδος… Είναι απίστευτο, τρελαίνομαι και μόνο στην ιδέα ότι σκοτώνουν για πετρέλαιο και πολλά χρήματα. Δηλαδή τα λεφτά αξίζουν περισσότερο από μια ανθρώπινη ζωή; Αναρωτιέμαι, τι ψυχή έχουν αυτοί οι άνθρωποι…

Ειλικρινά θέλω να συγχαρώ τους Παλαιστίνιους που παρ’ όλες αυτές τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, προσπαθούν να κάνουν τη ζωή τους λίγο καλύτερη, κάνοντας παιδιά, ξέροντας ότι τα πάντα μπορεί να συμβούν ανά πάσα στιγμή, γιατί η ζωή συνεχίζεται, γιατί η ελπίδα δε χάνεται.

Πιστεύω ότι θα βρεθεί λύση για το πρόβλημά τους και επίσης πιστεύω ότι βοήθησα, έστω και λίγο αυτούς τους ανθρώπους, δίνοντάς τους κουράγιο αλλά και πείσμα να συνεχίσουν τη ζωή τους και τον αγώνα τους.

Βαγγέλης Σερλιδάκης
μαθητής Β΄ Γυμνασίου

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

"google ad"