Πώς περιθωριοποιείται η Χρυσή Αυγή;

Το παράδειγμα της Ιεράπετρας

Του Χριστόδουλου Δολαψάκη

Μόλις ένα 24ωρο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στην Ιεράπετρα έκλεισαν.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα μέλη της, σαν τους κλέφτες και υπό την προστασία δύο περιπολικών της αστυνομίας, άδειασαν το χώρο και κατέβασαν τις ταμπέλες, πριν καν υπάρξει οποιοδήποτε αντιφασιστική διαμαρτυρία. Το γεγονός διαδόθηκε γρήγορα στο Διαδίκτυο. Ήταν τα πρώτα γραφεία της Χρυσής Αυγής που έκλεισαν μετά τη δολοφονία…
Ας σκεφτούμε λίγο πάνω σε αυτό το συμβάν. Η Ιεράπετρα εδώ και τρία χρόνια βρίσκεται σε αναβρασμό. Υπάρχει ένα πραγματικά παλλαϊκό κίνημα στην πόλη, το οποίο δίνει μάχες ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας και έχει κατορθώσει να δημιουργεί γεγονότα και να κατακτά νίκες.
Δεν υπήρξε κάποια συγκεκριμένη αντιφασιστική «αιχμή» του κινήματος αυτού, με τον τρόπο που τη γνωρίζουμε σε άλλες πόλεις. Παρ’ όλα αυτά, η Χρυσή Αυγή στην Ιεράπετρα δεν κατόρθωσε ποτέ να πάρει χαρακτηριστικά «πολιτικού κόμματος», όχι μόνο με την έννοια του αριθμού των μελών της, αλλά κυρίως με αυτή της αδυναμίας πολιτικής δράσης και προπαγάνδας.
Ο μόνος ρόλος που της απέμεινε ήταν αυτός της κλασικής παρακρατικής συμμορίας, με αποκορύφωμα την επίθεση ενάντια σε μετανάστες σε χωριό έξω από την Ιεράπετρα και μάλιστα σε χρονική συγκυρία που το κίνημα στην πόλη ήταν σε άνοδο, το Φεβρουάριο του 2013. Η επίθεση καταδικάστηκε στη συνείδηση όλων των κατοίκων της πόλης, ενώ την ίδια τύχη είχε, δυο μήνες μετά, και ένα προβοκατόρικο άρθρο που μιλούσε για την Ιεράπετρα ως «Μανωλάδα της Κρήτης». Χαρακτηριστικό είναι ότι στις τελευταίες εκλογές, η Χρυσή Αυγή στην Ιεράπετρα έλαβε μόλις 2,3%, το χαμηλότερο πανελλαδικά ποσοστό της.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι δεν ασκεί καμιά επιρροή η ξενοφοβία και ο ρατσισμός -αφού αυτός είναι επίσημη κρατική πολιτική- στους κατοίκους της Ιεράπετρας, μιας περιοχής όπου ζουν και δουλεύουν χιλιάδες μετανάστες. Ούτε πρέπει να υποτιμηθεί η «δημοκρατική παράδοση» -όπως είθισται να λέγεται- γενικότερα των Κρητικών.
Όμως, οφείλουμε να προβληματιστούμε: Γιατί στην Ιεράπετρα δεν ρίζωσε η Χρυσή Αυγή, παρ’ όλο που τα χαρακτηριστικά της πόλης θεωρητικά το ευνοούσαν; Τι ήταν αυτό που έκανε τα μέλη της Χρυσής Αυγής να είναι ουσιαστικά μια περιθωριακή συμμορία; Τι ήταν αυτό που τους φόβισε ώστε να «τα μαζέψουν» και να φύγουν;
Η ίδια η ύπαρξη και ο χαρακτήρας του αγώνα του λαού της Ιεράπετρας, δηλαδή η μαζική επιμονή στην υπεράσπιση του τόπου και η εναντίωση στο σάπιο μνημονιακό πολιτικό σύστημα, τοπικό και πανελλαδικό, είναι η μεγαλύτερη συμβολή στον αντιφασιστικό αγώνα.

* Ο Χριστόδουλος Δολαψάκης
είναι γιατρός στο Nοσοκομείο της Ιεράπετρας