Πώς φτάσαμε από την ελπίδα για μια άλλη κοινωνία, στην ελπιδα να αλλάξουμε τάξη

Ένας φίλος της εφημερίδας σε μήνυμά του μας είπε ότι “η νέα ελπίδα είναι να γίνεις φραγκάτος, να αλλάξεις τάξη. Αυτό το έχει αντιληφθεί η ΝΔ και το πουλάει.”

Πώς φτάσαμε από την ελπιδα για μία άλλη κοινωνία, του τέλους της λιτότητας, της αλληλεγγύης και των δικαιωμάτων στην πίστη ότι ο μόνος τρόπος να βελτιωθούν τα πράγματα είναι μέσω της ατομικής ανέλιξης και η μόνη ελπίδα για το μέλλον είναι να γίνουμε πλούσιοι;

Το 2012, όταν διαφάνηκε για πρώτη φορά ότι η επόμενη κυβέρνηση της χώρας θα είναι πιθανότατα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος άρχισε να πιστεύει ότι η άνοδος στην εξουσία του κόμματος της Αριστεράς θα σημάνει την λύτρωσή του. Οι αγώνες δεν είχαν πια τόση σημασία, αφού η έλευση της Αριστεράς στην κυβέρνηση θα σήμαινε με κάποιο μαγικό τρόπο τη λύση όλων των προβλημάτων.

Η Αριστερά, πράγματι, ήρθε στην κυβέρνηση.

Οι πολίτες είχαν την ελπίδα ότι αυτή η ιστορική ανατροπή, όπου ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς κατέκτησε την εξουσία ως το όχημα έκφρασης των αγώνων πολλών ετών ενός λαού που είχε υποστεί πολλά υπό το βάρος πολιτικών βάρβαρων, θα είχε ουσιαστικό και άμεσο αντίκτυπο.

Όμως, η ελπίδα διαψεύστηκε γρήγορα.

Η ματαίωση αποτυπώθηκε με τρόπο δραματικό μετά την ολική ανατροπή του ιστορικού δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου του 2015 όπου το “ΟΧΙ” των Ελλήνων πολιτών σε ποσοστό άνω του 60% έγινε μέσα σε μία νύχτα “ΝΑΙ” που οδήγησε τελικά σε υπερψήφιση του 3ου μνημονίου με διευρυμένη πλειοψηφία και τις ψήφους ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι.

Η συλλογική ματαίωση που βίωσε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού δεν αποτυπώθηκε στο εκλογικό αποτέλεσμα αφού μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα οι εκλογές έβγαλαν ξανά νικητή τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως αποτυπώθηκε στο πλαίσιο που επιτεύχθηκε η εκλογική νίκη. Αρχικά, στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και μετά στο κυρίαρχο αφήγημα. Εκεί, όπου η “ελπίδα” των πολλών έπαιρνε πλέον τη μορφή μίας ανθρώπινης διαχείρισης του “αναπόφευκτου”, της – με σφραγίδα και Αριστεράς – “μη ύπαρξης εναλλακτικής”.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί λανθασμένα ότι την περίοδο διακυβέρνησής του δεν υπήρχαν έντονες αντιδράσεις επειδή οι πολίτες έδειχναν αυξημένη ανοχή στην κυβέρνηση επειδή δεν είχε ασκήσει ξανά κυβερνητική εξουσία. Ναι, και αυτός ήταν ένας λόγος. Όμως δεν ήταν ο κυρίαρχος.

Αυτό που πραγματικά συνέβαινε ήταν ότι δεν υπήρχαν αντιδράσεις επειδή οι πολίτες δεν πίστευαν πλέον ότι οι αγώνες μπορούν να έχουν το οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Η ματαίωση αποτυπώθηκε πιο ξεκάθαρα στην κατάρρευση των δικτύων αλληλεγγύης, των κινηματικών δράσεων, της συμμετοχής σε συλλογικούς αγώνες. Και αυτή η ματαίωση, η αποδοχή του αναπόφευκτου, περιόριζε τις όποιες αντιδράσεις προς την κυβέρνηση.

Η έλλειψη αντιδράσεων δεν αποτελούσε έκφραση μιας ευρύτερης αποδοχής και ανοχής προς την κυβέρνηση αλλά έκανε εμφανή μια δεξιά στροφή των πολιτών.

Οι πολίτες, πείστηκαν ότι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει ο κόσμος έρχεται μέσα από τον μοναχικό ατομικό αγώνα. Αποτυπωνόταν στις καθημερινές κουβέντες των πολιτών μεταξύ τους όπου ήταν συνήθες το επιχείρημα:

“Τώρα καιρός να κοιτάξουμε και εμείς λίγο τους εαυτούς μας, να δούμε πώς θα επιβιώσουμε”.

Αφού και η Αριστερά αποδέχτηκε τη μη ύπαρξη εναλλακτικής, αφού οι συλλογικοί αγώνες απαξιώθηκαν, αφού οι πολίτες βίωσαν μία ματαίωση όχι απλά στην πίστη τους σε ένα κόμμα, αλλά ματαίωση αγώνων που μετατράπηκαν στο όχημα για την άνοδο στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ, τότε δεν υπήρχε άλλος δρόμος και για τους πολίτες από την αποστασιοποίηση και τον αγώνα για την προσωπική τους επιβίωση.

Μόνοι τους πλέον, ενάντια σε όλους, σε ένα αναπόφευκτα εχθρικό περιβάλλον με σφραγίδα Αριστεράς.

Η απλή αλήθεια είναι ότι η ιδεολογική κυριαρχία και η ιστορική νίκη της Δεξιάς στην Ελλάδα που θα αποτυπωθεί στις αυριανές εκλογές δεν θα έλθει λόγω του (φαντασιακού) πολέμου που δέχθηκε η Αριστερά κατά την περίοδο διακυβέρνησής της, ούτε εξαιτίας μιας μιντιακής προπαγάνδας που αντέστρεφε διαρκώς την πραγματικότητα, όπως επαναλαμβάνουν διαρκώς κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα έρθει εξαιτίας της ιστορικής ήττας της Αριστεράς, όπως έγινε αποδεκτή ως αναπόφευκτη πραγματικότητα από την ίδια.

Τα θεμέλιά της νίκης της ΝΔ στήθηκαν από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της Αριστεράς που αποδέχθηκε ότι, όπως έλεγε η Μάργκαρετ Θάτσερ, “δεν υπάρχει εναλλακτική”.