Ρατσισμός: Η αρρώστεια της αστικής κοινωνίας

Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
δημοσιογράφος ΑΠΕ-ΜΠΕ

Οπου υπάρχει ρατσισμός δεν μπορεί να υπάρχει δικαιοσύνη
Ο ρατσισμός παρά την πτώση του Απαρντχάιντ καλά κρατεί και στον 21ο αιώνα. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο εξακολουθούν να υφίστανται τα πάνδεινα εξαιτίας του χρώματός τους, της εθνικής τους καταγωγής ή της κάστας στην  οποία ανήκουν.
Εκατοντάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις και η διεθνής αμνηστία αποκαλύπτουν με εκθέσεις και συγκεκριμένες καταγγελίες την πραγματική έκταση και διάσταση του ρατσισμού σε όλον σχεδόν τον κόσμο.
Έτσι, έγινε γνωστό το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα 7-8 εκατομμύρια των Τσιγγάνων στην ανατολική, κυρίως, Ευρώπη, όπου υφίστανται τις συνέπειες της ρατσιστικής συμπεριφοράς οπαδών της “θεωρίας” περί της φυλετικής υπεροχής (απαγορεύεται στα παιδιά τους να φοιτήσουν σε πολλά σχολεία, ύστερα από απαίτηση των γονέων άλλων μαθητών).
Αποκαλύφθηκε, ακόμα, ότι:
• Στη Βόρεια Αμερική, από τα 15 εκατομμύρια των προκολομβιανών Ινδιάνων έχουν απομείνει μετά βίας 4, ενώ στην Κεντρική και Νότια Αμερική, παρόλο που οι αυτόχθονες πληθυσμοί είναι πλειοψηφία, δεν είχαν έως πρόσφατα το δικαίωμα να βγουν από τη χώρα δίχως την άδεια των κυβερνήσεών τους.
• Από τους Αβορίγινες της Αυστραλίας και τους Σαν της Νοτίου Αφρικής, μέχρι τους Μάγιας του Μεξικού, τους Νταγιάκ της Ινδονησίας και τους Τουαρέγκτης Σαχάρας, οι αυτόχθονες πληθυσμοί στερούνται βασικών δικαιωμάτων και πέφτουν συστηματικά θύματα ρατσιστικών προκαταλήψεων.
• Στην Ινδία, πάνω από 250 εκατομμύρια Ντάλιτ, γνωστοί με το υποτιμητικό όνομα «ανέγγιχτοι», υφίστανται σειρά απαράδεκτων κοινωνικών διακρίσεων (κάθε χρόνο, χιλιάδες από αυτούς πέφτουν θύματα επιθέσεων, βιασμών και πυρπολήσεων από ομοεθνείς τους, που ανήκουν στις ανώτερες κάστες των Ινδιών).
Ο ρατσισμός, σύμφωνα με τις επισημάνσεις της Διεθνούς Αμνηστίας, μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλης κλίμακας τραγωδίες, εφόσον παραμένει ανεξέλεγκτος. Απόδειξη αυτού είναι, όπως τονίστηκε, η σφαγή πάνω από 1.000.000 ανθρώπων στη Ρουάντα το 1994, οι περισσότεροι από τους οποίους ανήκαν στη φυλή Τούτσι.
Οι εθνοτικές μειονότητες, συνεχίζει η Διεθνής Αμνηστία, αντιμετωπίζουν συχνά διακρίσεις, όπου κι αν ζουν.
Στη Βρετανία διαπιστώθηκε ότι η αστυνομία έχει επιδείξει αμέλεια ως προς την αντίδρασή της σε ρατσιστικές επιθέσεις, ενώ στην Τουρκία εξακολουθεί να μην αναγνωρίζεται η κουρδική κοινότητα και οποιαδήποτε αναφορά στον «κουρδικό λαό» μπορεί να επισύρει ποινές φυλάκισης.
Στην Ονδούρα, τα τελευταία χρόνια, η αστυνομία παρενοχλεί ιθαγενείς που είναι αποφασισμένοι να προστατέψουν τα δικαιώματά τους και ήδη έχουν καταγραφεί δολοφονίες ιθαγενών που αγωνίζονταν γι’ αυτά.
Οι συγκεκριμένες αναφορές και καταγγελίες, που συνοδεύτηκαν από τη δημοσιοποίηση εκατοντάδων πραγματικών και ανθρώπινων ιστοριών ρατσιστικής βίας σε όλον τον κόσμο, έδειξαν ότι όπου υπάρχει ρατσισμός δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη. Μένουν ακόμα πολλά να γίνουν έως ότου όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου και καταγωγής, αντιμετωπίζονται ισότιμα από τις κυβερνήσεις και τις δικαστικές αρχές των κρατών στα οποία διαμένουν ή φιλοξενούνται.