Ρωμανέ σταμάτα. Δεν το αξίζουμε

Της Κρυσταλίας Πατούλη

[…] Ρωμανέ σταμάτα. Δεν το αξίζουμε. Και δεν αξίζει για να ζήσεις εσύ «φυλώντας Θερμοπύλες», τιμώντας νεκρούς σαν τον Γρηγορόπουλο, να πρέπει να θυσιάσεις τη ζωή σου επαναλαμβάνοντας την ιστορία του κι ακόμα παραπάνω. Να γίνεις ένας αγωνιστής της κοινωνίας που τον δολοφόνησε εν ψυχρώ μαζί με την «ανθρώπινη διάστασή της»*. Κι όλα αυτά, μπας κι αναστηθούμε, μπας και καταλάβουμε, μπας και θυμηθούμε να σεβαστούμε… τον εαυτό μας, και όσους λίγους τον σεβάστηκαν […]

Ο Ρωμανός κάνει ύστατη έκκληση για δικαιοσύνη και ηθική σε μια καθόλα παγωμένη κοινωνία και σε ένα από καιρό λοβοτομημένο κράτος με ανύπαρκτες αξίες που η εξουσία του μπορεί να επιβάλλει την υποταγή σε βαθμό που θυμίζει τις υπογραφές δήλωσης μετάνοιας σκοτεινότατων εποχών. Μα «η Ιστορία έχει ήδη γυρίσει πολύ πίσω»(1).

Και μπορεί να επιβάλλει και όποια άλλη υποταγή θέλει, εφόσον αυτό το κράτος έχει ένα Σύνταγμα που το καταστρατηγεί χρόνια τώρα φτιάχνοντας τους νόμους αυθαίρετα και όπως το συμφέρουν για να επωφελούνται οι …βασιλείς του –δε μιλάμε πλέον για κυβερνήτες κοινοβουλευτικής έστω δημοκρατίας- δύναμη και χρήμα.

Πριν ακόμα από την Ολυμπιάδα οι οικονομολόγοι εξ Αμερικής που πηγαινοέρχονταν ως σύμβουλοι ήξεραν(2) πολύ καλά (ζώντας άλλωστε στην πηγή του κακού) και γι’ αυτό φρόντιζαν να ενημερώνουν -επίσης πολύ καλά- τις κυβερνήσεις του Πασόκ και της Νέας Δημοκρατίας, ότι η οικονομία της Ελλάδας έχει χτιστεί πάνω σε ένα σαθρό οικοδόμημα που στην κυριολεξία θα άρχιζε να καταρρέει αμέσως μετά το σβήσιμο της Ολυμπιακής φλόγας.

Οι πολιτικοί και οι πρωθυπουργοί, όπως και οι μεγαλο-οτιδήποτε συνεργάτες τους που ήταν ενημερωμένοι για την καταστροφή που ερχόταν, το μόνο που έκαναν όπως αποδείχτηκε, ήταν να μαζεύουν στις αποθήκες τους τη σοδιά –επίσης όπως αποδείχτηκε- κλέβοντάς την κυρίως από το δημόσιο – το ψωμί αλλιώς των Ελλήνων πολιτών.

Μελετητές(3) πολύ παλιότερα είχαν κρούσει και τον κώδωνα του κινδύνου στους ηγέτες των μεγαλύτερων κρατών του κόσμου, πως η οικονομία όπως είναι διαμορφωμένη στον καπιταλιστικό κόσμο, οδεύει προς την καταστροφή. Οι εξουσιαστές όμως με μάσκα τον συνεχιζόμενο ψυχρό πόλεμο, νιάζονταν μόνο να επωφελούνται από τον πραγματικό πόλεμο που ήταν το πως θα χρυσαφίσουν αδιαφορώντας όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για την φύση που τους θρέφει.

Έτσι και στην Ελλάδα, ούτε ο εμφύλιος ούτε και ο ψυχρός πόλεμος δεν τέλειωσαν ουσιαστικά ποτέ, γιατί απλά δεν συνέφερε εκείνους που τσάκισαν μια ολόκληρη γενιά εθνικών αγωνιστών, για να αυξήσουν οι ίδιοι τις καταθέσεις τους και μόνο.

Η πολιτική δεν είναι ηθική. Το έγραψε -μάταια- ο Ραφαηλίδης στην Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974.

Από ένα ανήθικο, διαφθαρμένο, άπληστο όσο και ανάλγητο (αυτά όλα πάνε μαζί) κράτος ζητάει σήμερα ο Ρωμανός, ηθική, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, δηλαδή τα ελάχιστα αυτονόητα δικαιώματα. Και γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει μόνο αν θυμηθούμε ότι δεν πιστεύει καν στη λέξη κράτος ως αναρχικός.

Ζητάει «το αδύνατο πριν γίνει αδιανόητο». Όπως όλοι οι νέοι και τα παιδιά μέσα στις οικογένειές τους βάζουν εδώ και αιώνες τη ζωή τους μπροστά και πολλές φορές θυσιάζονται -στην κυριολεξία- προσπαθώντας να τις σώσουν…

Για μας αγωνίζεται ο Ρωμανός. Γι’ αυτή την κοινωνία που βυθίζεται στην απάθεια κι ακόμα χειρότερα… «Μας ταρακουνάει να μην κοιμηθούμε (να μην πεθάνουμε), όπως ο αρχηγός των στρατιωτών στα Όνειρα του Κουροσάβα»(4).

Όμως φαίνεται ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει ήδη αυτοκτονήσει με απανωτές και επαναλαμβανόμενες ενέσεις κυβερνητικής διαστρέβλωσης και απανωτά μέτρα τρόμου, σαν το χιόνι που έπεφτε στα ίδια Όνειρα του Ιάπωνα σκηνοθέτη.

«Ευτυχώς έγιναν εκλογές και μάθαμε ποιοι τα φάγανε! Τόσοι λίγοι, φάγανε τόσα πολλά»(5). Ευτυχώς έγιναν εκλογές και μάθαμε ποιοι ήταν ήδη νεκροί ως άνθρωποι. Και έτσι η Ιστορία όλο και γυρίζει πίσω. Αλλά σήμερα η Ελλάδα δεν έχει τόσους ανθρώπους πια, τόσους πολλούς αγωνιστές Εθνικής Αντίστασης όπως φαίνεται. Νικήσανε όντως οι γερμανοτσολιάδες. Στις μέρες μας το αντιληφθήκαμε επ’ ακριβώς.

Οι γενιές μετά τον εμφύλιο γαλουχήθηκαν με ένα υπόγειο μίσος, που μεταφράστηκε στο «κοίτα τη δουλίτσα σου». Γιατί αν κοιτάς μόνο τη δουλίτσα σου δεν είσαι αγωνιστής, άρα δεν είσαι επικίνδυνος. Είσαι ένας «νοικοκυραίος» που αφήνει ένα διεφθαρμένο κράτος να το γλεντάει και να σου πετάει και κανένα ψίχουλο που και που για την απαραίτητη δόση απάθειας που σου χρειάζεται.

Ο Ρωμανός όμως δεν κοιτάει τη δουλίτσα του, ούτε πίνει την καθημερινή δόση απάθειας μέσα από Μέσα Μαζικής Διαστρέβλωσης και Απανθρωποποίησης.

Τολμάει να μιλάει για πόλεμο και εχθρούς. Δεν δέχεται να δει τα «καλά» του συστήματος. Δεν έχει κάνει τη λέξη δημοκρατία ασπίδα που χρησιμεύει μόνο για να κρύβει κάποιος πίσω της το φασισμό – όσο τον παίρνει. Δεν έχει στο τέλος τέλος το σύνδρομο της Κατοχής να σκιάζεται μόνο για ένα κομμάτι ψωμί γλύφοντας τη μπότα του κατακτητή.

Απαιτεί την ίδια τη ζωή και την ανθρωπιά, όπως την εννοούν άνθρωποι σαν κι αυτόν. Είπαμε απαιτεί την αξιοπρέπεια. Άγνωστες λέξεις για τις κυβερνήσεις μνημονίων.

Κι όλα αυτά τα απαιτεί από την κοινωνία και το κράτος, όχι για τον εαυτό του. Ο ίδιος τα έχει κατακτήσει και μάλιστα σε μεγάλες δόσεις.

Αντιστέκεται μήπως αναστήσει μια ήδη πεθαμένη κοινωνία, θυσιάζοντας ακόμα και τον εαυτό του. Αλλά η κοινωνία αυτή αυτοκτόνησε με το ίδιο όπλο που εκτέλεσε και τον φίλο του Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

Κατά τη γνώμη μου, αυτή την κοινωνία που είτε ψυχοραγεί είτε ήδη έχει εκπνεύσει θέλει να αναστήσει ο Ρωμανός, και μαζί της να τιμήσει για άλλη μια φορά το παιδί εκείνο που 15 χρονών με μια σφαίρα εκτελέστηκε, μαζί με την όποια δημοκρατία νομίζαμε ότι είχαμε, με την όποια ανθρώπινη διάσταση μάς είχε απομείνει(6).

Αν μπορούσε κάποιος να κοιτάξει πραγματικά αυτόν τον άνθρωπο που σήμερα μετά από 23 μέρες απεργίας πείνας έχει μείνει η σκιά του, θα έβλεπε στο βλέμμα του και στα αδυνατισμένα χέρια του που μας ταρακουνάνε μόνο μία λέξη για μας όλους τους ανάλγητους απάνθρωπους πεθαμένους ήδη νοικοκυραίους: Αγάπη. Και δυστυχώς μάς αγάπησε πολύ περισσότερο από όσο αξίζουμε.

Γι’ αυτό προσωπικά του ζητάω να μας ξεχάσει. Να κοιτάξει να ζήσει, να δημιουργήσει και να αυτοπραγματωθεί. Να “βρει μέσα στη φυλακή την ελευθερία του”(7) όσο χρειαστεί. Να διαλέξει από δω και μπρος να δώσει μόνο σε αυτούς που ζουν, γι’ αυτό αξίζουν κι αυτήν την αγάπη του, τη γενναιοδωρία του, την αξιοπρέπεια, την αγωνιστικότητά του, το μυαλό του και την ψυχή του – το μεγαλύτερο όπλο του. Σε κανέναν άλλον.

Ρωμανέ σταμάτα. Δεν το αξίζουμε. Και δεν αξίζει για να ζήσεις εσύ «φυλώντας Θερμοπύλες», τιμώντας νεκρούς σαν τον Γρηγορόπουλο, να πρέπει να θυσιάσεις τη ζωή σου επαναλαμβάνοντας την ιστορία του κι ακόμα παραπάνω. Να γίνεις ένας αγωνιστής της κοινωνίας που τον δολοφόνησε εν ψυχρώ μαζί με την «ανθρώπινη διάστασή της»*. Κι όλα αυτά, μπας κι αναστηθούμε, μπας και καταλάβουμε, μπας και θυμηθούμε να σεβαστούμε… τον εαυτό μας, και όσους λίγους τον σεβάστηκαν.-

(1) Τάκης Καφετζής: Πιστεύω, ότι πάμε πολύ πίσω στην ιστορία
(2) Το ευρώ της νεοφασιστικής τραγωδίας
(3) Σ. Δημητρίου: Μοναδική ιστορική έξοδος από την παγκόσμια κρίση η ανατροπή
(4) Ελένη Νίνα: Υπόθεση Καρέλι: «Η έννοια της ασφάλειας τινάζεται στον αέρα!»
(5) Γιώργος Μαρκόπουλος: Τόσοι λίγοι, φάγανε τόσα πολλά
(6) Κώστας Νασίκας: Αν δεν μοιράζονται τα βιώματα, χάνεται η ανθρώπινη
(7) Ηλίας Πετρόπουλος

*«Η απεργία πείνας είναι η τελευταία ελπίδα και έκκληση προς την βασικότερη ανθρώπινη διάστασή μας που είναι συνυφασμένη με τις έννοιες της δικαιοσύνης και της ηθικής. Ξεχνώντας τες γινόμαστε συμμέτοχοι ανθρωποκτονίας του ίδιου του απεργού αλλά και της δικιάς μας ανθρώπινης διάστασης» Κώστας Νασίκας, ψυχαναλυτής, ο οποίος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Λυών και είναι ιατρικός υπεύθυνος του Οίκου Εφήβων της Λυών, και έχει γράψει -εκτός των άλλων- βιβλίο ειδικά για τους απεργούς πείνας.

tvxs.gr

"google ad"