Σάββατο βράδυ στο Κουμ – Καπί

Έχει πιο ησυχία απ’ το Λιμάνι. Δεν είναι τόσο τουριστικό. Έχεις πιο άμεση επαφή με την θάλασσα και ο ήχος του κύματος και η θέα σου βγάζουν το άγχος.

Το ‘χεις ανάγκη! Παραγγέλνεις το ουζάκι σου με το μεζεδάκι του (η πιο οικονομική έξοδος) και τα’ αφήνεις πίσω σου όλα. Για λίγο. Φορτίζεις τις μπαταρίες σου. Εν είναι έγκλημα! Δεν είναι κακό! Δε μπορεί να έχομε ενοχές γιατί εμείς πίνομε ένα ούζο στο τόσο ενώ κάποιοι άλλοι δεν μπορούν.

Δεν γίνεται να μας τιμωρού γι’ αυτό! Και δεν γίνεται η μεσαία και η μικρομεσαία τάξη να τα πληρώνει όλα. Και οι φόροι όλοι σε μας και τη δημιουργήματα των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών, οι προλετάριοι πάνω μας!
Ανοίγεις το γραφείο σου, δεν έχει εισπράξει ευρώ, οι ζητιάνοι και οι μικροπωλητές λεφούσι. Με ύφος κλαψιάρικο, φτιαχτό πολλές φορές κάποιες φορές πραγματικό, σου ζητάνε. Δώσε ελεημοσύνη, πάρε στυλό έχω μωρά, πάρε χαρτομάντηλα, πάρε μπανάνες, πάρε υαλοκαθαριστήρες, πάρε λουλούδια, έχω καρκίνο δώσε μου λεφτά.

Δεν μπορείς! Δίνεις σε ένα έρχονται 30. Τους διώχνεις. Σε βρίζουν, σε καταριούνται! Γίνεσαι κακός, σου δημιουργούν ενοχές, αλλά δεν γίνεται να δίνεις. Γιατί δεν φτάνουν δέκα μεροκάματα τη μέρα. Πας να πιείς το ούζο σου, το ίδιο!

Εκεί που έχεις καρφώσει την ελιά, και πας με απόλαυση να τη φέρεις στο στόμα σου, και η ματιά σου απλώνεται στο γαλάζιο και επιτέλους παίρνεις μια βαθιά ανάσα, να σου από πάνω σου η κοπελιά. Όμορφη, περιποιημένη, καλοντυμένη δεν την παίρνεις για ζητιάνα.

– Συγγνώμη, σου λέει με στόμφο, ενώ σουφρώνει το στόμα της και ανοίγει τα μεγάλα της μάτια. Τα γυρνά πάνω τα γυρνά κάτω. Σοβαρή, για να γίνεται επιβλητική.

Αμάν, λες, από μέσα σου, τι κάναμε;

Το ύφος της σε τρομάζει (το ξέρεις γι’ αυτό το κάνει. Για να σε καθηλώσει)

Η ελιά μένει μετέωρη. Δεν μπαίνει στο στόμα. αυτή αρχίζει με ύφος όοχι, οοοχι κλαψιάρικο.

ημοσιοϋπαλληλίστικο. Λέει, λέει αυστηρά, δεν καταλαβαίνομε τι λέει μόνο με τρόμο αναρωτιόμαστε:
– Τι κάναμε; Μήπως είναι η Εφορία; Μα γιατί, τι κάναμε; Είναι κακό που πίνομε ένα ούζο;

Αυτή βλέπει πως έχεις τρομάξει αλλά συνεχίζει. Εμείς αναρωτιόμαστε: Μήπως είναι Στατιστική Υπηρεσία; Μήπως κάνει γκάλοπ; Και κει που λές, μάλλον γκάλοπ κάνει, σου ξεφουρνίζει μια κασετίνα (πού την είχε κρυμμένη;) με κάτι βραχιολάκια παιδικά για ν’ αγοράσεις. Εμείς, παιδί μαζί μας δεν είχαμε και για εξηνταπεντάρηδες δεν ήταν τα βραχιόλια.

Πως μπορεί και παρεμβαίνει και σ’ ενοχλεί στην ιδιωτική σου στιγμή; Με ποιο δικαίωμα σε εκνευρίζει; Η εμφάνισή της δεν έδειχνε και ταλαιπωρημένο άτομο. Μια χαρά ήταν και βαμμένη και ντυμένη και καλοταϊσμένη και γυμνασμένη φαινόταν. Θες κοριτσάκι μου να πουλήσεις αυτά που φτιάχνεις; Καμμία αντίρρηση. Δεν θα ‘ρθεις από πάνω μου, την ώρα που έχω ανάγκη να ξεκουραστώ να μου πουλάς με το στανιό. Άσε τα πράγματά σου στην άκρη του δρόμου, όπως στο λιμάνι έχουν τους πάγκους τους και όποιος θέλει αγοράζει. Οι κλοσσάρ στους δρόμους του λιμανιού στέκουν, και όποιος θέλει τους αφήνει χρήματα. Δεν ενοχλούν, είναι συμπαθητικοί. Εσύ γιατί γίνεσαι ενοχλητική;

Μακριά απ’ το πλήθος. Στις ερημιές. Στις άγνωστες παραλίες, στα βουνά. Μόνο εκεί θα φορτίζομε τις μπαταρίες μας. Μόνο εκεί θα βρίσκομε την ηρεμία μας μακριά απ’ το αγριεμένο πλήθος, απ’ τους λογιστές, απ’ τους εφοριακούς, απ’ τους δικηγόρους. Μακριά! Μόνο έτσι, θα μπορούμε να ετοιμαζόμαστε για το αύριο. Μακριά, απ’ όλους και όλα!

Βασιλική Γ.

"google ad"