Σα το “σοφό” σχέδιο με τον γάιδαρο του Χότζα, ψάχνουν να πάρουν λεφτά απ’ αυτούς που δεν έχουν

Αναζητούν δηλαδή έσοδα από αύξηση της φορολογίας. Διαφωνούν στο από ποιους θα τα πάρουν αλλά συμφωνούν ότι η μόνη λύση είναι να επιβάλλουν φόρους για να μπορέσουν τουλάχιστον να “κλείσουν” τους λογαριασμούς τους. Η Κυβέρνηση, πιστή στις ιδεοληψίες της λέει ότι θα τα πάρει από τους λίγους που έχουν πολλά. Οι θεσμοί και κυρίως το ΔΝΤ θέλουν να πάρουν λίγα από τους πολλούς.

Στην πραγματικότητα δεν θα πάρουν τίποτε περισσότερο. Στα τέλη του Φλεβάρη, το σύνολο των φόρων που οφείλονταν στο δημόσιο ήταν ήδη 87 δισ. ευρώ. Αρκεί μια μικρή προσπάθεια για την είσπραξη ενός μικρού ποσοστού για να σταματήσουμε να συζητούμε για νέα μέτρα. Άλλωστε πολλά εξ αυτών, αφορούν σε μη καταβολή ΦΠΑ (σχεδόν 17 δις ευρώ). Ακόμη και αν η ιστορία πολλών εξ αυτών των οφειλών χάνεται στα βάθη των δεκαετιών, ένα σημαντικό ποσοστό δημιουργήθηκε μέσα στην κρίση. Το 2012 οι ληξιπρόθεσμες οφειλές ανέρχονταν σε σχεδόν 43 δις. ευρώ.

Δεν είναι βεβαια μόνο οι στρατηγικοί κακοπληρωτές που χρωστούν στην εφορία. Υπάρχουν χιλιάδες επαγγελματίες και επιχειρήσεις που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στην εντατική φορολόγηση. Άλλοι έβαλαν λουκέτο και τα ποσά δεν αναμένεται να πληρωθούν. Το να αναζητάς διαρκώς νέους φόρους από τους ελάχιστους εναπομείναντες ιδιώτες είναι αδιέξοδο και το γνωρίζουν καλά και οι δύο πλευρές.

Γνωρίζουν επίσης ότι δεν νοσεί μόνο ο εισπρακτικός μηχανισμός αλλά κυρίως ο ελεγκτικός. Οι προαναφερθείσες οφειλές δεν συμπεριλαμβάνουν τα διαφυγόντα έσοδα για το δημόσιο από την κλασική φοροδιαφυγή. Ακόμη και οι πιο μετριοπαθείς προβλέψεις εκτιμούν την μαύρη οικονομία σε τουλάχιστον 1/5 του ΑΕΠ ήτοι κάτι λιγότερο από 20 δις ευρώ. Για σκεφθείτε τους φόρους που χάνει το κράτος. Παραοικονομία βέβαια υπάρχει παντού αλλά μια μικρή βελτίωση στις επιδόσεις των ελεγκτών θα αυξήσει τόσο τα έσοδα όσο αναπόφευκτα και τα ληξιπρόθεσμα.

Θα εγκαταστήσει όμως μια αίσθηση δικαιοσύνης στην κοινωνία και επιπλέον θα άρει στρεβλώσεις του ανταγωνισμού που ταλαιπωρούν πολλές από τις μικρομεσαίες και όχι μόνο επιχειρήσεις της χώρας.

Η τρόικα παλαιότερα αλλά κι οι θεσμοί τώρα δεν ενδιαφέρονται να λύσουν το πρόβλημα του στρατηγικού σχεδιασμού της χώρας. Νοιάζονται κυρίως να κλείσουν τους λογαριασμούς τους. Η Κυβέρνηση που έδωσε άλλο νόημα στον όρο διαπραγμάτευση, βάζει παντού κόκκινες γραμμές και ανθίσταται εκτός από το πεδίο των φόρων. Όπως και οι προκάτοχοί της δεν έχει κανέναν ενδοιασμό στο να βάλει έναν ακόμη φόρο, στο να αυξήσει λίγο ακόμη έναν συντελεστή. Όχι και τόσο λίγο δηλαδή στο 50 ή και στο 60% του εισοδήματος καθώς αναγνωρίζει ελάχιστες δαπάνες.

Γνωρίζει προφανώς η Κυβέρνηση ότι δεν έχει τη δυνατότητα να τους εισπράξει. Γνωρίζει ότι γονατίζει την οικονομία της, γνωρίζει ότι αποθαρρύνει επενδυτές. Στο σύμπαν της μικροπολιτικής όμως, είναι ο μόνος τρόπος να μην πειράξει άμεσα το πελατειακό κράτος που την ανέδειξε, όπως και όλες τις προηγούμενες.

Και η τρόικα προφανώς αντιλαμβάνεται ότι δεν πάει μακριά με την αύξηση των φόρων. Δεν δέχεται πλέον την αύξηση των συντελεστών σαν εύκολη λύση για να βγει η εξίσωση. Με τους συντελεστές στο 50% ή και ψηλότερα γνωρίζει ότι δεν έχει ελπίδα να δει έσοδα ενώ αντιλαμβάνεται ότι μια τέτοια απόφαση θα αποτελειώσει τα τελευταία ψήγματα επιχειρηματικότητας στην χώρα.

Όμως και η δική της πρόταση δεν αποτελεί λύση. Η αύξηση της φορολογίας των χαμηλότερων στρωμάτων θα επιδεινώσει το βιοτικό επίπεδο, θα μειώσει την κατανάλωση και εν τέλει θα δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερες στρατιές οφειλετών. Οι πολίτες θα φθάσουν στο σημείο να επιλέξουν συνειδητά να μην πληρώνουν το κράτος για τις ανύπαρκτες υπηρεσίες του, προκειμένου μάλιστα να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.

Όσο δεν υπάρχουν καινούριες επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας και αύξηση του παραγόμενου ΑΕΠ, η αναζήτηση φόρων από τους εξαντλημένους πολίτες θα επιδεινώνει την κατάσταση και δεν θα φέρνει αποτελέσματα. Δυστυχώς μετά από 5 χρόνια μνημονίων, συνεχίζουν να αναζητούν τη φιλοσοφική λίθο που θα μετατρέπει την ύφεση σε αυξημένα φορολογικά έσοδα.

Όποια άποψη και αν επικρατήσει (και δεν θέλει μεγάλη φαντασία για το ποια θα είναι), το μόνο που θα κατορθώσουν είναι να πάθούν ότι και ο Χότζας, ο οποίος πίστεψε ότι μπορεί να εκπαιδεύσει το γάιδαρο του να μην τρώει. Όταν πίστεψε ότι τα κατάφερε, εκείνος πέθανε…

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA (@SZacharos)

news247.gr