Σεξισμός… Ομοφοβία… Trafficking…: Ιστορίες καθημερινές όχι μόνο στην Ελλάδα

Επιμέλεια: Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.F.J.

Ιρλανδία: Δημοψήφισμα για το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στο γάμο

Η ιρλανδική κυβέρνηση ανακοίνωσε τον περασμένο Δεκέμβριο ότι τον Μάιο του 2015 θα πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα με θέμα την ισότητα στο γάμο.

Οι δημοσκοπήσεις μέχρι στιγμής δείχνουν ότι η πλειοψηφία της ιρλανδικής κοινωνίας υποστηρίζει το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στο γάμο, ωστόσο η ιεραρχία της καθολικής εκκλησίας παλεύει σκληρά για την επικράτηση του «όχι» στο δημοψήφισμα.

Το δημοψήφισμα το οποίο αναγκάστηκε να διοργανώσει η κυβέρνηση είναι ένα ορόσημο στον αγώνα κατά των διακρίσεων απέναντι στη ΛΟΑΤ κοινότητα, αλλά και μια ευκαιρία για πάλη ενάντια στη μισαλλοδοξία που καλλιεργεί συστηματικά εναντίον της η καθολική εκκλησία.

Δεν πρόκειται για «πρωτοπορία» της κυβέρνησης

Η Ιρλανδία καλείται να ακολουθήσει το παράδειγμα των 11 ευρωπαϊκών χωρών (με πρώτη την Ολλανδία από το 2001) και των 18 χωρών σε όλο τον κόσμο (με πιο πρόσφατη τη Φινλανδία) που έχουν θεσπίσει την ισότητα στο γάμο. Η θέσπιση του συμφώνου συμβίωσης ήταν ένα σημαντικό βήμα που επέτρεψε στα ομόφυλα ζευγάρια στην Ιρλανδία να επωφεληθούν από μια σειρά νομικά δικαιώματα. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό.

Υπάρχουν 160 διαφορές ανάμεσα στο σύμφωνο συμβίωσης και το γάμο, με πιο σημαντικό το γεγονός ότι η συμβίωση δεν θεωρείται οικογένεια και επομένως δεν καλύπτεται από το οικογενειακό δίκαιο.

Να καταρρίψουμε τα επιχειρήματα των φανατικών

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, το 77% των ερωτηθέντων δήλωσε υπέρ του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, ωστόσο το 46% πρόσθεσε πως έχει κάποιες επιφυλάξεις.

Αναμφίβολα αυτές οι επιφυλάξεις αφορούν στην ανατροφή παιδιών. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι φανατικοί υποστηρικτές του «όχι» θα πατήσουν κυρίως πάνω στις αμφιβολίες μιας μερίδας της κοινωνίας στο συγκεκριμένο θέμα.

Ωστόσο, αυτά τα επιχειρήματα δεν είναι απλά έωλα, αλλά στην πραγματικότητα απηχούν βαθιά ομοφοβικά αισθήματα, στα οποία η κοινωνία δεν πρέπει να υποκύψει. Το βασικό σύνθημα των φανατικών Καθολικών, ομοφοβικών κλπ, είναι το «Κάθε παιδί αξίζει μια μητέρα και έναν πατέρα». Το σύνθημα αυτό αποτελεί προσβολή, όχι μόνο για τα ΛΟΑΤ ζευγάρια που μεγαλώνουν οικογένειες, αλλά και για τις ανύπαντρες μητέρες που μεγαλώνουν το ένα τέταρτο των παιδιών στην Ιρλανδία και τους 30.000 άγαμους πατέρες που μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους.

Φυσικά, ακόμα και αν η καμπάνια του «όχι» νικήσει, τα ομόφυλα ζευγάρια θα συνεχίσουν να έχουν οικογένειες, αλλά θα συνεχίσουν να στερούνται τη νομική προστασία που προσφέρει ο γάμος σε οικογένειες με ετερόφυλους γονείς.

13 Φεβρουαρίου η Εζγετζάν Ασλάν βρίσκεται νεκρή

Το πτώμα της 20χρονης φοιτήτριας Εζγετζάν Ασλάν βρέθηκε στις 13 Φεβρουαρίου στην κοίτη ενός ποταμού νότια της Μερσίνης.

Οι δράστες – ο 26χρονος οδηγός ταξί, ο 50χρονος πατέρας του και ο 20χρονος φίλος του συνελήφθησαν και παραδέχτηκαν την ενοχή!

Αφού αποβιβάστηκαν και οι τελευταίοι επιβάτες του μίνιμπας, ο οδηγός το έβγαλε από την συνηθισμένη πορεία και οδήγησε την Ασλάν, παρόλες τις διαμαρτυρίες της σε ένα απομονωμένο μέρος. Αποπειράθηκε να την βιάσει κι αφού η Ασλάν αμύνθηκε με σπρέι πιπεριού την μαχαίρωσε πολλαπλά και την σκότωσε. Ο δράστης – οδηγός παραδέχτηκε ότι της έκοψε τα δάχτυλα προκειμένου να μην βρεθεί το DNA του κάτω από τα νύχια της! Έπειτα με την βοήθεια του πατέρα του και ενός φίλο του έκαψαν το σώμα της Ασλάν για να εξαφανίσουν τα ενοχοποιητικά στοιχεία!

Το κατεστημένο συνένοχος στην δολοφονία

Δεν είναι η πρώτη δολοφονία γυναίκας στη Τουρκία. Το όλο κατεστημένο, οι πολιτικές του AKP, ο συνδυασμός ισλαμικής ρητορικής και νεοφιλελευθερισμού, έχουν γιγαντώσει τον μισογυνισμό και τον απροκάλυπτο σεξισμό.

Η γυναικοκτονία αυξήθηκε κατά 1.400% από τότε που ανέλαβε την εξουσία ο Ερντογάν το 2009 ως το 2011. 66% των δολοφονιών γυναικών, ο δράστης ήταν ο νυν ή πρώην σύζυγος ή σύντροφος. Πολλές είναι οι περιπτώσεις ενός θύτη πατέρα, αδερφού ή γείτονα ενώ οι δολοφονίες από αγνώστους όπως της Εζγετσάν Ασλάν φτάνουν μόλις το 1%.

Υπουργοί του AKP έχουν δηλώσει δημοσίως ότι η θέση της γυναίκας είναι η μητρότητα και η οικιακή εργασία. Όμως μόλις30% των εργαζομένων είναι γυναίκες. Οι υπόλοιπες δήλωσαν ότι δεν προλαβαίνουν να εργαστούν λόγο του φόρτου των καθηκόντων τους στο σπίτι. Από την άλλη η ανεργία των γυναικών που θέλουν να βρουν εργασία αλλά δεν βρίσκουν – είναι στο 25%.

Ο Ερντογάν έχει δηλώσει καθαρά ότι οι άντρες και γυναίκες δεν είναι ίσοι, μπροστά σε εκπροσώπους γυναικών ΜΚΟ το 2010. Το 2011 το  Υπουργείο  Γυναικείων Υποθέσεων και Οικογένειας αντικαταστάθηκε από ένα  Υπουργείο  Οικογενειακής και Κοινωνικής Πολιτικής. Η πρόταση για απαγόρευση των εκτρώσεων που κατέθεσε το AKP δεν έγινε τελικά νόμος, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να κάνει μια γυναίκα έκτρωση σε δημόσιο νοσοκομείο, καθώς δόθηκε η δυνατότητα στους γιατρούς από το 2012 να αρνηθούν να πραγματοποιήσουν την επέμβαση για λόγους συνείδησης. Η πρόσβαση σε αντισύλληψη και σε κρατικές υπηρεσίες οικογενειακού προγραμματισμού έχει επίσης μειωθεί σημαντικά. Ο Ερντογάν δήλωσε ότι η έκτρωση είναι φόνος και κάθε γυναίκα πρέπει να γεννάει τρία με πέντε παιδιά.

Όλα αυτά με ένα περιτύλιγμα σεβασμού στη θρησκεία που δυστυχώς έχει μεγάλη απήχηση στον αγροτικό πληθυσμό και στα άτομα με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο.

Κίνημα μετά την δολοφονία της Ασλάν: δεν πενθούμε – επαναστατούμε!

Ήταν θέμα χρόνου να ξεσπάσει η συσσωρευμένη οργή για την όλο και αυξανόμενη βία κατά των γυναικών. Η δολοφονία της Εζγετζάν Ασλάν έγινε επιτέλους η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Την δολοφονία δεν μπόρεσαν να την αποδώσουν ούτε σε «πάθος» αίσθημα τιμής ή τυχαίο καυγά, ούτε καν σε αποκαλυπτικό ντύσιμο, ή ότι η Αλάν είχε πιει ή ότι είχε προκλητική συμπεριφορά.

Εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες και άντρες βγήκαν στους δρόμους σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας.

Στην κηδεία της Ασλάν γυναίκες διαδηλώτριες αψηφώντας τις εντολές του  Ιμάμη, να μείνουν στο πίσω μέρος της τελετής, σήκωσαν και έθαψαν αυτές το φέρετρο φωνάζοντας «δεν θα την ξαναγγίξει αντρικό χέρι».

Τα τοπικά και ελληνικά ΜΜΕ επέλεξαν να επικεντρωθούν στους 10-20 άντρες που φόρεσαν φούστες για να διαμαρτυρηθούν. Το κίνημα όμως ήταν τεράστιο και διεκδικούσε, πέρα από το να ντύνονται οι γυναίκες όπως θέλουν, θεμελιώδη δικαιώματα, όπως το να μπορούν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους χωρίς να έχουν τον φόβο του βιασμού ή και της δολοφονίας!

Διεθνής Μέρα Δράσης για το δικαίωμα στην άμβλωση στην Ιρλανδία

Στις 28/05 συμπληρώνονται 8  χρόνια από τον θάνατο της Σαβίτα Χαλοπαναβάρ, Ινδής μετανάστριας στην Ιρλανδία. Ο θάνατός της  προήλθε από σηψαιμία επειδή οι υπεύθυνοι του πανεπιστημιακού νοσοκομείου του Galway, της αρνήθηκαν έκτρωση, παρόλο που η εγκυμοσύνη της είχε επιπλοκές και το μωρό δεν θα κατάφερνε να επιβιώσει.

Η Ιρλανδία είναι μια χώρα στην οποία η Καθολική Εκκλησία παίζει ακόμα πρωταγωνιστικό ρόλο στην δημόσια ζωή και οι εκτρώσεις είναι παράνομες.

Για την ακρίβεια, η απαγόρευση των εκτρώσεων στην χώρα κατοχυρώνεται συνταγματικά με το άρθρο 8 του ιρλανδικού Συντάγματος. Το άρθρο αυτό, επινοήθηκε το 1983 από δεξιούς αντιδραστικούς Καθολικούς, έτσι ώστε να σταματήσουν οποιαδήποτε προσπάθεια νομιμοποίησης της έκτρωσης.

Σαν αποτέλεσμα χιλιάδες γυναίκες κάθε χρόνο είτε αναγκάζονται να ταξιδέψουν στη Βρετανία πληρώνοντας τεράστια ποσά για να τερματίσουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη! Όσες βέβαια δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια προσπαθούν να αποβάλουν μόνες τους με διάφορα μέσα, τα οποία είναι φυσικά εξαιρετικά επικίνδυνα και πολλές φορές μοιραία.

Κύπρος: Όχι στον σκοταδισμό των Ταλιμπάν της Ιεράς Συνόδου

Οι σκοταδιστές της Ιεράς Συνόδου κτύπησαν και πάλι. Αυτήν τη φορά αποκαλούν «άρρωστους» που χρειάζονται «σωστή αντιμετώπιση και θεραπεία» το 10% του πληθυσμού της Κύπρου, δηλαδή 85.000 ανθρώπους, που υπολογίζεται ότι είναι άτομα ΛΟΑΤ, αφού θεωρεί την ομοφυλία «ως πτώση και ασθένεια του ανθρωπίνου προσώπου, και όχι φυσιολογικό τρόπο ζωής και επιλογής».

Οι  αφορισμοί αυτοί αποτελούν συνέχεια των κηρυγμάτων  ρατσιστικού μίσους της Αρχιεπισκοπής εναντίον των μεταναστών, των τουρκοκυπρίων και άλλων και χύνουν νερό στον μύλο των φασιστών του ΕΛΑΜ, που κάποτε εκθείαζε ο Αρχιεπίσκοπος ως καλά παιδιά, ενώ ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής αποκάλυψε παλιότερα ότι τους χρηματοδοτούσε κιόλας.

Την ώρα που αυξάνονται ραγδαία τα εγκλήματα παιδεραστίας από ετερόφυλους (μη εξαιρουμένων και ιερέων και παστόρων) τα εγκλήματα εμπορίας ατόμων, κακοποίησης γυναικών μέσα στην οικογένεια κ.ο.κ. τα οποία συνήθως αφήνουν αδιάφορη την εκκλησία, οι Ταλιμπάν της Αρχιεπισκοπής δεν ντρέπονται να αποδίδουν στην ομοφυλία

«τη χαλάρωση της ηθικής συμπεριφοράς, με την αύξηση των κρουσμάτων παιδεραστίας, με τις αναρίθμητες περιπτώσεις θυμάτων της ανίατης ασθένειας του AIDS ή των ομοφυλοφίλων, με την έξαρση των διαζυγίων και της διάλυσης οικογενειών, με την αφύσικη-υιοθέτηση τέκνων κ.α., αποτελούν τα πιο ισχυρά επιχειρήματα για τον άτυπο αυτό τρόπο ζωής».

Ο νόμος σκότωσε την Αμίνα

Τον Μάρτιο του 2012 η 16χρονη μαροκινή Αμίνα αλ Φιλάλι αυτοκτόνησε καταπίνοντας ποντικοφάρμακο, για να γλιτώσει από τον βιαστή και μελλοντικό της σύζυγο, που την κακοποιούσε.

Σύμφωνα με τη νομοθεσία του Μαρόκο (συγκεκριμένα το άρθρο 475) ένας βιαστής μπορεί να απαλλαγεί από την ποινή του, εφόσον αυτός δεχτεί να παντρευτεί το θύμα του! Σε αυτό το νόμο βασίστηκε και ο βιαστής της Αμίνα, όταν αυτή κατέφυγε στις Αρχές μετά τον βιασμό της. Στο Μαρόκο (όπως και σε μία σειρά από άλλες χώρες), είναι ατιμωτικό για μία γυναίκα να χάσει την παρθενιά της εκτός γάμου. Η «ντροπή» αυτή ήταν και η αιτία που η οικογένεια της Αμίνα συμφώνησε να παντρέψει την κοπέλα με τον βιαστή της, κάτι που την οδήγησε τελικά στην αυτοκτονία.

Η είδηση της αυτοκτονίας της Αμίνα, προκάλεσε κύματα οργής στην κοινωνία του Μαρόκο, που με συνθήματα όπως «ο νόμος σκότωσε την Αμίνα» απαίτησε την κατάργηση του άρθρου 457 και συνολικότερα δικαιώματα για τις γυναίκες. Παράλληλα δημοσιεύτηκαν και έρευνες σύμφωνα με τις οποίες το 25% των γυναικών του Μαρόκου πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης.

Κάτω από τις πιέσεις, η Κυβέρνηση αναγκάστηκε να δεσμευτεί πως θα αποσύρει το συγκεκριμένο άρθρο. Σχεδόν 3 χρόνια μετά όμως, το άρθρο 457 παραμένει σε ισχύ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μετά από κινητοποιήσεις της κοινωνίας, μία κυβέρνηση αναγκάζεται να υποχωρήσει και να υποσχεθεί πως θα λάβει μέτρα για να προστατεύσει τις γυναίκες από τη βία και τη σεξουαλική κακοποίηση.

Τον Δεκέμβρη του 2012 στην Ινδία, ξέσπασαν μαζικές διαδηλώσεις μετά το μαζικό βιασμό και την δολοφονία μίας 23χρονης φοιτήτριας. Κι ενώ μετά τις κινητοποιήσεις και τη γενικευμένη κατακραυγή της κοινωνίας (τόσο ενάντια στους βιαστές, όσο και ενάντια στην αστυνομία, που επί της ουσίας προσπαθεί να καλύψει αντίστοιχα περιστατικά) η κυβέρνηση αναγκάστηκε να «δεσμευτεί» πως θα πάρει μέτρα ενάντια στους βιαστές, έναν χρόνο μετά, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει: τον Οκτώβριο του 2013, μία 16χρονη κοπέλα βιάστηκε ομαδικά, δύο φορές από διαφορετικούς δράστες. Τον Δεκέμβριο του 2013, δύο από τους κατηγορούμενους για τον βιασμό της, την δολοφόνησαν περιλούζοντάς την με βενζίνη και βάζοντάς της φωτιά. Αυτό το  περιστατικό προκάλεσε και πάλι κινητοποιήσεις στην Ινδία και οδήγησε τους ακτιβιστές γυναικείων οργανώσεων καταγγέλλουν την Κυβέρνηση ότι δεν κάνει τίποτα για την αντιμετώπιση των βιασμών.

Είσαι ομοφυλόφιλος; Σου απαγορεύεται η είσοδος στην χώρα;

Κάποια από τα ερωτήματα που εδώ και πολλά χρόνια πρέπει να απαντήσει κάποιος για να εξηγήσει ή να «υπερασπιστεί» την ομοφυλοφιλία έχουν να κάνουν με τη φύση της  και την οργανική ή/και κοινωνική της διάσταση. Είναι η ομοφυλοφιλία αρρώστια; Είναι κάτι φυσιολογικό; Τι μπορούμε να κάνουμε για να την σταματήσουμε; Που μπορεί να οφείλεται η ομοφυλοφιλία; Και ο κατάλογος συνεχίζεται…

Καταρχάς, πρέπει να αναφερθεί ότι από τις 17 Μαΐου του 1990 η ομοφυλοφιλία σταμάτησε να θεωρείται ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Με πάρα πολλή καθυστέρηση πρέπει να προσθέσουμε. Πριν από αυτό είχε προηγηθεί η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Εταιρία, η οποία το 1973 δεν συμπεριέλαβε την ομοφυλοφιλία στην τρίτη έκδοση του διαγνωστικού και στατιστικού εγχειριδίου των ψυχικών διαταραχών (DSM-III) και το 1980 σταμάτησε να αναφέρεται στο διαγνωστικό στατιστικό εγχειρίδιο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Παρά λοιπόν το γεγονός ότι άργησαν πολύ, «επιστήμονες» και πολιτικοί έχουν εδώ και χρόνια αποφανθεί πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι ούτε σωματική ασθένεια, ούτε ψυχική διαταραχή και δεν υπάγεται στα κριτήρια ψυχικής διάγνωσης που χρειάζεται θεραπεία.

Και όμως, 23 χρόνια μετά, στη Σαουδική Αραβία, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στο Κατάρ, στο Κουβέιτ, στο Ομάν και στο Μπαχρέιν θέλουν να ελέγχουν ιατρικά όσους φτάνουν στη χώρα για να προσδιορίσουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις! Θέλουν να φτιάξουν ιατρικό τεστ για να «ανακαλύπτουν» τους γκέι, ώστε να απαγορεύουν την είσοδο ομοφυλόφιλων στην χώρα!

Ζυμαρικά Barilla με σάλτσα ομοφοβίας

Δε θα έκανα ποτέ διαφήμιση με μια ομοφυλόφιλη οικογένεια. Όχι επειδή δεν τους σέβομαι, αλλά επειδή δε βλέπω τα πράγματα όπως αυτοί. Η δική μου εικόνα για την οικογένεια είναι μια κλασική οικογένεια, με τη γυναίκα να έχει κεντρική θέση.

Αυτή ήταν η απάντηση του ιταλού Guido Barilla, διευθυντή της ομώνυμης εταιρίας ζυμαρικών, όταν ρωτήθηκε αν θα συμπεριλάμβανε σε διαφήμιση της φίρμας του κάποιο ομόφυλο ζευγάρι, μια δήλωση που ήρθε να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο της ρητορικής του μίσους που διακινείται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σε βάρος των ομοφυλόφιλων ατόμων.

Οι αντιδράσεις από την LGBT* κοινότητα ήταν μεγάλες και περιλάμβαναν από επιχειρήματα υπέρ της ισότητας, μέχρι ατυχή επιχειρήματα που αντιπαρέθεταν τη μεγάλη συνεισφορά των ομόφυλων οικογενειών στην αρένα της αγοράς της κατανάλωσης λες και το αίτημα για ισότιμη μεταχείριση και άρση των ρατσιστικών διακρίσεων σε βάρος ανθρώπων αποκτά λογική, μόνο εφόσον αυτοί προσφέρουν τα δέοντα στην κοινωνία του καπιταλισμού. Το τελευταίο πρέπει να ήταν και το επιχείρημα που έπεισε τελικά τον Barilla να ζητήσει δημοσίως συγγνώμη από την LGBT κοινότητα για την απερίσκεπτη δήλωσή του, σκεπτόμενος πιθανόν την ενδεχόμενη πτώση των πωλήσεών του απ’ το μποϊκοτάζ των ομοφυλόφιλων καταναλωτών και των συμμάχων τους.

Λόγια σαν αυτά του Guido Barilla, όσο κι αν παρουσιάζονται ως ακίνδυνα, έχουν δυστυχώς τεράστιο αντίκτυπο στην ακεραιότητα ανθρώπινων ζωών. Όταν μέσα στα υπόλοιπα ο ίδιος ανέφερε πως «καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να ενοχλεί τους υπόλοιπους γύρω του», προσπάθησε ύστατα να πείσει τους καταναλωτές του για την ανεκτικότητά του. Όσο όμως κι αν μια τέτοια δήλωση παρουσιάζεται σαν μία άδολη τοποθέτηση προσωπικής προτίμησης, στην πραγματικότητα έχει την επικίνδυνη δύναμη να διαμορφώνει πρότυπα και ερμηνείες, που όχι μόνο παραγκωνίζουν τα άτομα διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού, αλλά νομιμοποιούν και ενισχύουν τις εκατοντάδες θλιβερές στατιστικές για περιστατικά σωματικής και λεκτικής βίας σε βάρος τους. Γιατί όταν άνθρωποι σαν τον Barilla, αποφασίζουν με τις δηλώσεις τους να περιγράψουν την «τυπική» γι’ αυτούς εικόνα της οικογένειας, στην πραγματικότητα αφήνουν όλους όσους δεν ανήκουν σε αυτήν την «φυσιολογική» εικόνα στο περιθώριο, εκεί που οι όποιες διακρίσεις σε βάρος τους, θα παραμείνουν ατιμώρητες ή χειρότερα, δικαιολογημένες.

Trafficking: Άνθρωποι όπως εμπορεύματα

Η ιστορία της Μάγια Σιντουπάλτσο στο Νεπάλ. Το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 50 cents (μισό δολάριο) τη μέρα. Οι γονείς της την πουλούν έναντι 55 δολαρίων για να δουλέψει σε ένα εργοστάσιο χαλιών με την συμφωνία να παίρνει η οικογένεια 10 δολάρια το μήνα από τον εργοδότη. Ο εργοδότης την πουλά σε σωματέμπορους στην Ινδία οι οποίοι την μεταπουλούν σε ιδιοκτήτη πορνείου ο οποίος της λέει: «μου χρωστάς 750 δολ. Και θα κάνεις σεξ για να το ξεπληρώσεις». Όταν αρνήθηκε οι άντρες του την βίασαν και την άφησαν νηστική για μέρες μέχρι να δεχτεί. Την βίαζαν 20 άντρες τη μέρα όπως και εκατοντάδες άλλα κορίτσια. Όταν η Μάγια δραπετεύει και πηγαίνει στην αστυνομία, αυτοί δεν κάνουν τίποτα με αποτέλεσμα οι σωματέμποροι να την ξαναπιάσουν. Βάζουν καυτή αλοιφή σε ένα σκουπόξυλο και της το χώνουν στον κόλπο και της σπάνε τα πλευρά για παραδειγματισμό. Συνεχίζουν οι βιασμοί και για να μην πονά της δίνουν όπιο. Μετά από 2 χρόνια την ξαναπουλάνε. Ίδια ιστορία συν δύο εγκυμοσύνες και AIDS ώσπου έρχεται σε επαφή με τον πατέρα της. Αλλά δεν την δέχεται πίσω γιατί δεν μπορεί να παντρευτεί πια και μόνο ντροπή θα έφερνε στην οικογένεια. («Αυγή» 27/01/2011)

Η φτώχεια είναι αυτή που δημιουργεί τις προϋποθέσεις γι’ αυτή την βάρβαρη εκμετάλλευση των ανθρώπων, οι πολιτικές των κυβερνήσεων για την συνέχιση και άνθιση της, η αμάθεια και η άγνοια των ανθρώπων σε αυτές τις χώρες (γεγονός που φυσικά δεν είναι επιλογή τους αλλά είναι αποτέλεσμα των πολιτικών και των πρακτικών των κυβερνήσεων τους και των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών) απλά εξαφανίζουν και τις όποιες ελπίδες σωτηρίας μεμονωμένων περιστατικών.

Ίδιοι είναι οι μαστροποί, κρατικοί κι ιδιωτικοί…

Η υπόθεση της Ουκρανής μετανάστριας Όλγα Μπορισιάνκο, μαρτυρά για άλλη μια φορά το μεγαλείο της «ανεξάρτητης» ελληνικής δικαιοσύνης. Η νεαρή κοπέλα από τις αρχές του 1998 εκδίδονταν καθημερινά μαζί με άλλες 7 Ουκρανές και 4 Ρουμάνες από ιδιοκτήτη μπαρ στην Αμαλιάδα, ο οποίος τις εκβίαζε κρατώντας τα διαβατήρια τους, ενώ δε δίσταζε να τις «νοικιάζει» σε ιδιοκτήτη άλλου μπαρ.

Το Φεβρουάριο του ’98 ο αστυνομικός του τμήματος Αμαλιάδας Ν. Μπρικολιάς, πήγε στο μπαρ και, παρά την άρνηση της Όλγας, την οδήγησε με τη βία σε ξενοδοχείο, όπου, αφού την έδεσε, την βίασε και την χτύπησε. Παρά την αδιάφορη στάση του ιδιοκτήτη μπροστά στα όσα συνέβαιναν, καθώς και την επίμονη άρνηση του να της επιστρέψει το διαβατήριο, η 20χρονη, τότε, Όλγα αποφάσισε να καταγγείλει το γεγονός και να υποβάλει μήνυση στον αστυνομικό.

Όμως, στη δίκη που πραγματοποιήθηκε το Μάιο του 2003 ο Μπρικολιάς αθωώθηκε, ενώ η Όλγα δεν κλήθηκε στη δίκη, αφού της στάλθηκαν 2 κλήσεις σε μια διεύθυνση που δεν έμενε ποτέ! Καθώς το θύμα απουσίαζε, το δικαστήριο συμπέρανε ότι είχε συμφωνήσει να έχει σεξουαλική επαφή με τον αστυνομικό! Μάλιστα, δόθηκε το επιχείρημα ότι αν μια γυναίκα έχει πράγματι βιαστεί το καταγγέλλει αμέσως, και όχι 10 μήνες αργότερα! Προφανώς το δικαστήριο αγνόησε την πιθανότητα μια γυναίκα να διστάζει να καταγγείλει το γεγονός, ειδικά όταν πρόκειται για μετανάστρια, η οποία συν τοις άλλοις απειλείται από κύκλωμα μαστροπών!

Τον Δεκέμβρη του 2004, μετά από παρέμβαση του Υπ. Δικαιοσύνης και ενός εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, επαναλήφθηκε η δίκη. Εκεί ο Μπρικολιάς κρίθηκε αθώος για το βιασμό και ένοχος απλά για παράβαση καθήκοντος(!) με το ελαφρυντικό του «πρότερου εντίμου βίου». Μετά την ανακοίνωση της απόφασης, μέλη φεμινιστικών οργανώσεων, που βρίσκονταν στην αίθουσα, ύψωσαν πανό διαμαρτυρίας και φώναξαν συνθήματα. Οι αστυνομικοί τις απομάκρυναν με τη βία, προκαλώντας τον τραυματισμό 2 γυναικών. Ακολούθησε αυθόρμητη πορεία στην πόλη της Πάτρας, όπου γινόταν η δίκη.

Είναι το καθεστώς αυτής και της προηγούμενης κυβέρνησης που αναγκάζει χιλιάδες μετανάστες/στριες να ζουν υπό άθλιες συνθήκες, και μάλιστα στην παρανομία, αφού δε μπορούν να αποκτήσουν ή να ανανεώσουν την άδεια παραμονής τους (η Όλγα περίμενε 9 μήνες να ανανεώσει την άδεια της, καθώς «το κράτος είχε ξεχάσει να τυπώσει τα απαραίτητα αυτοκόλλητα για τέτοιες άδειες παραμονής»!). Αυτή η κατάσταση ωθεί πολλές μετανάστριες στην πορνεία, ως μόνη λύση επιβίωσης, ενώ ταυτόχρονα αθωώνει μαστροπούς και βιαστές με «πρότερο έντιμο βίο»…

____________________

*LGBT: ακρωνύμιο των λέξεων Lesbian, Gay, Bi, Trans (=Λεσβίες, Γκέι, Μπάι και Τρανς άτομα)

 

"google ad"