Σε αλείφω καμένε Γιάννη με λάδι. Με καυτό όμως!

Του Μανώλη Καπετανάκη

Φρίκη. Αποτροπιασμός. Αυταρχισμός. Εξόργιση. Μεσαιωνική βαρβαρότητα. Σαδιστική έξαρση. Βάναυση απανθρωπιά. Έσχατος εξευτελισμός αξιοπρέπειας εργαζόμενων. Δουλοκτητική νοοτροπία. Συνθήκες γαλέρας. Παντελής έλλειψη σεβασμού σε νεολαίους μεροκαματιάρηδες. Αδιανόητη συμπεριφορά βασανισμού.

Υπερβολικοί χαρακτηρισμοί μήπως; Ενός εξαιρετέου περιστατικού; Επειδή έλαχε ένας αποκτηνωμένος σεφ, έτσι απλά να ρίχνει καυτό λάδι στο σώμα δεκαεννιάχρονου σπουδαστή μαγειρικής στην Κέρκυρα; Να τον κλωτσά στο τραυματισμένο πόδι, καθυβρίζει, απειλεί με απόλυση και χορήγηση αρνητικής συστατικής επιστολής;  Να τον γρονθοκοπεί και προξενεί εγκαύματα στο δέρμα του με πυρακτωμένη σπάτουλα; Απαγορεύοντας (με διευθυντική συναίνεση) ακόμη και το ξεδίψασμα με ένα ποτήρι νερό παρά τη έως και δεκατριάωρη παραμονή στα καταγώγια -φούρνους!!

Το μαστίγιο μάλλον το είχε ξεχάσει στην αποθήκη.

Ντροπιαστικό άραγε συμβάν που αμαυρώνει το παραδείσιο κλίμα, το οποίο επικρατεί εν γένει στον χώρο του τουρισμού; Εκεί δηλαδή όπου οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν έγκαιρα καταβλημένους τους παχυλούς μισθούς τους, την άρτια ασφαλιστική κάλυψη και σε περιβάλλον χαριτόβρυτης απασχόλησης. Δίχως εξοντωτική εντατικοποίηση, στυγνούς εκβιασμούς  και κινδύνους πρόκλησης μέχρι και θανατηφόρων ατυχημάτων;

Όχι. Αυτό το γεγονός δεν αποτυπώνει μια ακρότητα η`  παρεκτροπή μιας αγγελικής κανονικότητας. Αλλά σφιχταγκαλιάζεται με τον πυρήνα του πλαισίου, όπου στην σημερινή εποχή ο κάθε βιοπαλαιστής προσπαθεί με τη ψυχή στο στόμα και αντικρίζοντας τον εφιάλτη της ανεργίας, να κερδίσει με ιδρώτα και ενίοτε και με αίμα  το λιγοστό, πικρό ψωμί της επιβίωσης.

Βρίσκεται ακριβώς στο επίκεντρο της αντεργατικής πολιτικής του συστήματος της χωρίς όρια πια εκμετάλλευσης, καταπίεσης και ξετσίπωτης εξάρτησης. Αποτελεί  την καρδιά της προεκλογικής Μητσοτακικής υπόσχεσης περί  οδοστρωτήρα (των λαϊκών δικαιωμάτων προφανώς) προς όφελος του επιχειρείν. Συναντιέται αρμονικά με τον άθλιο απόηχο που καταφθάνει από όλα τα μήκη και πλάτη της πλανητικής κυριαρχίας του κεφαλαίου και ανασυρμένου από τα βάθη της ιστορίας σκλαβοποίησης του ανθρώπου.

Από τους θανάτους ένεκα εργασιακής υπερκόπωσης στο κάποτε Ιαπωνικό θαύμα (το γνωστό καρόσι) μέχρι  την ανίερα καταναγκαστική πληρωμή του αντικαταστάτη  καρκινοπαθούς δασκάλας στις ΗΠΑ από την ίδια!

Ναι. Στην Αμερική του αρχιρατσιστή Τραμπ η πρόσφατη μαζική δολοφονία Μεξικανών στο Ελ Πάσο συνιστά τη «μοιραία» προέκταση ενός αντιμεταναστευτικού και πλημμυρισμένου από μίσος κρατικού ντελίριου.  Έτσι και στη χώρα μας τέτοιες βιαιοπραγίες διαδραματίζονται  στην έστω κάπως παροξυμμένη και άκομψη  μεσότητα μιας καθαγιασμένης όμως και αναγκαίας για την ανάπτυξη (ποιών αλήθεια;)  κατάστασης.  Στην οποία ο κάθε ξενοδοχοϋπάλληλος (αλλά και σύμπασα η εργατική τάξη) παραπαίει και ποδοπατιέται σαν ένα έμβιο εξάρτημα της παραγωγικής μηχανής (υπηρεσιών μονάχα). Κακοπληρωμένο πάντοτε, συχνά απλήρωτο, διαρκώς εξουθενωμένο, τρομοκρατημένο, τυφλά υποταγμένο.

Εδώ, με αυτή την παγκοίνως γνωστή, απαίσια, ωμή πραγματικότητα και τροφοδότη του σεφ, ο κιτρινισμός της επίσημης δημοσιογραφίας  δεν διαρρηχτεί τα ιμάτια της. Τουναντίον, όταν θαρραλέα θύματα (όπως το τωρινό) δεν κοινοποιούν τα μαρτυρικά πάθη τους, την αποσιωπά.  Αν δεν την επικροτεί κιόλας.

Ο καπιταλισμός αξιοποιώντας δυσμενείς για την αντίπαλο του συσχετισμούς δεν χωρατεύει πια. Ξεγυμνώνει  με ιταμότητα τις  πύρινες  προθέσεις του. Από τα εργασιακά κάτεργα  ίσαμε τα πολεμικά πεδία.  Τέτοια διόλου μεμονωμένα καυτά επεισόδια βροντοφωνάζουν  διδακτικά τι; Μα την ακρότητα της φυσιογνωμίας του, του ρόλου και των επιδιώξεων του.

Και πως αντιμετωπίζονται οι φωτιές; Με το νερό βέβαια. Της οργάνωσης, αντίστασης και πάλης μας. Αρκετές σταγόνες τις σβήνουν. Οι αμέτρητες πνίγουν και τους εμπρηστές μαζί.

"google ad"