Σε τελειώνουν! Τι δεν καταλαβαίνεις;

Δεν πρόκειται περί «κακών» δανειστών και «σκοτεινών» συμφερόντων. Είναι—πολύ απλά- δανειστές και προωθούν τα ολοφάνερα συμφέροντά τους. Κυνικά και απροκάλυπτα.

Κοιτώντας τις εξελίξεις από το 2010 μέχρι και σήμερα, αυτό που μπορεί να διακρίνει κανείς είναι μια σταθερά: Το (πρώτο, δεύτερο και τρίτο) μνημόνιο. Πρόκειται για τις «ιερές πλάκες» με τις οδηγίες που παρέλαβαν και εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις έστω κι αν το πληρώνουν  με την συντριβή (ΝΔ) σύνθλιψη (ΠΑΣΟΚ) και εξαφάνισή τους (ΛΑΟΣ- ΔΗΜΑΡ).

Για τους δανειστές, ουδείς αναντικατάστατος, ούτε ο αφελής Παπανδρέου, ούτε ο υπάκουος Σαμαράς, ούτε ο εύστροφος Βενιζέλος, ούτε προφανώς τα εξαπτέρυγά τους. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, για τους δανειστές, υπάρχει για να εξυπηρετεί τις οδηγίες τους. Και- προφανώς- όσο αναλώσιμοι αποδείχτηκαν οι προηγούμενοι, άλλο τόσο θα αποδειχτεί και ο Τσίπρας όταν το πολιτικό του κεφάλαιο αφυδατωθεί από αυτά που οι δανειστές του ζητούν και αυτός κάνει.

Και από την στιγμή που το πολιτικό σύστημα είναι «τελειωμένο» ή χειροπόδαρα δεμένο από τις Εποπτείες και τους επόπτες, η «σφαγή» της κοινωνίας και η λεηλασία της οικονομίας, ακολουθεί ως λογική συνεπαγωγή.

Οι αριθμοί είναι γνωστοί χιλιοειπωμένοι και επι της ουσίας αμετάβλητοι παρά τα συνεχή μέτρα που υποτίθεται ότι θα μας διασώσουν:

• ¼ του ΑΕΠ εξαϋλωμένο σε σχέση με το ΑΕΠ του 2009
• Ανεργία στο 25-27%
• Ανεργία νέων στο 50%

Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθούν:

• Μείωση δημόσιων δαπανών
• Δραματικές περικοπές στην υγεία, την παιδεία
• Τρομακτικά επικίνδυνες συνέπειες στις επιχειρησιακές δυνατότητες των Ενόπλων Δυνάμεων, λόγω περικοπών δαπανών ακόμη και για την απαραίτητη συντήρηση
• Ξεπούλημα κερδοφόρων τομέων (αεροδρόμια)
• Παραχωρήσεις με εξευτελιστικό τίμημα (λιμάνι Πειραιά) κλπ…

Με το πολιτικό σύστημα «δεμένο» , την ελληνική οικονομία δια σωληνωμένη, και την ελληνική κοινωνία μόλις που αρχίζει να   αντιλαμβάνεται ότι ο στόχος των δανειστών δεν είναι ούτε η βοήθεια, ούτε ο εκσυγχρονισμός της χώρας αλλά η λεηλασία της, η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει του (πολιτικού) ελέγχου, καθώς  το «όραμα» της ευρωπαικής οικογένειας, του κοινοτικού κεκτημένου και του ευρώ παραμυθιάζει ολοένα και λιγότερους.

Ποιοι άραγε πρέπει να ανησυχούν για αυτό;

topontiki.gr