Σημερα στις 5 στην Πλατεία Σπλάντζιας η εκδήλωση-συζήτηση για την πρόταση Αυτοδιαχείρισης του συγκροτήματος στο Λόφο Καστέλι

Ζούμε μιά συγκυρία, ταξικά μεροληπτικής θανατοπολιτικής και ισοπεδωτικής αστυνομικής διαχείρισης της covid-19. Οι επιτακτικές διεκδικήσεις υγειονομικών και συνδικαλιστικών φορέων, για θωράκιση των δημόσιων δομών υγείας, όχι απλώς έπεσαν στο κενό, αλλά και ποινικοποιήθηκαν με διώξεις αγωνιζόμενων γιατρών και νοσηλευτ(ρι)ών. Παράλληλα οι κοινωνικές διεκδικήσεις -μαθητών, γονέων, εκπαιδευτικών, καθαριστ(ρι)ών- για την ουσιαστική λειτουργία του σχολείου και για την πρόσβαση όλων στην παιδεία ήρθε σε ρήξη με την κυβερνητική πολιτική όξυνσης των ανισοτήτων και των αποκλεισμών στην εκπαίδευση. Η κυβέρνηση αποφάσισε να στελεχώσει τον κρατικό μηχανισμό με την πρόσληψη μπάτσων, να επενδύσει στην αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού και να μοιράσει “δώρα” στους καναλάρχες της αρεσκείας της. Και όχι τυχαία. Η κυβέρνηση, βρίσκει την ευκαιρία και ψηφίζει νόμους οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν μια βίαιη και ριζική αναδιάρθρωση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και των εργασιακών σχέσεων, έτσι όπως τα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Γίνεται φανερό πως ο νόμος Κεραμέως- Χρυσοχοΐδη ήταν απλώς ένας προάγγελος του εκτρωματικού νομοσχεδίου για τα εργασιακά που έφτασε ήδη στη Βουλή για την υποτιθέμενη “διαβούλευση”.

Το κράτος, πιστό στα συμφέροντα της υπεράσπισης του κεφαλαίου, επιδιώκει την ολική σύνδεση των επιχειρηματικών κύκλων με τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, στην κατεύθυνση μετατροπής τους σε ένα αποστειρωμένο χώρο παραγωγής κέρδους (και όχι γνώσης), προσπαθώντας να πειθαρχήσει το φοιτητικό σώμα, ούτως ώστε αυτό να συμμετέχει απρόσκοπτα στην λειτουργία του επιχειρηματικού πανεπιστημίου. Με περισσότερη εντατικοποίηση και στρατευμένη εξειδίκευση, με την αποξένωση που προκαλεί η τηλεκπαίδευση και τον ολοένα εντεινόμενο αποκλεισμό των από τα κάτω στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η είσοδος των μπάτσων στις σχολές -και σε κάθε σπιθαμή δημόσιου χώρου- είναι η παλιά καλή συνταγή του κράτους για να αντιμετωπίσει κάθε πιθανή αντίσταση που θα δημιουργηθεί από την κοινωνικοποίηση, την πολιτικοποίηση και την οργάνωση των καταπιεσμένων.

Η εντεινόμενη παρουσία της αστυνομίας σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, με τις παράλογες απαγορεύσεις, τα πρόστιμα και την καταστολή σε όσους και όσες αντιστέκονται, φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει και από τα Χανιά. Η αστυνομική παρουσία και ο αποκλεισμός πρόσβασης στην αυλή της Rosa Nera, -παρά την αντίθεση της κοινωνίας και των κινημάτων στην εκκένωση της κατάληψης και την ξενοδοχοποίηση του λόφου- προκαλεί δικαίως. Εδώ και εφτά μήνες, ένας, κατεξοχήν, ελεύθερος σε πρόσβαση και ανοιχτός σε ανησυχίες χώρος, φυλάσσεται από τα σώματα ασφαλείας του “επιχειρείν” και του κεφαλαίου. Ξέρουν τι κάνουν. Οι κοινωνικές δυναμικές απ’ όπου αντλούσε η Rosa Nera κατά την δεκαεξάχρονη παρουσία της στον λόφο, όπως και η άμεση σύνδεση της με τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, με τον κόσμο των κινημάτων και τις μειονότητες, θα ήταν ένα αγκάθι για τις επιδιώξεις κράτους και αφεντικών για την εδραίωση των πολιτικών τους, στην τωρινή περίοδο. Κι’ αυτό γιατί μέσα σε συνθήκες εγκλεισμού και κατ’ οίκον απομόνωσης, η αυλή θα αποτελούσε ένα πεδίο συνάντησης και πολιτικής κοινωνικοποίησης. Σε μια συνθήκη ολοένα και εντονότερης υποτίμησης της εργασίας και της ζωής των χαμηλών κοινωνικών τάξεων και των προλετάριων, η Rosa Nera θα αποτελούσε τόπο αντίστασης. Σε μια πόλη, που έχει μετατραπεί σε θεματικό πάρκο κατανάλωσης και άκρατης τουριστικοποίησης, όπου οι μειονότητες, οι μετανάστριες και οι πρόσφυγες “εξαιρούνται” από τον δημόσιο χώρο, η αυλή της Rosa Nera, θα λειτουργούσε σαν ένας χώρος πολιτικής ζύμωσης και πολιτιστικής έκφρασης, ελεύθερος από την “λογική” της κερδοφορίας.

Η πολιτική λογική που διακατείχε την Rosa Nera και την διαχείριση της αυλής, μέσα από αντιιεραρχικές και οριζόντιες διαδικασίες, ήταν εχθρική- εκτός από την αστυνομία και τους φασίστες- και απέναντι στις λογικές των περιφράξεων και της ανάθεσης που το κεφάλαιο βάζει στον δημόσιο χώρο, στα κοινά , αλλά και στην διαχείριση των ίδιων των κοινωνικών σχέσεων και της πολιτικής δράσης. Το μοίρασμα, οι κοινωνικοί ταξικοί αγώνες και η αντίθεση στην εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της ζωής, πράγματι ενοχλούσαν -και ενοχλούν- τα αφεντικά και τους ντόπιους μεγαλοεργολάβους. Γι αυτούς, ο λόφος Καστέλι, δεν είναι τίποτε άλλο από μια εμβληματική μπίζνα. Το “Μπαλκόνι των Χανίων” όφειλε να γίνει το όχημα της εκμετάλλευσης ανθρώπων, ιστορίας και φυσικού τοπίου για να ταιριάζει με τον κόσμο της κυριαρχίας. Για τον κόσμο των Χανίων, ο λόφος Καστέλι ήταν απλά ένα φίλοξενο σπίτι του κινήματος. Γι αυτό και το κράτος προχώρησε στην εκκένωση της Rosa Nera. Για να χτυπήσει το τοπικό κίνημα, χρησιμοποιώντας ως δούρειο ίππο το Πολυτεχνείο Κρήτης.

Ο αγώνας που ξεκίνησε για την υπεράσπιση του ελεύθερου-δημόσιου χώρου στο λόφο Καστέλι, πέρασε και περνάει μέσα από τους αγώνες της εργατικής τάξης, των μεταναστ(ρι)ών, των προσφύγων και των μειονοτήτων ενάντια στην υποτίμηση της υγείας, της εργασίας, της παιδείας και εν τέλει της ζωής μας. Η καμπάνια για την απελευθέρωση του λόφου Καστέλι ενάντια στην ξενοδοχοποίηση, την απομάκρυνση των αστυνομικών δυνάμεων και το άνοιγμα της αυλής είναι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Σάββατο 17 Απρίλη 17:00 Πλατεία Σπλάντζιας

Εκδήλωση-συζήτηση: Πρόταση Αυτοδιαχείρισης του συγκροτήματος στο Λόφο Καστέλι

(από την Συνέλευση Αλληλεγγύης – ΠΕΦ)