Σιωπηρή διαμαρτυρία στη Λάρισα στη μνήμη των δύο φοιτητών

Σε σιωπηρή διαμαρτυρία συμμετείχαν  εκατοντάδες Λαρισαίοι, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των Ενεργών Πολιτών της πόλης, στη μνήμη των δυο φοιτητών του ΤΕΙ που έχασαν τη ζωή τους την περασμένη Πέμπτη, στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν με αυτοσχέδιο μαγκάλι.

Οι πολίτες, στάθηκαν επί ώρα σιωπηλοί στην Κεντρική Πλατεία, κρατώντας αναμμένα κεριά υπό τους ήχους διακριτικής μουσικής που έπαιζε νεανικό συγκρότημα, αποχαιρετώντας έτσι τους δύο άτυχους νέους, η απώλεια των οποίων συγκλόνισε την πόλη, και στέλνοντας μήνυμα διαμαρτυρίας προς την πολιτεία: «Δεν είναι τραγωδία-Είναι δολοφονία».

Ο πατέρας του άτυχου φοιτητή για την τραγωδία στη Λάρισα: “Το όνειρο έγινε στάχτη”

Για την τραγωδία που χτύπησε την πόρτα της οικογένειας του, μίλησε ο πατέρας του φοιτητή Νίκου Πολυχρόνη, που έχασε τη ζωή του στη Λάρισα από το αυτοσχέδιο μαγκάλι…

Σοκαρισμένος από την πρόσφατη τραγωδία ο πατέρας του Νίκου Πολυχρόνη, περιέγραψε στον Alpha πώς το όνειρο έγινε στάχτη από τη μια στιγμή στην άλλη.

“Μήπως τα παιδιά είχαν ίδεα από μαγκάλι; Εδώ δεν έχω εγώ που είμαι 50 χρονών, δεν είχα ανάψει ποτέ στο σπίτι της μάνας μου. Πού να ξέρουν τα παιδιά; Σου λέει, φωτιά βγάζει, ζέστη βγάζει, θα ζεσταθούμε λιγάκι”.

Ο τραγικός πατέρας μίλησε για τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζει η οικογένεια του.

“Είχαμε προβλήματα με την επιχείρηση που δουλεύω. Τα οικονομικά τα ξέρεις, σε όλη την Ελλάδα ίδια είναι, δεν είναι μόνο σε μένα. Κι εγώ είμαι τυχερός γιατί είχα δουλειά. Άλλος κόσμος δεν έχει όχι δουλειά, ούτε επίδομα ανεργίας”.

Ο κύριος Πολυχρόνης αναγκάστηκε να σταματήσει το δεύτερο γιο του από τη σχολή μαγειρικής λόγω των οικονομικών προβλημάτων ενώ και η κόρη του δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να συνεχίσει όλα τα φροντιστήρια που παρακολουθούσε.

“Του είπα Μάκη σταμάτα τη σχολή, πήγαινε φαντάρος και του χρόνου βλέπουμε. Το Νίκο δεν μπορούσα να τον σταματήσω. Να μετάφέρεις τα έπιπλα και όσα είχε μέσα στο σπίτι ήταν μεγάλο πρόβλημα λόγω του κόστους”.

Ο πατέρας λέει πως στο σπίτι του γιου του υπήρχε θέρμανση αλλά τα παιδιά μαζεύονταν στο μοιραίο σπίτι 20 μέτρα μακρυά γιατί ήταν μεγαλύτερο:

“Μαζεύονταν εκεί και παίζανε, τρώγανε, είχε και καλύτερο ίντερνετ. Έλεγε: πάμε εκεί, έχει λίγο κρύο. Τον ρωτούσα “Ρε Νίκο γιατί πάτε εκεί και δε μαζεύεστε στο δικό σου που έχει καλοριφέρ; Εκει μαζεύονται όλοι, μου απαντούσε. Και έτσι έγινε το μοιραίο”.