Σκέψεις και ερωτήματα για την απεργία των καθηγητών που δεν έγινε

Οι γενικές συνελεύσεις των καθηγητών που έγιναν την περασμένη Τρίτη  είχαν πρωτοφανή συμμετοχή. Αυτή που έγινε στα Χανιά μου θύμισε τις αντίστοιχες του 1988.

Οι καθηγητές που πήγαν σ’ αυτές  και υπερψήφισαν την απεργία που πρότεινε το ΔΣ της ΟΛΜΕ , ήθελαν να εκφράσουν τα εξής:

– Την υπεράσπιση τους στο δημόσιο σχολείο.

-Το θυμό τους για την επιστράτευση.

-Την  αναγνώριση ότι μόνο μέσα από τις διαδικασίες του σωματείου σου μπορείς να εκφράσεις το οτιδήποτε.

-Την απόγνωσή τους για όσα έρχονται,  τις αναγκαστικές μετακινήσεις αρκετών εκτός νομού,  κι εκτός περιφέρειας , τις απολύσεις μονίμων και αναπληρωτών τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολικών μονάδων.

– Την αγανάκτησή τους για τον πόλεμο λάσπης και κατασυκοφάντησης που δέχτηκε από τα μεγάλα τηλεοπτικά μέσα.

• Έπρεπε λοιπόν να μπούμε  στη λογική της απεργίας κατά τη διάρκεια των εξετάσεων;

Ναι, έπρεπε.

Καμία άλλη διαδικασία δεν θα έβαζε κανέναν σε κίνηση.

Καμία άλλη διαδικασία δεν θα απαντούσε στους καθηγητές  που θα βιώσουν στο πετσί τους τις νέες συνθήκες που θα επικρατούν στο σχολείο και στη ζωή τους από τον ερχόμενο  Σεπτέμβριο.

• Στο σύντομο διάστημα που υπήρχε για να χτιστεί η  κλιμάκωση, η συσπείρωση και οι  συμμαχίες  ποια ήταν τα σημάδια;

Μάλλον αρνητικά.

Κανένα κομμάτι της κοινωνίας δεν φάνηκε διατεθειμένο για έμπρακτη υποστήριξη.

Κάθε ελπίδα δικαστικής αντιμετώπισης αποδείχτηκε μάταιη.

Ο κοινωνικός αυτοματισμός λειτούργησε  αποτελεσματικά.

Η άρνηση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ( ή μάλλον των παρατάξεων της πλειοψηφίας τους ) ήταν ξεκάθαρη.

Μοναδική θετική εξαίρεση η διδασκαλική ομοσπονδία.

• Έπρεπε να ψηφιστεί η εισήγηση της ΟΛΜΕ στις γενικές συνελεύσεις;

Η απάντηση είναι ότι έπρεπε.

Για να φανεί πρώτα απ’ όλα ότι ο κλάδος  των καθηγητών ήθελε να αγωνιστεί και να απεργήσει και του το απαγόρευσαν.

Για να δείξει η αντίδρασή του στον αυταρχισμό.

Στην απαγόρευση ακόμη και της σκέψης για διεκδίκηση στοιχειωδών δικαιωμάτων.

• Ήταν σωστοί οι χειρισμοί του ΔΣ της ΟΛΜΕ;

Δεν θα έλεγα ότι ήταν οι καλύτεροι δυνατοί.

Αυτό που έπρεπε οπωσδήποτε να είχε τεθεί  στις γενικές συνελεύσεις μαζί με την πρόταση για απεργία ,   ήταν το τι θα γινόταν και στην πράξη , με το δεδομένο της επιστράτευσης.

Αυτό θα έδινε και στους καθηγητές τη δυνατότητα να εκφράσουν  τη διάθεσή τους και στους προέδρους των ΕΛΜΕ τη δυνατότητα μιας ξεκάθαρης τοποθέτησης  στη συνέλευσή τους  την περασμένη  Τετάρτη.

• Υπήρχαν οι όροι μαζικού κινήματος;

Η απεργία αυτή όπως εξελίχθηκε δεν ήταν μια απεργία όπως όλες οι άλλες.
Η υλοποίηση τέτοιων δύσκολων και με συνέπειες αποφάσεων,  μπορεί να γίνει μόνο με όρους ΜΑΖΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.

Θέλησης δηλαδή,  από  μια πολύ πλατιά πλειοψηφία , αλλιώς θα είχαμε να κάνουμε με ένα καθαρό τυχοδιωκτισμό.

Που θα έστελνε τον «αφρό» του κινήματος στη λαιμητόμο.

Παρά τη μαζικότητα των συνελεύσεων , υπήρξαν σοβαρές επιφυλάξεις και  σκεπτικισμός από μια μεγάλη μερίδα καθηγητών.

Πολλοί στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις δεν έδειχναν αποφασισμένοι να μπουν σε περιπέτειες ακόμη και ρισκάρουν να χάσουν τη δουλειά τους.

Υπήρχαν ασφαλώς κι αυτοί που το έλεγαν και το εννοούσαν.

Και σίγουρα θα το έκαναν.

• Ήταν σωστή η απόφαση των προέδρων το βράδυ της περασμένης Τετάρτης;

Αυτό που ήταν να γίνει σ’ όλη την Ελλάδα θα έπρεπε να ξεκαθαριστεί από τη συνέλευση των προέδρων την Τετάρτη , κι όχι το βράδυ της Πέμπτης  σε κάθε πόλη διότι, αυτό είχε τον κίνδυνο μερικές ΕΛΜΕ να προχωρήσουν σε απεργία και οι υπόλοιπες όχι.

Η απόφαση των προέδρων το βράδυ της περασμένης Τετάρτη αναστέλλει τις απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά δεν αναστέλλει τους αγώνες.

Ο καλός στρατηγός , έχει το καθήκον να υπερασπιστεί τους πιο αγωνιστικούς στρατιώτες του.

Γιατί τους έχει ανάγκη στους πολέμους που θα ακολουθήσουν.

Πολλοί είναι αυτοί που προδικάζουν το θάνατο  του μαζικού κινήματος, όπως άλλοι προέβλεψαν το τέλος της ιστορίας ή το τέλος της πάλης των τάξεων.

Όμως η ιστορία ποτέ δεν αποκαλύπτει από τα πριν τις εξελίξεις της.

Ο άγριος καταστρεπτικός καπιταλισμός έχει έρθει και στην Ελλάδα.

Ας μην κοιμούνται όμως ήσυχοι οι υπηρέτες του.

Παρά τις πρόσκαιρες νίκες του σε βάρος των εργαζομένων ,  τα θύματά του δεν θα συναινέσουν ποτέ στον όλεθρο που τα οδηγεί.

 Μανώλης Δρακάκης

Καθηγητής

"google ad"