ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ: Αλέξανδρος Φλέμινγκ (1881-1955)

Γράφει ο Ιωάννης Κουρουτάκης

Ο Φλέμινγκ γεννήθηκε στην Αγγλία, στα 1881, και όταν τελείωσε την γυμνασιακή του μόρφωση, πήγε στο Λονδίνο για να σπουδάσει την αγαπημένη του επιστήμη, την Ιατρική.

Από μικρός είχε μια έμφυτη κλίση και προσπαθούσε με διάφορα μέσα να βοηθήσει τον συνάνθρωπο.
Από τον πρώτο χρόνο έδειξε μεγάλη κλίση και αφοσίωση σ’ αυτή την επιστήμη. Κυριολεκτικά διέπρεψε. Ήταν ο πρώτος μέσα στους πρώτους. Όταν πήρε το δίπλωμά του πήρε μέρος σε έναν διαγωνισμό και έλαβε το πρώτο βραβείο.

Με την πρωτιά αυτή μπήκε στο Νοσοκομείο της Αγίας Μαρίας που ήταν κλινική του Πανεπιστημίου.
Σ’ αυτό το Νοσοκομείο πέρας όλη τη σταδιοδρομία του ως καθηγητής της μικροβιολογίας και διευθυντής του μικροβιολογικού τμήματος και του Ινστιτούτου Εμβολίων.

Στο μεταξύ έρχεται ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918) όπου βρίσκει τον Φλέμινγκ στρατιωτικό γιατρό με τον βαθμό του λοχαγού, να υπηρετεί σε διάφορα στρατιωτικά νοσοκομεία και ταυτόχρονα να μελετά και να πειραματίζεται σε διάφορα προβλήματα σχετικά με τις μολύνσεις, τα μικρόβια και με την χρησιμοποίηση αντισηπτικών μέσων.

Τελειώνοντας ο πόλεμος ο Φλέμινγκ ξαναγυρίζει στο νοσοκομείο της Αγίας Μαρίας και δουλεύοντας ακατάπαυστα στα 1929 ανακάλυψε την πενικιλίνη.

Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε στην εφημερίδα της «Πειραματικής Παθολογίας» μια πραγματεία του σχετικά με την πενικιλίνη όπου ανέπτυξε το όλο έργο του που τον έκανε να φτάσει σ’ αυτή τη μεγάλη, την ανεπανάληπτη επιτυχία και αναφέρει το τυχαίο γεγονός που παρατήρησε με την εμφάνιση της μούχλας πάνω στα παρασκεύασμα εκείνο που είχε ετοιμάσει για τον στρεπτόκοκο. Παίρνει την πλάκα αυτή που πάνω της υπήρχε το παρασκεύασμα, τη βάζει κάτω από το μικροσκόπιο και με μεγάλη του κατάπληξη διαπιστώνει πως εκεί που είχε απλωθεί η μούχλα, είχαν σκοτωθεί τα μικρόβια του στρεπτόκοκου.

Από τη στιγμή αυτή αρχίζει να κάνει συνεχή πειράματα και κατάφερε με την καλλιέργεια της μούχλας να πετύχει μια ουσία καθαρά αντιβιοτική, που μπορούσε δηλαδή να σκοτώνει ορισμένα μικρόβια. Αυτή την ουσία την ονόμασε πενικιλίνη.

Αργότερα, ο συνεργάτης του Φλέμινγκ Αυστραλός Φλέρεϋ συγκέντρωσε την πενικιλίνη σε σκόνη και οργάνωσε την παραγωγή της στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, σε βιομηχανική κλίμακα. Στον τομέα αυτό βοήθησε πολύ και ο Εβραίος δόκτορας Τσάιν.

Όταν λέμε πενικιλίνη, εννοούμε το φάρμακο των κάθε λογής τραυμάτων, αποστημάτων, φλεγμονών, γάγγραινας, μηνιγγίτιδας, πνευμονίας και όλων γενικά των μεταδοτικών (κολλητικών) ασθενειών.

Το 1942 ο Φλέμινγκ έγινε μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας και στα 1944 του δόθηκε ο τίτλος του ιππότη, ενώ το 1945, μαζί με τον Φλόρεϋ και τον Τσάιν πήραν το βραβείο Νόμπελ για την Ιατρική.

Με αυτή του την ανακάλυψη ο Φλέμινγκ έσωσε από τα νύχια του Χάρου εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη τη γη.

Τον Οκτώβριο του 1952 ο μεγάλος σοφός ήλθε στην Αθήνα και έδωσε στο Πανεπιστήμιο δύο διαλέξεις.
Η Ακαδημία Αθηνών τιμώντας τον τον ανακήρυξε «ξένον εταίρον της».

Το 1953 παντρεύτηκε την Ελληνίδα βοηθό του Αμαλία Κουτσούρη, που συνεργάστηκε μαζί του πέντε ολόκληρα χρόνια στα πανεπιστημιακά εργαστήρια της μικροβιολογίας.

Ο Φλέμινγκ πέθανε τον Μάρτιο του 1955 σε ηλικία 74 ετών.

Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ μπήκε αντάξια στο Πάνθεο των μεγάλων ευεργετών της ανθρωπότητας.

"google ad"