Σκοτώνοντας τον ραγιαδισμό

«Τι θα πει ραγιάς; Ραγιάς είναι εκείνος που τρέμει τους μπάτσους του Τούρκου, που είναι σκλάβος του φόβου του. Ο ραγιάς είναι μισός άνθρωπος. Την ραγιαδοσύνη του την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα. Τον κυνηγάς και κρύβεται. Τον δέρνεις και ακόμα σκύβει. Τον σκοτώνεις και σωπαίνει…».

Ίων Δραγούμης, 1878-1920.

Στη σημερινή Ελλάδα ένα 1% κατέχει το 56,1% του πλούτου της χώρας και ένα 10% κατέχει περίπου το 87% του πλούτου. Αυτό το 10% είναι η άρχουσα τάξη και από αυτό, το 1% είναι η ελίτ, δηλαδή τα πραγματικά αφεντικά που κυβερνούν τη χώρα. Το υπόλοιπο 90% είμαστε οι ραγιάδες του Δραγούμη, που τρέμουμε τους μπάτσους των αφεντικών, που είμαστε σκλάβοι του φόβου μας.

Όσο υπήρχε μια επίπλαστη ευημερία με δανεικά, αισθανόμασταν όλοι ελεύθεροι και υμνούσαμε τη δημοκρατία μας. Τώρα ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι η ελευθερία μας ήταν δοτή και ελεγχόμενη, ότι η δημοκρατία μας ήταν ψευδοδημοκρατία που δεν λειτουργεί και δεν μας προστατεύει. Τώρα βλέπουμε σκάνδαλα που πριν δεν μας ενδιέφερε να δούμε και τώρα συνειδητοποιούμε ότι στην ουσία ήμασταν ραγιάδες σε μια εικονική πραγματικότητα με προθεσμία λήξης.

Δυστυχώς, με την επανάσταση του 1821 διώξαμε τον Τούρκο, αλλά δεν διώξαμε τον ραγιαδισμό, ο οποίος επέζησε, μέσω ενός ψευδοδημοκρατικού πολιτικού συστήματος, το οποίο τοποθέτησε στη θέση των Τούρκων νέα αφεντικά και μετέτρεψε υπερήφανους Έλληνες σε ένα είδος νέο-ραγιάδων.

Τώρα, 200 χρόνια μετά, ήρθε πλέον η ώρα να διώξουμε και τον ραγιαδισμό και να γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι Έλληνες.

Η πρώτη κίνηση έγινε με την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Το σπάσιμο του φόβου που αποτυπώθηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα άρχισε ήδη να δείχνει τα αποτελέσματά του. Η κυβέρνηση φέρεται αξιοπρεπώς και κερδίζει το σεβασμό των εταίρων που δε μας αντιμετωπίζουν πλέον ως υπάκουους και φοβισμένους ραγιάδες.

Ο Ντάισελμπλουμ έφυγε πικραμένος και για πρώτη φορά φαίνεται ότι στην Ελλάδα, μπορούμε να σκοτώσουμε τον ραγιαδισμό.

Και η υποτελής στάση, δεν είναι πλέον ανεκτή από τον ελληνικό λαό.

Και όποια πολιτική δύναμη δεν το αντιλαμβάνεται και συμπαρατάσσεται με συμπεριφορές καταδικασμένες, θα αντιμετωπίσει το πολιτικό κόστος που της αναλογεί.