Σκουπιδιάρηδες: Οι εργαζόμενοι που εν μέσω πανδημίας και την τελευταία ημέρα του χρόνου δούλευαν

Υπάρχουν κάποιοι εργαζόμενοι που δε σταματούν να εργάζονται ποτέ για να μπορούν να συνεχίζουν οι ζωές μας. Όσο εργάζονται δεν τους παρατηρούμε, αλλά όταν σταματάνε την εργασία τους έστω και για μία ημέρα αισθανόμαστε τη σημαντικότητα του έργου τους.

Μία τέτοια ομάδα εργαζόμενων είναι οι σκουπιδιάρηδες.

Στις μεγάλες απεργίες των εργαζόμενων στην καθαριότητα οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι δίχως την εργασία αυτών των ανθρώπων, δε γίνεται απλά η ζωή όλων μας πολύ χειρότερη, κινδυνεύει η ίδια η λειτουργία των κοινωνιών. Η συσσώρευση σκουπιδιών γεννά κινδύνους για τη δημόσια υγεία.

Είναι από τα επαγγέλματα που δε θα γίνουν ποτέ “μοντέρνα”. Η δουλειά τους δε μπορεί να γίνει “από απόσταση”. Η φυσική τους παρουσία είναι αναγκαία. Aποτελούν τη βάση για να είναι λειτουργικές οι κοινωνίες μας.

Οι κοινωνίες δε θα μπορούσαν να προοδεύουν αν δεν υπήρχαν κάποιοι να εργάζονται στη συλλογή των  σκουπιδιών.

Και μέσα στην πανδημία του κορωνοϊού, και με σφοδρές κακοκαίρες, και μέσα στις γιορτές, εκεί που οι άλλοι σμίγουν με τους αγαπημένους τους ανθρώπους, οι σκουπιδιάρηδες εργάζονται. Εργάζονται και αυτές τις ημερες, για να κρατούν την πόλη μας καθαρή.

Η φωτογραφία είναι από χθες το βράδυ, κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. Παραμονή πρωτοχρονιάς, λίγα λεπτά πριν το τέλος μίας μαύρης χρονιάς, και οι δρομοι είναι άδειοι, όμως αυτοι βρίσκονται εκεί.

Το επάγγελμα του σκουπιδιάρη έχει πολλούς κινδύνους.

Τα τελευταία 5 χρόνια 65 εργαζόμενοι στους ΟΤΑ πέθαναν λόγω εργατικών ατυχημάτων ενώ εκατοντάδες ήταν οι τραυματιες. H πλειοψηφία των δυστυχημάτων αφορούσε σκουπιδιάρηδες στα απορριμματοφόρα.

Η Δήμητρα Σκουρογιάννη πέθανε το 2016 σε τροχαίο κατά τη διάρκεια της εργασίας της ως οδοκαθαρίστρια του Δήμου Ηρακλείου.

Σε συνέντευξη που είχε δώσει στην “Πατρίς” Ηρακλείου είχε πει για τη δουλειά της:

«Η δουλειά είναι όπως οι άλλες δουλειές. Αισθάνομαι ότι κάτι προσφέρω στην πόλη μου. Δε δουλεύω ούτε για πάρω κάποιο έπαινο ή να ακούσω το μπράβο. Δουλεύω γιατί είναι η δουλειά μου αυτή, μου αρέσει, τρώω από αυτή τη δουλειά, μεγαλώνω τα παιδιά μου και προσπαθώ να καθαρίσω τα «ακαθάριστα». Νιώθω υπερήφανη για τη δουλειά μου και όταν πω στους ανωτέρους μου ότι σήμερα δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα. Είναι η δουλειά μου, από αυτή ζω τόσα χρόνια κι εγώ και τα παιδιά μου.»

Για να συνεχίσει:

«Τον άνθρωπο, λένε, δεν τον κάνει η εξωτερική του εμφάνιση αλλά το μέσα του. Όπως κάποια φοράει συνολάκι για να εργαστεί, το ίδιο νιώθω κι εγώ καλά με τα ρούχα της δουλειάς μου. Υπάρχει βρώμα, αυτό είναι αλήθεια. Ερχόμαστε σπίτι, τα παπούτσια τα βγάζουμε έξω και κάνουμε κατευθείαν μπάνιο για να απολυμανθούμε Αλλά όχι, όμως, ότι θα ζηλέψω κάποια που θα φοράει συνολάκι κι εγώ θα είμαι με τα ρούχα της δουλειάς μου, αφού αυτή είναι η δουλειά μου κι είμαι υπερήφανη για αυτή.»

Το πρόβλημα για τη μεγάλη πλειοψηφία αυτών των εργαζόμενων είναι ότι δεν πληρώνονται όσο θα έπρεπε να πληρώνονται για το πραγματικά σημαντικό έργο που παράγουν, ενώ εξίσου σημαντικο είναι ότι εργάζονται με ελλιπή μέτρα ασφαλείας.

Οι σκουπιδιάρηδες είναι μια ομάδα πληθυσμού που θεωρείται ιδιαίτερα ευάλωτη στην πανδημία του κορονοϊού αλλά και ταυτόχρονα κρίσιμη ασπίδα για την δημόσια υγεία.

Είναι ευάλωτη πληθυσμιακά ομάδα γιατί οι σκουπιδιάρηδες είναι το επάγγελμα με τη μεγαλύτερη συχνότητα πρόωρων θανάτων.

Πολλοί δεν προλαβαίνουν να βγουν στη σύνταξη και όσοι φτάνουν, δεν προλαβαίνουν «να την χαρούν» από ασθένειες όπως ηπατίτιδες, καρδιακά και αναπνευστικά νοσήματα, καρκίνους… Αρρωσταίνουν λόγω της φύσης της δουλειάς τους, αλλά κυρίως λόγω της έλλειψης των απαραίτητων μέτρων προστασίας και ασφάλειας.

Κι όμως, παρά του ότι είναι μία ευάλωτη πληθυσμιακά ομάδα εργαζόμενων, συνεχίζουν να εργάζονται ακόμα και μέσα στην πανδημία που σκοτώνει τους ευάλωτους, θέτωντας σε κίνδυνο τη ζωή τους για να μαζέψουν τα σκουπίδια μας.

Εν γνώσει του κινδύνου που διατρέχουν.

Το κάνουν, γιατί είναι η δουλειά τους. Γιατί γνωρίζουν ότι είναι αναγκαία για να λειτουργούν οι κοινωνίες.

Δίχως να γίνονται αποδέκτες χειροκροτημάτων, ούτε επαίνων από την κυβέρνηση, δίχως να λαμβάνουν κάποιο έξτρα επίδομα. Καθημερινά έρχονται σε επαφή με τα σκουπίδια εκατοντάδων ανθρώπων θέτωντας σε κίνδυνο τη ζωή τους .

Ο σκουπιδιάρης είναι ένας ήρωας της πανδημίας ο οποίος δεν εισέπραξε ούτε καν το χειροκρότημά μας, πόσο μάλλον την ουσιαστική στήριξη της πολιτείας που τόσο αξίζει.

Πληρώνονται μόλις 700 ευρώ μηνιαίως, με συμβάσεις εργασίας.

Σε άλλες χώρες τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Στην Αυστραλία ο μέσος μισθός των “garbage workers” ξεπερνά τα 65.000 δολάρια Αυστραλίας ενώ στις ΗΠΑ κυμαίνεται από 35.000 έως 65.000 δολάρια ενώ σε κάποιες πολιτείες, όπως στη Νέα Υόρκη ένας σκουπιδιάρης βγάζει 100.000 δολάρια τον χρόνο.

Μήπως ήρθε η ώρα και στην Ελλάδα να αναγνωρίσει η πολιτεία τη σημασία του έργου τους και να τους ανταμείψει ως οφείλει με καλύτερους μισθούς, με εργασιακη ασφάλεια και με καλύτερες συνθήκες εργασίας;

"google ad"