ΣΟΒΑΡΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΥΘΥΜΑ: Άνθρωποι με βαρίδια και άνθρωποι με φτερά…

Tου Α. Χαρχαλάκη

Θα ρωτήσετε ίσως αγαπητοί μου: Μα υπάρχουν άραγε αυτών των ειδών τα ανθρώπινα πλάσματα; Φυσικά και υπάρχουν! Η πρώτη κατηγορία, είναι τα ανθρώπινα πλάσματα όπως την κυρία Ζωή Κλάδη, που για ένα πρόστιμο της τροχαίας, συνελήφθη και κάθισε στα κρατητήρια για αρκετές μέρες! Χωρισμένη με δύο παιδιά το ένα με ειδικές ανάγκες! Κοντά σ’ αυτήν την περίπτωση χιλιάδες πολίτες αμφοτέρων των φύλων! Όπως π.χ. εγώ, εσείς, οι άλλοι… Όλοι αυτοί είμαστε οι άνθρωποι με βαρίδια: Ανώνυμοι, βιοπαλαιστές, «ασήμαντοι», φτηνοί, χωρίς κοινωνική βιτρίνα, και ανά πάσα στιγμή θύματα ενός απάνθρωπου και ανάλγητου κράτους ! Που για λίγα ψωροευρώ – τόσα… του λείπουν- μας μπουζουριάζουν τα όργανά του κι άντε  μετά ξεμπέρδευε… Από τη μια «ψειρού» της Κρήτης στην άλλη, δηλαδή… περιήγηση στα σωφρονιστήρια ολόκληρου του νησιού μας… ω θαυμάτων θαύμα! Και βέβαια για να ξεμπλέξεις από αυτούς και αυτά, δύο λύσεις υπάρχουν: 1) Να πληρώσεις έστω κι αν είσαι… αδέκαρος! 2) Να βρεθούν κάποιοι καλοί άνθρωποι, που από το υστέρημά τους θα πληρώσουν για σένα!!! Αυτή η πόρνη κενωνία, δεν κατάφερε να μας χαλάσει γενικώς και να μας κάνει να μονολογούμε απάνθρωπα: ωχ αδερφέ!! Τώρα τ… αδελφοί και πόσοι είμαστε, μην το ψάχνετε… Πάντως ευτυχώς υπάρχει – έστω και εν ανεπαρκεία – αυτό το είδος!! Αλλιώς «φέξε μου και γλίστρησα» έτσι θα ‘μενε το τέρας των κρατικών δομών ανεξέλεγκτο να ροκανίζει ζωές και σάρκες… Και θα ‘χε μαζί του εντός τα όργανά του, τη δεύτερη κατηγορία: τους ανθρώπους με τα φτερά! Μη νομίζετε πως πρόκειται για φτερά… φτερένια! Όχι τέτοιο είδος φτερών, αλλά από χαρτί, σόκορα κομμένο και με αριθμούς! Καταλαβαινόμαστε. Κι όσο μεγαλύτεροι είναι αυτοί οι αριθμοί, τόσο πιο ψηλά φτάνουν οι κάτοχοι αυτών των φτερούγων… Μιλάμε βεβαίως για πτηνά καλής ράτσας με ευχάριστο λάλημα, με ωραίο σώμα, με ακκισμούς όταν πετάνε πάνω από τις φωλιές των πουλιών με τα βαρίδια! Με μια διαφορά: Ποτέ δεν καθίζουν στα κλαριά όπου κουρνιάζουν! Τι ίσα κι όμοια θα είναι με τα ανθρώπινα πλάσματα – συγνώμη με τα πουλιά- που φέρουν τα βαρίδια; Αστείον πράγμα…

Βλέπετε η ανθρώπινη φύσις, άλλα πλάσματά της επροίκησε με μεγάλα, έστω χάρτινα φτερά κι άλλα τ’ άφησε με τα βαρίδια που ανέφερα πιο πάνω… Κακούργα κενωνία…

Ανάλγητε Μινώταυρε, που ενεδρεύεις στα σκοτεινά υπόγεια, τα γεμάτα τέρατα και δαιμονικές θεότητες, για να χάφτεις τα δυστυχισμένα πουλιά με τα βαρίδια.. Κανένα έλεος… Κανένας οίκτος… Μόνο για τα πλάσματα με τα φτερά… Αυτά είναι που εξασφαλίζουν την καθημερινή πανδαισία των εν λόγω τεράτων… Κουβαλώντας τους μπόλικη τροφή, δηλαδή πουλιά με βαρίδια… εδώ που τα λέμε, μέχρι αυτά τα πουλιά ν’ απορρίψουν τα βαρίδια, θα γίνονται τροφή του δισυπόστατου Μινώταυρου δηλαδή του ανάλγητου και τερατώδους κράτους! Που μόνο αν το υποκαταστήσουν μ’ ένα δικό τους (ανθρωπινό και ανθρωποπαγές) κράτος, δεν θα τους καταβροχθίζει ο Μινώταυρος. Αλλιώς…