Σπάει η τρικομματική ομΕΡΤά

Του Κώστα Βαξεβάνη

Κανένας δεν πίστευε πως το θέμα της ΕΡΤ θα προκαλούσε μια τέτοια πολιτική κρίση. Αυτοί, που με μεγάλη ευκολία έδωσαν εντολή «μαύρου», υπέθεταν πως το κλείσιμο της ΕΡΤ θα ήταν μια πολύ εύκολη υπόθεση. Στη δική τους πολιτική ανάλυση, κανένας δεν έβλεπε ΕΡΤ, όλοι ήταν αγανακτισμένοι από τη λειτουργία της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης ως κυβερνητικό παραμάγαζο και η απόφαση να μπει λουκέτο απλώς θα έδινε την εντύπωση ενός ισχυρού και αποφασιστικού Σαμαρά.Όταν όμως ο Μουρούτης σχεδιάζει, η ζωή γελάει και η τρικομματική καταλήγει να κλαίει. Ικανοί στον παλαιοκομματισμό, αλλά ανίκανοι στην διαλεκτική ανάλυση, δεν περίμεναν πως όπως ακριβώς στην Πλατεία Ταξίμ, έτσι και στην Μεσογείων, μια απλή αφορμή, όπως το καπάκι της κατσαρόλας, όταν σηκώνεται, αποκαλύπτει το βρασμό. Δεν υπολόγισαν ούτε τον συμβολισμό της ΕΡΤ, ούτε το δικαίωμα που ένιωθε ο καθε πολίτης πως έχει σε σχέση με τη Δημόσια ΕΡΤ, ούτε τη θύελλα που θα προκαλούσε η βαρβαρότητα και οι αντισυνταγματικοί νομικισμοί των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου.

Οι πληροφορίες θέλουν ακόμη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να είναι προσβεβλημένος με τους χειρισμούς στους οποίους τον έριξαν και την έκθεσή του, η οποία προκλήθηκε από την έλλειψη αρμοδιοτήτων του. Εξ ου και η δήλωση εκ των υστέρων πως πρέπει να μείνει ανοιχτή η ΕΡΤ.

Και πάμε τώρα στην ίδια την πολιτική κρίση που ας υποθέσουμε πως προήλθε από την ειλικρινή στάση Κουβέλη και Βενιζέλου και όχι από μία ανακυβίστηση. Ας πούμε, δηλαδή, πως ο Βενιζέλος που υπέγραψε το κλείσιμο της ΕΡΤ με το νόμο 4002/2011 δεν ήξερε τι υπέγραφε και αποφάσισε βρε αδελφέ πως το καλό και συμφέρον είναι αυτό που υποστηρίζει τώρα. Τι συνέβη ξαφνικά και μέσα σε μια νύχτα τινάχτηκε η κυβέρνηση στον αέρα; Τι συνέβη και στο όνομα για μιας ακόμη της σωτηρίας μας, παλεύουν να σώσουν τον εαυτό τους;

Αυτή τη φορά η ενδοκυβερνητική αντιπαράθεση εκφράζει όχι μόνο τους πραγματικούς συσχετισμούς αλλά πολύ περισσότερο τους πραγματικούς φόβους. Με βάση αυτούς διαμορφώθηκαν οι νέες πολιτικές «σωτηρίας». Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις εσωτερικής χρήσης, έδειξαν καταβύθιση της ΔΗΜΑΡ και ένα ανύπαρκτο κομματικά Βενιζέλο. Έτσι, οι δύο εταίροι, μαζί αλλά και χώρια, συμπέραναν πως η συνέχιση της συμπαράταξης με τη ΝΔ οδηγεί στον πολιτικό αφανισμό τους. Κατάλαβαν, εν ολίγοις, πως είναι τραγικό να βάζεις πλάτη στον Άδωνι αλλά να μην έχεις έστω κάτι από τη δημοφιλία του.

Το θέμα της ΕΡΤ λοιπόν, ήταν το στοίχημα. Απαίτησαν από το Σαμαρά να αποδεχθεί τις θέσεις τους για να απεμπλακούν από το αδιέξοδο και για να πιστωθούν μια επιτυχία και ένα ρόλο στην κυβέρνηση πέρα από αυτόν του ενδοκυβερνητικού μασέρ.

Η απαίτηση όπως είναι γνωστό δεν έγινε αποδεκτή. Αυτοί που παρέσυραν το Σαμαρά στο κλείσιμο της ΕΡΤ λέγοντάς του ότι θα τον φωτογραφίσει ως αποφασιστικό ηγέτη, τον παρέσυραν και σε μια παγίδα. Η φωτογραφία πλέον μοιάζει με εκείνες τις ασπρόμαυρες παλιών δεκαετιών, όπου ο πολιτικός φωτογραφίζεται πριν πάει για ψηφοθηρικούς λόγους σε κηδεία.

Η ανελαστική στάση δεν είναι πυγμή αλλά ανοησία σε μια υπόθεση που έχει προκαλέσει κατακραυγή. Μέσα σε αυτή την κατακραυγή, ο Σαμαράς θεωρεί πως η υποχώρηση είναι (και θα είναι) ήττα του. Έτσι, μετά τις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν τους εταίρους του χωρίς ποσοστά και πολιτικό ρόλο, θεώρησε καλό πως πρέπει να τους εκβιάσει με εκλογές. Και μαζί με αυτούς την κοινωνία.

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί όσοι θεωρούν τις εκλογές ως υπέρτατη διαδικασία Δημοκρατίας, στη συνέχεια παρέχουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να τις αποκαλούν καλές ή κακές, ανάλογα με τα πολιτικά τους συμφέροντα. Σε έναν τέτοιο ρόλο ο Σαμαράς επισείει τον κίνδυνο των κακών εκλογών, για να εξαναγκάσει Κουβέλη και Βενιζέλο να υπαναχωρήσουν.

Από τη μεριά τους οι δύο, στα πλαίσια φαντάζομαι του καλού της χώρας πάντα, κάνουν το δικό τους εκβιασμό. Όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες όπου η Βουγιουκλάκη διαμηνύει μέσω ενδιάμεσου στον Παπαμιχαήλ λέγοντας το γνωστό «πες στον κύριο» για να πάρει την απάντηση πάντα μέσω μαντατοκομιστή «πες στην κυρία», οι τρεις της κυβέρνησης στέλνουν τα εκβιαστικά τους μηνύματα. Το μήνυμα Κουβέλη-Βενιζέλου προς Σαμαρά είναι πως αν δεν υποχωρήσει και καταθέσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να πάμε για εκλογές, τότε, όπως είναι λογικό ο Τσίπρας δεν θα την αποδεχθεί. Όταν λοιπόν έρθει η σειρά Βενιζέλου, θα προτείνει για πρωθυπουργό κάποιον από τη ΝΔ, πιθανόν τον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Σύμφωνα με τις δύο, για να στριμώξουν τον Σαμαρά χρειάζεται απλώς ένας «νέος καλός Μητσοτάκης». Ακόμη και αν όλη αυτή η υπόθεση δεν καταλήξει όπως την θέλουν, μπορεί να διασπάσει τη ΝΔ του Σαμαρά.

Το σενάριο αυτό τρόμαξε τον Σαμαρά ο οποίος φέρεται να επικοινώνησε με τον Αβραμόπουλο για να δει αν σκοπεύει να μπει στην υπηρεσία των δύο. Ο Αβραμόπουλος μάλλον διαβεβαίωσε πως δεν θα έχει συμμετοχή σε μια νέα αποστασία, αλλά έτσι κι αλλιώς τα πράγματα έχουν γίνει δύσκολα.

Το πιθανότερο σενάριο είναι πλέον, αν υπάρξει τελικώς διαφωνία στην σύσκεψη των τριών, ο Σαμαράς να μην καταθέσει την εντολή για εκλογές, αλλά να πάει για ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή και να εξασφαλίσει 120 ψήφους. Θα κυβερνήσει δηλαδή με κυβέρνηση μειοψηφίας.

Αυτό, όμως, σημαίνει τρία πράγματα

1. Δεν τους ενδιαφέρει κανένα συμφέρον της χώρας, αλλά το στενό πολιτικό και προσωπικό τους. Οι δύο προσπαθούν να σωθούν πηδώντας από το καράβι την ώρα του ναυαγίου, ενώ ο τιμονιέρης επιμένει να παίζει η ορχήστρα του Τιτανικού για να μην ακούει τη φασαρία και τις φωνές αμφισβήτησής του.

2. Θα κυβερνά μια κοινοβουλευτική μειοψηφία η οποία πλέον θα έχει την αμφισβήτηση, έστω για λόγους επιβίωσης, του Κουβέλη και του Βενιζέλου, και από τις παλιές φίλιες δυνάμεις. Για να επικρατήσει, θα γίνει ακόμη πιο αντιδραστική και αντιδημοκρατική με επίθεση σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα.

3. Δεν θα κρατήσει πολύ και θα πάμε σε εκλογές πολύ σύντομα.

"google ad"