Ο Σπύρος Γιαννιώτης ήθελε ένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες και το κατάφερε, παίρνοντας το ασημένιο στα 10 χλμ. ανοικτής θάλασσας στο Ρίο.
Ο Έλληνας κολυμβητής δήλωσε πως στα τελευταία μέτρα της κούρσας -θρίλερ- είχε κλείσει τα μάτια από τον πόνο και την κούραση, λέγοντας πως νιώθει σαν να κατέκτησε το χρυσό.
«Στα τελευταία μέτρα είπα στον εαυτό μου: “Εκατό μέτρα είναι, δώσε αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς”. Πίεσα πολύ. Έκλεισα τα μάτια και λέω όλα για όλα. Είναι η τελευταία σου ευκαιρία, αξιοποίησέ της και κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς. Η αλήθεια είναι ότι είχα κλείσει τα μάτια από την κούραση και δεν είδα την αναπνοή του Ολλανδού. Πήγαμε στη μία χεριά. Δεν μου βγήκε η χεριά και βγήκε του Ολλανδού. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πραγματοποίησα αυτό που ήθελα, δίνοντας το 110%. Πέρασα δύσκολα τα τελευταία χρόνια, αλλά οι κόποι δικαιώθηκαν», δήλωσε ο Σπύρος Γιαννιώτης στην κάμερα της ΕΡΤ και πρόσθεσε:
«Όπως κάθε αθλητής έτσι και εγώ το ίδιο έχω κουραστεί πάρα πολύ. Ήξερα πως ό,τι μπορούσα θα το κάνω. Ήμουν σε καλή κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τον αυτό μου στο βάθρο. Ο πόνος ήταν τόσο έντονος που έκλεισα τα μάτια και πραγματικά όσοι είναι αθλητές το έχουν κάνει αυτό, το ξέρουν. Τα τελευταία μέτρα ήμουν στα κόκκινα. Προσπάθησα για το καλύτερο γιατί γι’ αυτό ήρθα».
Για την τελευταία του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες: «Δεν μπορούσε να ήταν καλύτερο φινάλε. Δεν με απασχολεί το χρυσό. Το ήθελα, αλλά κατάφερα να πετύχω το απωθημένο μου. Από το 2000 στο Σύδνεϋ το όνειρό μου ήταν αυτό. Το κατάφερα».
Για τον τερματισμό: «Το είδα και εγώ στο βίντεο. Δεν μου βγήκε η χεριά. Το κέρδισε δίκαια ο Ολλανδός. Η δεύτερη θέση είναι σαν πρώτη για μένα. Νιώθω απίστευτη χαρά και τα συναισθήματα είναι μοναδικά».
Για το πώς είναι τα 10 χλμ.: «Όταν κέρδισα το παγκόσμιο είπα ότι θα κυνηγήσω τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Όταν προκρίθηκα και ήξερα ότι θα κολυμπούσα στην Κόπα Καμπάνα που είναι θάλασσα και είμαι καλύτερος, ήταν για μένα μεγαλύτερο το σπρώξιμο και η θέληση μεγαλύτερη. Όλα λειτούργησαν υπέρ μου και είχα πει μην φτάσω στα τελευταία 100 μέτρα με όλους. Κι όμως, κατάφερα να ξεφύγω και να τερματίσω. Έκανα ένα άνοιγμα λίγο πιο νωρίς. Αυτό που ήρθα να κάνω το έκανα».
Για το που αφιερώνει το μετάλλιο: «Σίγουρα στον προπονητή μου. Τόσα χρόνια και τόση προσπάθεια σήμερα, ένα πολύ μεγάλο μερίδιο είναι του Νίκου. Στην οικογένειά μου και στη γυναίκα μου. Και σε όλο τον κόσμο που ήταν δίπλα μου. Όλοι με τον καλό τους λόγο μου έδωσαν απίστευτη ώθηση. Είναι δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Σήμερα είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής μου».