Στέφανος Κασσελάκης: Η ηγεσία ως ανέκδοτο

Του Μάνου Χωριανόπουλου

Στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, οι προοδευτικοί πολίτες έστειλαν ένα σαφές μήνυμα: ότι καμία εξουσία, όσο ισχυρή και αν είναι, όσο και αν ελέγχει τη δημόσια σφαίρα, δεν είναι ανίκητη.

Έστειλαν επίσης το μήνυμα -επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Δημήτρη Κρεμαστινού- ότι οι όμοροι χώροι θα πρέπει να βρουν τρόπους να συζητήσουν και να συνεργαστούν.

Τα εύκολα όμως σταματούν εδώ, γιατί πρέπει να απαντηθεί ποιοι θα συζητήσουν, υπό ποιους όρους και τι θα κομίσει καθένας στη συζήτηση.

Αν το ΠΑΣΟΚ, έστω και με αργούς ρυθμούς, παρουσιάζει ανοδικές τάσεις και φαίνεται να λειτουργεί με ένα συγκεκριμένο πλάνο, που εκ του αποτελέσματος του βγήκε στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο -μέχρι στιγμής- έτερος πόλος του προοδευτικού χώρου, βρίσκεται σε μια περιδίνηση που κανένας δεν ξέρει πού θα καταλήξει.

Το χάος στην αξιωματική αντιπολίτευση, έχει ονοματεπώνυμο: Στέφανος Κασσελάκης.

Αν πριν λίγες εβδομάδες, είχαμε κρίνει το “φαινόμενο Κασσελάκης” και την επικινδυνότητα του φαινομένου, που δημιούργησε το manual για όποιον έχει χρήματα ή χρηματοδότες να δηλώσει ό,τι θέλει σε αυτή τη χώρα, τώρα έχουμε εικόνα και για τον πρόεδρο Κασσελάκη.

Ο πρόεδρος Κασσελάκης, όταν το κόμμα του έδινε τη μάχη του β’ γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, έλειπε ταξίδι για δουλειές.

Σαν να έχει παρέλαση πιγκουίνων και να λείπει ο Μπάτμαν από την Γκόθαμ Σίτι δηλαδή.

Λίγο πριν τον β’ γύρο επέλεξε να λύσει εσωκομματικούς λογαριασμούς, στέλνοντας πολάκεια μηνύματα στους διαφωνούντες και απειλώντας τους με έξοδο από τα ψηφοδέλτια στο μέλλον. Και αυτό επειδή δεν θέλησαν να τεθούν υπό τον υπερσυντονιστή Παύλο Πολάκη.

Εν τω μεταξύ, είχε φροντίσει σε μια μαγνητοσκοπημένη συνέντευξη να βρει στα ζώδια το μοναδικό του ελάττωμα και την Αριστερά… στον Μπάτμαν.

Στο Κερατσίνι μίλησε για ένα κόμμα που θα κάνει “πολίτευση και όχι μόνο αντιπολίτευση” (ό,τι και αν σημαίνει αυτό) και για το κόμμα όχι της ξινίλας, αλλά της αγκαλιάς, ενθουσιάζοντας κλακαδόρους και τα αρκουδάκια της αγάπης.

Και όσο για την πολιτική;

Η μόνη φορά που μίλησε πολιτικά σε αυτές τις μέρες της αρλούμπας και της ανοησίας, ήταν κατά την παρουσία του στον ΣΕΒ. Εκεί όπου παρουσιάστηκε ως “αριστερός επιχειρηματίας”, προέτρεψε τους εργοδότες να αγαπούν τους εργαζόμενους και να τους δίνουν μετοχές, προειδοποίησε να μην τον πλησιάσουν για συναλλαγές κάτω από το τραπέζι (αλλιώς θα το πει δημόσια) και ξέχασε ότι η προοδευτική φορολόγηση είναι ένα όπλο κατά των ανισοτήτων που παράγει το άγιο για τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη κεφάλαιο.

Και όλα αυτά με το ύφος του ανθρώπου που δεν καταλαβαίνει τι λέει, υπό τις επευφημίες ενός στρατού που και στη μεγαλύτερη ανοησία αναφωνεί “μπράβο Στέφανε”. Τι θα έλεγαν άραγε όλοι αυτοί αν αυτές τις μπούρδες τις εκστόμιζε κάποιος πολιτικός τους αντίπαλος;

Ο ίδιος ο Κασσελάκης το κέφι του κάνει. Ήρθε για διακοπές και βρέθηκε πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επίσης πολύ καλά κάνουν όσοι κερδίζουν θέσεις και οφίτσια από την παρουσία του, διάφορα pet του Άδωνι, που βρίσκουν πια την Αριστερά ντεμοντέ, αλλά και όσοι πληρώνονται στα σόσιαλ μίντια για να παρουσιάζουν τις βλακείες που εκστομίζει ως την επί του όρους ομιλία του Ιησού. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.

Αυτοί όμως που βλέπουν ένα κόμμα κάποτε της Αριστεράς και τώρα του τίποτα να εξευτελίζεται και κατανοούν τι συμβαίνει γιατί περιμένουν να συρθούν σιδηροδέσμιοι σε διαδικασίες, που θα διεξαχθούν μόνο όταν θα είναι προκαθορισμένο το αποτέλεσμα;

Πόσο σέβονται την ιστορία τους και την πολιτική τους υπόσταση; Πόσο προστατεύουν το πολιτικό τους κεφάλαιο για να μιλήσουμε στη γλώσσα του νέου προέδρου;

Τις επόμενες πολύ δύσκολες μέρες το βασικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι η πολυθρύλητη διάσπαση, που προσπαθεί να προκαλέσει ο Κασσελάκης και οι συν αυτώ.

Τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι η ποινικοποίηση της Αριστεράς και της σκέψης εντός του κόμματος και η συρρίκνωση που αυτά τα “νέα ήθη” θα προκαλέσουν.

Όσοι πόνταραν στον Κασσελάκη και τους βγήκε, εκδικήθηκαν τους εσωκομματικούς τους εχθρούς και βρήκαν σε μια εσωτερική νίκη τη “δικαίωση”, αλλά η απήχησή τους στην κοινωνία είναι ελάχιστη και η τοξικότητά τους θα αποτελεί αξεπέραστο εμπόδιο στην προσέγγιση των όμορων χώρων.

Δεν θα νικήσουν τον Μητσοτάκη όπως υπόσχονται, αλλά θα τον πριμοδοτήσουν, διαλύοντας τον μέχρι πρότινος βασικό του αντίπαλο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πεθάνει στα χέρια τους.

"google ad"