Την Τρίτη το βράδυ προβλήθηκε στον φροντισμένο με ενδιαφέρον χώρο της Ρόζα Νέρα το ντοκιμαντέρ για το νερό της Νέλλης Ψαρού. Το ντοκιμαντέρ είναι γάργαρο σαν το νεράκι που ασχολήθηκε. Καθόλου ψευτοκουλτουριάρικο και διανοουμενίστικο.
Απλό, κατανοητό, σε προβληματίζει χωρίς να σε πατρονάρει. Σ’ αφήνει μόνο σου να τοποθετηθείς πάνω στο σοβαρό θέμα της διαχείρισης του νερού.
Η κακή του διαχείριση, η μόλυνση, η ιδιωτικοποίηση του νερού, και οι επιπτώσεις της στις ζωές μας, είναι τα θέματα που πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ. Μίλησε για το Αποπηγάδι και τις ανεμογεννήτριες, για τους αγώνες και τους διωγμούς που υφίστανται οι άνθρωποι που αγωνίζονται για τα αυτονόητα.
Τα βουνά μας να μην «αρπαχθούν» απ’ τις εταιρείες όπου οι κάτοικοι των περιοχών θα χάσουν έτσι την γη τους.
Αλήθεια, ούτε μέλισσες πια ούτε κτηνοτροφία, ούτε πρόσβαση θα έχομε πια στα βουνά μας.
Και αυτό έχει σχέση, και με την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Τα χιόνια, οι πηγές, τα ποτάμια, όλα αυτά τα αγαθά που ανήκουν στο σύνολο του λαού, όλα αυτά που συνθέτουν την έννοια της «Λευτεριάς» όλα θα ανήκουν στις κερδοσκοπικές εταιρείες.
Καταργείται για πάντα η ελευθερία μας, η αυτονομία μας, η ανεξαρτησία μας. Μας μετατρέπουν σε σκλάβους έχοντας συνεργούς τους Νενέκους κυβερνήτες.
Μας έδειξε το ντοκιμαντέρ με συνεντεύξεις απλών ανθρώπων, κατοίκων και επιστημόνων, την μόλυνση των προϊόντων που η γη ποτίζεται απ’ τα νερά τα μολυσμένα απ’ τα απόβλητα των βιομηχανιών όπως ο μόλυβδος το αρσενικό που σε μια δεκαετία περίπου εμφανίζεται καρκίνος. Το χλώριο που χλωριώνεται το νερό πόσο καρκινογόνο είναι.
Επιστήμονες να εκφράζουν τις γνώσεις τους πάνω στο θέμα. Ότι αν είναι απαραίτητο να γίνει χλωρίωση για να μην υπάρχουν μικροοργανισμοί και βακτήρια στο νερό θα πρέπει να ειδοποιούνται οι κάτοικοι για μια μέρα να μην πίνουν νερό. Ν’ ανοίγουν τη βρύση και το νερό να μην πίνεται.
Πόσο ακόμα περισσότερο επικίνδυνη είναι η υπερχλωρίωση που γίνεται πολλές φορές με συνέπειες στην υγεία μας, στη ζωή μας όχι άμεσες αλλά μετά από 5-10 έτη. Για τους αγωγούς του νερού από αμίαντο.
Μας προβληματίζει με το τι θα συμβεί ως προς την ποιότητα του νερού όταν θα περάσει στις κερδοσκοπικές εταιρείες που αυτοσκοπός τους είναι το μεγαλύτερο κέρδος.
Μας πήγε στην μαγική Χαλκιδική που καταστρέφεται όταν για τις εξορύξεις του χρυσού η επιφάνεια του εδάφους θα κατέβει, δεν θυμάμαι πόσο ακριβώς αναφέρθηκε πιο χαμηλά απ’ την επιφάνεια της θάλασσας. Για τη σκόνη, για την καταστροφή της περιοχής και των κατοίκων. Τους αγώνες των κατοίκων και τους διωγμούς τους απ’ το Κράτος. Που τάσσεται με το μέρος των εταιρειών και όχι με τον λαό. Που πληρώνεται η Αστυνομία από τον ελληνικό λαό για να προστατεύει τους κερδοσκόπους ιδιώτες με την εντολή του Ελληνικού Κράτους!
Μίλησαν οι κάτοικοι της Ιερισού και αντέκρουσαν το αίωλο επιχείρημα ότι δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Όταν τα έργα της εταιρείας εξόρυξης χρυσού τελιώσουν, τελειώνει και το «πινάκιο φακής» για τους κάποιους εργαζόμενους εκεί.
Αλλά ο τόπος τους θα έχει καταστραφεί ανεπανόρθωτα για πάντα. Για τα παιδιά των παιδιών τους. Αξίζει λοιπόν αυτό το «πινάκιο»;
Η αίθουσα ήταν κατάμεστη από κόσμο και στο τέλος ακολούθησε συζήτηση.
Κι εγώ αναρωτιέμαι:
Πώς;
Πώς θα αντιδράσομε στην λαίλαπα αυτή;
Πώς θ’ αποτρέψουμε να συμβεί το βασικό, βασικότατο;
Την ιδιωτικοποίηση του νερού και ότι αυτού συνεπάγεται;
Τι να πρωτοπώ, τι να πρωτοσκεφτώ; Ότι όλα που συμβαίνουν είναι αλληλένδετα;
Ότι το ένα κακό συμπληρώνει το άλλο ούτως ώστε η σκλαβιά μας να γίνει τέλεια;
Ότι όλα είναι σχετικά μεταξύ τους;
Ότι οι ανεμογεννήτριες θα διώξουν τους βοσκούς απ’ τα βουνά που είναι οι βασικοί φύλακες των βουνών; Ότι θα τελειώσει έτσι η κτηνοτροφία; Ότι δεν θα παράγομε πια; Ότι θα εισάγομε τα βρωμογάλατά του ενός μήνα για φρέσκα που θα παράγουν οι πολυεθνικές τους; Για να πλουτίζουν περισσότερο εις βάρος της ποιότητας ζωής μας, εις βάρος της υγείας μας; Δεν θα έχομε πια τα τοπικά μας προϊόντα, αλλά ότι μεταλλαγμένο θα μας πωλούν τα σούπερ – μάρκετ.
Ότι με την ιδιωτικοποίηση του νερού θα είναι τόσο ακριβό που δεν θα μπορούμε πια να έχομε ούτε λουλούδια, ούτε κήπους με λαχανικά. Ούτε βέβαια γεωργικές καλλιέργειες. Θα τα εισάγομε όλα. Παραγόμενα μαζικά, φθηνά, μεταλλαγμένα για λαούς μοιραίους που τους έλαχε να έχουν κυβερνήτες νενέκους.
(Κάποτε με ρώτησαν τι πάει να πει «νενέκος». Προσκυνημένος , του είπα πάει να πει, προσκυνημένος!)
-Πως; Ρώτησα στην συζήτηση. Πώς θα τ’ αποτρέψουμε;
-Δεν ξέρω, πρέπει να γίνει συνείδηση. Σε όλους. Να καταλάβουν.
Όμως πάλι αναρωτιέμαι: Αυτό , η συνείδηση, η συνειδητοποίηση του ατόμου είναι το ιδανικό, το τέλειο το σωστό. Αλλά αργεί, θέλει δουλειά. Και η χιονοστιβάδα έρχεται. Πως, να την σταματήσομε;
Πλάκα τάφου ανοιχτή, πάνω απ’ τα κεφάλια μας, πάνω απ’ τις ζωές μας. Πως θα την αποτινάξομε; Τόσο γρήγορα, όσο γρήγορα μας πλακώνει;
Τόσε χιλιάδες οι αυτοκτονίες και αυτοί συνεχίζουν ακάθεκτοι. Σαν τα ρομπότ – δολοφόνους που βλέπομε σε ταινίες τρόμου επιστημονικής φαντασίας.
Σαν παγερή χιονοστιβάδα που κατεβαίνει γρήγορα.
Πώς θα τη σταματήσομε, πώς;
Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη
