Σταμάτης Μεσημέρης και οι Ρωγμές

«Τα ξεφτίλια κυματίζουν, οι επίσημοι δακρύζουν
το μετρό στην Ολυμπία και ο έρωτας στη μαύρη αγορά
Τα σικέ χτυπάνε φιέστα και η πρέζα δίνει ρέστα
ανοξείδωτο το άγχος και η πλήξη παίζει δορυφορικά.
Βραδυνές περιπολίες,
κράτα εσύ τις εξουσίες,
παίρνω εγώ τα όνειρά μου
και τα βγάζω βόλτα στα στενά
Βραδυνές περιπολίες,
κράτα εσύ τις εξουσίες,
να σου γράφω αφιερώσεις
τοίχο, τοίχο δε σ’ αντέχω πια.
Βρέχει κύπελα η τρέλλα και η μοναξιά ομπρέλλα
τα εξάσφαιρα γαυγίζουν, σπάει τα ρεκόρ
και τρέχει ο τσαμπουκάς
Ξεπουλάνε οι προστάτες αναψυκτικά, φλοκάτες,
θα μας μείνουν τα καπέλα, τα χαπάκια και το νέφος της φωτιάς.»

(ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΕΣΗΜΕΡΗΣ-ΒΡΑΔΥΝΕΣ ΠΕΡΙΠΟΛΙΕΣ)

Ο Σταμάτης Μεσημέρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Πτυχιούχος της Παντείου Σχολής Πολιτικών Επιστημών συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στη ψυχολογία. Στο εξωτερικό μάλιστα εργάστηκε σαν υφηγητής σε πανεπιστήμια ενώ έγραψε και αρκετά βιβλία σε σχέση με τη ψυχολογία.

Σαν μουσικός ξεκίνησε το 1987, δημιουργώντας το cult συγκρότημα «Σταμάτης Μεσημέρης και οι Ρωγμές». Έκανε  συναυλίες ενάντια στην ηρωίνη και τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που δημιουργούν αυτή τη μάστιγα. Έβγαλε δύο δίσκους σε ένα στυλ που συνδύαζε τον  Άσιμο με τον πιο hardrock ήχο.

Σε πολλά τραγούδια του υπερασπιζόταν τους εξεγερμένους και τα  φρικιά, ενώ οι στίχοι του σίγουρα εντάσσονται στην «αντιεξουσιαστική» παράδοση. Το 1989 ο (αριστερός και  mainstream)  Βασίλης Παπακωνσταντίνου διασκεύασε το «Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου με μας» που έγινε πασίγνωστο.

Ο Παπακωνσταντίνου ερμήνευσε και άλλα τραγούδια του Μεσημέρη όπως και άλλοι mainstream καλλιτέχνες. Εγώ προσωπικά πάντως ξεχωρίζω τη διασκευή στο Ελλάς από το πολύ καλό powermetal  γκρουπ των Grave Digger.

Πάραυτα, ο Μεσημέρης αποφάσισε να μην απορροφηθεί από την καλλιτεχνική πλέμπα. Έμεινε σχετικά  στο περιθώριο και ενώ όλοι ξέρουν τα διασκευασμένα του τραγούδια από maisntream καλλιτέχνες σχεδόν κανείς δε γνωρίζει το γκρουπ του  Ρωγμές! O Σταμάτης Μεσημέρης έφυγε την Παρασκευή 3 Απριλίου 2009, από τη ζωή, σε ηλικία 61 ετών, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο.

«Τη πρώτη μέρα θα φορέσουνε οι μπάτσοι χειροπέδες στο λαιμό τους
και τα παιδάκια θα ξεράσουνε το γάλα στων μανάδων τα βυζιά
Οι δικαστές θα φυλακίσουνε ισόβια τον άγνωστο θεό τους
κι οι ποιητές θα αφιερώσουν τα τραγούδια τους σε μπάσταρδα γατιά.

Ημέρα δεύτερη κι οι δάσκαλοι θα κάψουν τα ανέραστα χαρτιά τους,
τη τρίτη μέρα οι παπάδες θα βαφτίσουνε τα αγέννητα μωρά
Οι στρατηγοί με τα παράσημα ξεβράκωτοι θα αρμέξουνε τα αυγά τους
και μαύρα φίδια θα ξαπλώσουνε με νάζι στα προεδρικά σκαλιά.

Έτσι θα γίνει, έτσι θα γίνει
έτσι ακριβώς όπως στο λέω, όπως στο λέω έτσι θα γίνει
γιατί αν δε γίνει, γιατί αν δε γίνει
σε μία νύχτα θα τα κάνουμε εμείς γυαλιά καρφιά.

Τέταρτη μέρα τα αγάλματα το σκάνε από τις βίλες των ευνούχων,
εφημερίδες, ραδιόφωνα κανάλια δίχως προφυλαχτικά
Τη πέμπτη μέρα φοιτητές κάνουν εκπαίδευση σε κόρες τραπεζούχων
κι οι στρατιώτες απολύονται και παίρνουν για ενθύμιο τη σκοπιά.

Την έκτη μέρα ο υπουργός με τη τσατσά, τον ζιγκολό και τον χειρούργο
πιάνουν δουλειά επτά με τρεις στο εργοστάσιο που `χει κάρβουνο λευκό
Το κόμμα πάει οριστικά διακοπές σ’ ένα hotel του Ακαπούλκο
και την εβδόμη οι σημαίες κολυμπάνε με γιαούρτι στον αφρό.

Έτσι θα γίνει, έτσι θα γίνει
έτσι ακριβώς όπως στο λέω, όπως στο λέω έτσι θα γίνει
γιατί αν δε γίνει, γιατί αν δε γίνει
σε μία νύχτα θα τα κάνουμε εμείς γυαλιά καρφιά.»