«Στη μνήμη που δε χρειάστηκε να ανασυρθεί»: Το ΜΑΙΧ για τα 4 χρόνια από τον θάνατο του Αλκίνοου Νικολαϊδη

Με ένα σύντομο κείμενο το ΜΑΙΧ αναφέρεται στον Αλκίνοο Νικολαϊδη, τον επί 25 χρόνια διευθυντή του ΜΑΙΧ, στην επέτειο των 4 χρόνων από τον θάνατό του

Το Ινστιτούτο ήταν το «µονάκριβο παιδί» του, αναφέρουν όσοι τον γνώριζαν καλά, για το οποίο έδωσε πραγµατικό αγώνα, όταν επρόκειτο να ιδρυθεί σε κάποια άλλη πόλη της Ευρώπης, µε τον Νικολαΐδη να κάνει πραγµατικό σκοπό της ζωής του, την ίδρυσή του στα Χανιά. Και το πέτυχε.

Υπηρέτησε το Ινστιτούτο µε πάθος, αστείρευτη αποφασιστικότητα, αυταπάρνηση, πείσµα και ενθουσιασµό. ∆ηµιούργησε ένα ακαδηµαϊκό και ερευνητικό Ινστιτούτο διεθνούς κύρους µε άρτια υλικοτεχνική υποδοµή και ένα σύγχρονο συνεδριακό κέντρο και πέτυχε την αναγνώριση των τίτλων σπουδών σε ευρωπαϊκό, διεθνές και εθνικό επίπεδο.

Στο κείμενο αναφέρονται τα εξής:

Αν η μνήμη είναι το το κλειδί για ένα καλύτερο μέλλον τότε το MAIX θα έχει πάντα ένα λόγο να είναι αισιόδοξο.

Τον Αλκίνοο Νικολαΐδη δεν χρειάζεται να τον θυμόμαστε στις επετείους, δεν χρειάζεται να τον θυμόμαστε γιατί απλά δεν τον έχουμε ξεχάσει. Άθελα του φρόντισε ο ίδιος για αυτό, βαδίζουμε στα βήματά του, το όνομα του αναφέρεται συχνά στην εργασιακή καθημερινότητα μας, η ενέργεια του υπάρχει πίσω από κάθε ιδέα που έκανε πράξη, πίσω από κάθε υλική ή άυλη εκπαιδευτική, επιστημονική και οικονομική επένδυση μέσα και έξω από τα σύνορα του Ινστιτούτου, μέσα από το αποτύπωμα που μας έχει αφήσει η συναναστροφή μαζί του.

Όταν κάποιος συνειδητά επιλέγει το περιβάλλον εργασίας αντί του παραδοσιακού τύπου οικογένειας, η εργασία του γίνεται μοιραία και η οικογένεια του. Αυτό, στην περίπτωση του Αλκίνοου Νικολαΐδη δεν μπορεί να θεωρηθεί μια απλή προσφορά. Περνάει σε επίπεδο θυσίας που δύσκολα τα λόγια μπορούν να περιγράψουν, μια θυσία για ένα όραμα άρρηκτα συνδεδεμένο με την εξέλιξη του Ινστιτούτου.

Κατά πολλούς, είμαστε οι πράξεις και όχι τα λόγια μας και ο Αλκίνοος Νικολαΐδης έχει να επιδείξει πλούσιο αριθμό πράξεων, οι οποίες καθόρισαν και συνεχίζουν να καθορίζουν την ίδια του την ύπαρξη για πάντα, μια μορφή ‘αθανασίας’ που επιτυγχάνεται με το έργο που αφήνεις πίσω, τα θεμέλια που έχεις δημιουργήσει για να στηριχθεί η επόμενη γενιά.

Θα συνεχίσουμε να θεωρούμε τον Αλκίνοο Νικολαΐδη παντοτινό προστάτη του Ινστιτούτου ελπίζοντας να φανούμε αντάξιοι συνεχιστές του έργου του.