Συγγενείς θυμάτων εκτός ΜΕΘ: «Όταν ο πόνος περάσει θα το πληρώσουν»

Περιγράφει πρωτοφανείς συνθήκες με χώρους γεμάτους ράντζα, γιατρούς-ζόμπι να τρέχουν παντού, νοσηλευτικό προσωπικό που το βλέμμα του προκαλούσε απόγνωση, ασθενείς απομονωμένους που ζητούσαν λίγο νερό απλώς για να μιλήσουν σε κάποιον. Ο αδερφός της όπως και άλλοι διασωληνώθηκε στον απλό θάλαμο που βρήκε κρεβάτι αρχικά και εκεί κατέληξε. «Έφευγες και άκουγες τα τελευταία του λόγια, που ήταν “πάρε με από δω”», όπως ανακαλεί.

«Αυτό που συμβαίνει στα νοσοκομεία είναι εγκληματικό, αυτοί είναι εγκληματίες πανδημίας και πρέπει να τιμωρηθούν, έχουν αφήσει ένα ολόκληρο σύστημα μόνο του, όλους τους υγεινομικούς, να παλεύουν, να ζουν την κόλασή τους».

«Έχω την απώλειά μου, αλλά έχω και την οργή μου, όταν αυτή η οργή γίνει οργή πολλών, όταν ο πόνος περάσει και μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας, αυτό θα το πληρώσουν, αυτό έχω να πω … δεν ξέρω τι θα γινόταν στη ΜΕΘ, ξέρω ότι δεν είχε αξιοπρέπεια ο θάνατός του, ξέρω ότι ακόμη κι ο θάνατος πρέπει να έχει αξιοπρέπεια και αυτοί το έχουν στερήσει κι αυτό … θα μαζέψω κι άλλους με την ίδια οργή, θέλω να τους καταγγείλω, λένε ψέματα».

«Εκτός ΜΕΘ – Ομάδα συγγενών αποθανόντων θυμάτων, αυτό θα φτιάξω, θα το δείτε τις επόμενες ημέρες, θα σας βρω να μιλήσουμε, να πούμε αυτό που ζούμε, την κόλαση που έχουμε περάσει, τίποτε άλλο. Εγώ έχω λόγια -και ο πόνος μου θα γίνει οργή και θα τους πάρει και θα τους σηκώσει, γιατί είναι εγκληματίες πανδημίας. Και τι θέλω; Φτιάχνω τα πρόσφορά μου, προσπαθώ να κάνω ό,τι μπορώ κάθε μέρα στη μνήμη του αδερφού μου, χτες πήγα να δώσω αίμα. Δεν μου φτάνει. Πάω στην εκκλησία και ανάβω το κερί μου. Και δεν μου φτάνει, καταλαβαίνετε;».

Σημειώνεται ότι η κα Δημητρίου επικοινώνησε με τον 105,5 Στο Κόκκινο εξοργισμένη από τις δηλώσεις μία ημέρα νωρίτερα στην ίδια εκπομπή του βουλευτή Β’ Πειραιά της ΝΔ Δημήτρη Μαρκόπουλου, που είχε υποστηρίξει ότι «δεν υπάρχει αυτό που λέει η αντιπολίτευση, ένα πλήθος θανάτων ανθρώπων που τους έχουμε πετάξει σε ράντζα, δίχως υγειονομική βοήθεια», ενώ σε άλλο σημείο είχε κάνει λόγο για πολιτική εκμετάλλευση από συνδικαλισμό που κρύβει σκοπιμότητες, αλλά και σπέκουλα από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ακολουθούν τα σοκαριστικά λόγια της Μ. Δημητρίου χωρίς μορφοποίηση κειμένου (Μπορείτε να ακούσετε το ηχητικό απόσπασμα στο αρχείο του 105,5 Κόκκινο, στην εκπομπή Καλημέρα στην Εργατική Τάξη (Α΄ μέρος), από το 35’03” και μέχρι το 42’52”):

«Ζω τους τελευταίους μήνες μια μεγάλη απώλεια, το καλοκαίρι μπήκε με έναν απλό πυρετό στο νοσοκομείο ο αδερφός μου

Μπήκαμε στο νοσοκομείο απόγευμα, καταλήξαμε σε δωμάτιο το ξημέρωμα, 5 η ώρα το πρωί (δεν ήμουν εγώ εκεί, αλλά η αδερφή μου)

Μου περιέγραφε το τι συνέβαινε και νόμιζα ότι απλά υπερβάλλει, την επόμενη ημέρα που βρέθηκα εκεί, αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου δεν το πίστευα

Υπήρχαν παντού ράντζα, παντού άνθρωποι που εξετάζονταν, γιατροί-ζόμπι, με ένταση, γρηγοράδα, σβελτάδα, πέρα-δώθε για να μπορέσουν να εξετάσουν

Μείναμε στο νοσοκομείο αρκετές ημέρες, η κατάσταση του αδερφού μου δεν είχε βελτίωση, δεν μπορούσαμε να βρούμε τι συμβαίνει, πιέζαμε τους γιατρούς

Όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μου γίνομαι άγριο ζώο, να τον προστατεύσω, θα κάνω τα πάντα, αλλά εκείνες τις ημέρες είχα μουδιάσει, αυτό που έβλεπα δεν μπορούσα κι εγώ να το διαχειριστώ, τα ράντζα, αυτό που έκαναν οι γιατροί εκεί μέσα, που συνεχίζουν να κάνουν

Πάμε για το εξάμηνο του αδερφού μου και αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν και ζουν αυτές τις καταστάσεις, υπάρχουν άνθρωποι που εξακολουθούν και έχουν ανθρώπους στα νοσοκομεία

Ο αδερφός μου διασωληνώθηκε σε εκείνο τον πρώτο θάλαμο που μπήκε

Δεν με νοιάζει να λένε ψέματα οι πολιτικοί, το αντιμετωπίζω με το τι θα ψηφίσω, τι θα ψωνίσω, με την καθημερινότητά μου, όταν όμως τα ψέματα είναι εγκληματικά τότε πρέπει να τιμωρούνται -και πρέπει να τιμωρούνται άμεσα

Εγώ ξέρω ότι ο αδερφός μου άφησε την τελευταία του πνοή εκεί, σε ένα απλό δωμάτιο. Διασωληνώθηκε εκεί, όπου καθένας μπορούσε να μπαίνει, να τον ακουμπάει, να τον κοιτάει, να τον φτύνει αν θέλει

Μας έλεγαν ότι δεν έχει κανένα νόημα γιατί είναι σε κώμα, αλλά έφευγες και άκουγες τα τελευταία του λόγια, που ήταν “πάρε με από δω”

Θέλω να πάρω από τον χέρι αυτόν τον κύριο που χτες έλεγε ότι υπάρχουν διαθέσιμες ΜΕΘ, να τον πάω σε μία εφημερία, να ζήσει τον πόνο των ανθρώπων, που είναι μόνοι τους εκεί

Ακούω ακόμα τον απέναντι να μου λέει «κοπελιά, νερό!», «κοπελιά, νεράκι!» -και δεν ήθελε νεράκι βέβαια, του είχαν οι νοσηλεύτριες. Ήθελε απλά να μιλήσει σε κάποιον

Αυτό που συμβαίνει στα νοσοκομεία είναι εγκληματικό, αυτοί είναι εγκληματίες πανδημίας και πρέπει να τιμωρηθούν, έχουν αφήσει ένα ολόκληρο σύστημα μόνο του, όλους τους υγεινομικούς, να παλεύουν, να ζουν την κόλασή τους

Εγώ βγήκα από εκεί, έχω την απώλειά μου, αλλά έχω και την οργή μου, όταν αυτή η οργή γίνει οργή πολλών, όταν ο πόνος περάσει και μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας, αυτό θα το πληρώσουν, αυτό έχω να πω

Όταν ο πόνος γίνει οργή, από όλους, αυτοί θα φύγουν άρον-άρον, γιατί είναι εγκληματίες πανδημίας, αυτό έχω να πω, θέλω να το καταγγείλω ότι είναι εγκληματίες πανδημίας και ότι αυτό που συμβαίνει στα νοσοκομεία είναι άνευ προηγουμένου

Δεν έχω ξαναζήσει ανθρώπους μέσα στο δωμάτιο ανά πάσα στιγμή να διασωληνώνονται και να μένουν εκεί, η μάνα μου μπήκε το 2016 στην εντατική και βγήκε και τώρα ζει, το παιδί της έφυγε μέσα σε ένα απλό δωμάτιο γιατί δεν είχε ΜΕΘ

Δεν ξέρω τι θα γινόταν στη ΜΕΘ, ξέρω ότι δεν είχε αξιοπρέπεια ο θάνατός του, ξέρω ότι ακόμη κι ο θάνατος πρέπει να έχει αξιοπρέπεια και αυτοί το έχουν στερήσει κι αυτό

Δεν έχουν στερήσει όμως τη δική μου αξιοπρέπεια, που ζω, όταν ο πόνος μου γίνει οργή και σταθώ στα πόδια μου, τότε θα μαζέψω κι άλλους με την ίδια οργή, θέλω να τους καταγγείλω, λένε ψέματα,

Να τους πάρω μια μέρα, να μπουν, να δουν τον πόνο των ανθρώπων μέσα στα νοσοκομεία και των νοσηλευτών, που είναι με κάτι μάτια που πραγματικά δεν μπορώ κι εγώ να περιγράψω

Έχω ζήσει την κόλαση κι έχω βγει από αυτή, γύρω μου όμως η ζωή συνεχίζεται, να δουν αυτούς τους ανθρώπους, μπας κι αυτό που λέγεται συνείδηση ξυπνήσει μέσα τους, μόνο αυτό

Εγώ θα πάω να δω τους μαθητές μου και είναι το κούτελό μου και τα μάτια μου καθαρά, μπορώ να κάνω τη δουλειά μου, αυτοί πώς σκατά κοιμούνται το βράδυ; Πώς κοιμούνται το βράδυ;

Δεν θέλω να πω τίποτε άλλο, μόνο σε αυτούς που έχουν ανθρώπους μέσα, να είναι ήρεμοι, τουλάχιστον οι δικοί τους άνθρωποι να έχουν μία ηρεμία δίπλα τους από αυτούς, όσο μπορούν να μπουν, όσο τους αφήνουν να μείνουν, όσο αντέχουν

Και ότι υπάρχουν και άλλοι που το έχουν περάσει

Εκτός ΜΕΘ – Ομάδα συγγενών αποθανόντων θυμάτων, αυτό θα φτιάξω, θα το δείτε τις επόμενες ημέρες, θα σας βρω να μιλήσουμε, να πούμε αυτό που ζούμε, την κόλαση που έχουμε περάσει, τίποτε άλλο

Εγώ έχω λόγια -και ο πόνος μου θα γίνει οργή και θα τους πάρει και θα τους σηκώσει, γιατί είναι εγκληματίες πανδημίας

Και τι θέλω; Φτιάχνω τα πρόσφορά μου, προσπαθώ να κάνω ό,τι μπορώ κάθε μέρα στη μνήμη του αδερφού μου, χτες πήγα να δώσω αίμα. Δεν μου φτάνει. Πάω στην εκκλησία και ανάβω το κερί μου. Και δεν μου φτάνει, καταλαβαίνετε;»

thepressproject.gr

"google ad"