Άννα Ντουντουνάκη στη ζωή της πορεύεται με το κοελικό -αν και δεν έχει πολύ χρόνο για λογοτεχνία- «όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν, κάποια στιγμή θα ανταμειφθείς για τον κόπο σου» και στη δέσμευση να μην τα παρατήσει ποτέ μετά από κάποια αποτυχία. Στον προθάλαμο της ενηλικίωσης, δεν θέλησε να διαλέξει ανάμεσα στον πρωταθλητισμό και την ακαδημαϊκή μόρφωση. Ήταν και τα δύο ισχυρές της επιθυμίες. Δόμησε λοιπόν πάνω τους, τα δικά της «πρέπει», τα συνδύασε.
Αποφοίτησε από τη Νομική Αθηνών, ξεκίνησε διδακτορικό στο Λονδίνο, κάπου ανάμεσα, κατέκτησε ένα χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο, εξασφάλισε τη θέση της στους Ολυμπιακούς του Τόκιο και ξεκίνησε να φοιτά στην ΑΣΟΕΕ! Η 27χρονη πρωταθλήτρια Ευρώπης, μίλησε στο Gwomen για αυτή την ιδιαίτερη ισορροπία των «θέλω» και των «πρέπει» της, για τον κομβικό ρόλο των γονέων της στις κρίσιμες αποφάσεις της ζωής της, τους influencers των social media, την οπαδική κουλτούρα και τις στιγμές που έφτασε μια ανάσα από το να τα παρατήσει.
Η παρουσία της Άννας στον χώρο είναι επιβλητική. Δεν είναι (μόνο) το παρουσιαστικό της. Είναι η αύρα και η πηγαία, ανεπιτήδευτη ευγένειά της. Πρόσχαρη και χαμογελαστή μας έδωσε μια εικόνα της καθημερινότητάς της, μέσα και έξω από τις πισίνες της Γης. Στην κούρσα της ζωής της, που δεν γίνεται σε 25άρα ή 50άρα πισίνα. Αλλά ανάμεσα σε βιβλία, κολυμβητήρια, ταξίδια και εξόδους με τις παρέες της. Με αιχμηρό λόγο και καμία διάθεση να γίνει καθολικά αρεστή, η πρωταθλήτρια Ευρώπης στην κολύμβηση, αναφέρθηκε στην αξιακή ένδεια της Ελλάδας σήμερα, που επηρεάζει έμμεσα και τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Και στην εικόνα των κερκίδων στα γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, που ουδεμία σχέση έχουν με αυτές των σταδίων των Ολυμπιακών Αγώνων.
Στην προσπάθειά της να με πείσει ότι η ημέρα της δεν έχει 25 ή και παραπάνω ώρες, μού εξήγησε ότι τα έχει όλα σε κουτάκια στο μυαλό της. Και συστήθηκε ως άνθρωπος του προγράμματος. Τόνισε όμως ότι παρεκκλίνει, δυσκολεύεται να το ακολουθήσει και κουράζεται. «Ξεφεύγω από τον χρόνο, γι αυτό και ένα μειονέκτημά μου είναι ότι δυσκολεύομαι πάρα πολύ να είμαι συνεπής. Γιατί πολλές φορές προσπαθώ να χωρέσω πολλά πράγματα, πιστεύοντας ότι χωράνε, ενώ μπορεί να μην χωράνε σε ένα ρεαλιστικό πλάνο».
Ήδη από το σχολείο, αλλά κι αργότερα στο Πανεπιστήμιο, προσπάθησε -και εκ του αποτελέσματος κατάφερε – να δίνει προτεραιότητα ανά περίοδο σε ένα από όλα όσα είχε να κάνει.
Όταν έχει εξεταστική χάνεται στις σελίδες των βιβλίων – όταν φτάνει περίοδος προετοιμασίας δεν βγαίνει από την πισίνα. Μια «ιέρεια του προγραμματισμού» που όπως εξομολογείται σιχαίνεται να της αλλάζουν το πρόγραμμα, καθώς «δυσκολεύομαι να το διαχειριστώ, δεν είμαι πολύ προσαρμοστικός άνθρωπος».
Υπάρχουν φορές που η πισίνα λειτουργεί λυτρωτικά, προσφέροντάς της στιγμές χαλάρωσης, όμως αυτό δεν είναι κανόνας, αλλά εξαίρεση.
«Όταν κάνεις και τα δύο στο μάξιμουμ δεν σε αποφορτίζει κάτι από τα δύο. Επειδή όμως είναι διαφορετικά, κάποιες φορές βοηθάει και το να πάω στο κολυμβητήριο. Ή αν έχω πιεστεί από το διάβασμα, κάποιες φορές και στην προπόνηση μπορεί να είμαι πιο ήρεμη, να προσπαθήσω να χαλαρώσω. Σε κάθε περίπτωση η προπόνηση δεν αντικαθιστά ποτέ τις ανάγκες χαλάρωσης και διασκέδασης που έχει κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Του να βγω έξω με τις φίλες μου, με την παρέα μου, να πάω μια εκδρομή. Τα έχω ανάγκη όλα αυτά εξίσου, όπως όλοι, και προσπαθώ να τα εξισορροπώ. Κάποιες φορές είναι πιο δύσκολο», σπεύδει να διευκρινίσει αποδεικνύοντας ότι απέχει παρασάγγας από το στερεοτυπικό ρόλο του αθλητή – ρομπότ.
«Το να βγεις βόλτα δεν είναι κούραση, πάντα ήταν μια δικαιολογία που με εκνεύριζε όταν την άκουγα»
Η 27χρονη πρωταθλήτρια λατρεύει τα ταξίδια, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, τις εξόδους με τις παρέες της και τη μουσική. Στον αντίποδα, σιχαίνεται την αναζήτηση parking στο κέντρο της Αθήνας, το κυκλοφοριακό και την heavy metal. «Όταν έχω χρόνο, όπως τώρα, προσπαθώ να βάλω όσες πιο πολλές εκδρομές μπορώ, εσωτερικό και εξωτερικό. Τελευταίος μου προορισμός εντός Ελλάδας ήταν τα Καλάβρυτα και στο εξωτερικό η Φλωρεντία. Παρότι κάνω πάρα πολλά ταξίδια λόγω της κολύμβησης είναι πολύ διαφορετικό να πηγαίνεις για διακοπές. Όταν είχα ένα μήνα λίγο πιο άνετο τον Οκτώβρη πήγαινα κάθε Σαββατοκύριακο κάπου. Όπως και τώρα, που θέλω να κάνω όσες πιο πολλές εκδρομές μπορώ, να γεμίσω τις μπαταρίες μου. Είμαι άνθρωπος που βγαίνει, ακόμα και αν γυρίσω σπίτι κουρασμένη. Είμαι της άποψης ότι ακόμα κι αν βαριέσαι εκείνη την στιγμή, όταν θα βγεις, θα αλλάξεις γνώμη. Επειδή έχω υπάρξει σε περιόδους της ζωής μου που δεν έβγαινα τόσο πολύ, κι άλλες που έβγαινα, θεωρώ ότι με βοηθάει, με αναζωογονεί το να βγω μια βόλτα, για φαγητό, ποτό, σινεμά, οτιδήποτε κι όλο αυτό που έχει συμβεί νιώθω ότι με επηρεάζει ψυχολογικά, δεν μου αρέσει καθόλου. Το να βγεις βόλτα, δεν είναι κούραση, πάντα ήταν μια δικαιολογία που με εκνεύριζε όταν την άκουγα. Δεν έχω πει ποτέ αυτή την δικαιολογία. Το να βγω είναι ξεκούραση, εκτός αν πρέπει να βγεις στο κέντρο και να ψάχνεις πάρκινγκ για 3 ώρες».
«Δεν θα αφιερώσω τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου για να διαβάσω λογοτεχνικά βιβλία. Μετά από τόσες ώρες διάβασμα… Προτιμώ να ακούω μουσική. Ακούω τα πάντα. Κι ελληνικά και ξένα. Μόνο τα βαριά heavy metal όπως και τα τραγούδια που δεν έχουν στίχο: μπιτάκια, τέκνο κλπ. Τώρα που άνοιξε η μουσική στα μαγαζιά είναι σημείο κομβικό, για να προχωρήσουμε λίγο… Σε χαλαρώνει αυτό. Έπαιζα πιάνο μέχρι τη β’ Λυκείου, αλλά δεν ήταν ποτέ αυτό στο οποίο θα αφιέρωνα τον χρόνο μου. Αφιέρωνα πολύ χρόνο στο κολύμπι, αλλά όχι στο πιάνο π.χ. Δεν με ιντρίγκαρε. Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου να γίνω η μεγαλύτερη πιανίστρια στον κόσμο. Ήταν ένα χόμπι.»
Πήρες εύκολα την απόφαση να φύγεις στο εξωτερικό για περαιτέρω σπουδές;
Δεν είμαι άνθρωπος που παίρνει εύκολα αποφάσεις. Δηλαδή μεγάλες αποφάσεις δυσκολεύομαι να πάρω και πάντα ρωτάω τους γονείς μου. Ρωτάω για πολλά πράγματα. Οι γονείς μου μού έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη, αλλά επειδή ξέρουν ότι κάποιες φορές… Για παράδειγμα, όταν πήγα στο Λονδίνο για το μεταπτυχιακό, με ώθησαν οι γονείς μου να το κάνω, να φύγω στο εξωτερικό. Ήταν μια απόφαση που δεν την έπαιρνα σε καμία περίπτωση μόνη μου. Μετά που αποφάσισα το διδακτορικό… Στο να μπούμε σε μια διαδικασία που θα μας κουράσει… Κανένας δεν λέει “α τι ωραία να πάω”… Ηταν και τα δύο πράγματα τα οποία μου τα έβαλαν στο μυαλό οι γονείς μου. Δεν με πίεσαν, αλλά μου έδωσαν το έναυσμα. Με προτρέπουν και θεωρώ ότι είναι απαραίτητο. Για όλες τις αποφάσεις αυτές, δεν έχω μετανιώσει στο ελάχιστο, ίσα – ίσα τους ευχαριστώ που ήταν εκεί και μου το είπαν και το έκανα. Σε όλα τα θέματα στα οποία πελαγώνω ή μου φαίνονται πολύ δύσκολα πώς θα τα βγάλω πέρα, η μαμά μου βρίσκει πάντα έναν τρόπο να με ηρεμεί. Ή όταν μπορεί να νευριάσω με κάτι. Είμαι πολύ αγχώδης.
«Τη χρονιά του μεταπτυχιακού έπρεπε να πιάσω και το όριο για τους Ολυμπιακούς, επί μια εβδομάδα κοιμόμουν 3 ώρες»
Περίγραψέ μου την πιο δύσκολη χρονιά της ζωής σου.
Το μεταπτυχιακό είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δεν θα έπαιρνα μόνη μου την απόφαση να μπω στη διαδικασία του να κολυμπάω εκεί, να ξυπνάω 5 η ώρα το πρωί, να τρέχω με τις προθεσμίες με τις εργασίες, να προσπαθώ για το ILTS παράλληλα με το ότι είχα πανευρωπαϊκούς αγώνες, δεν θα έμπαινα σε αυτή τη διαδικασία. Αν με ρωτήσεις όμως, θα σου πω ότι ήταν ένα πολύ σημαντικό εφόδιο.
Ήταν η πιο δύσκολη χρονιά. Θα μπορούσε να συγκριθεί με τη χρονιά των πανελληνίων, μόνο που δεν κρινόταν σε ποια σχολή θα περάσω. Ήταν προολυμπιακή χρονιά, οπότε διεκδικούσα την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς. Συνεπώς, δεν μπορούσα να μείνω πίσω σε αυτό. Ζούσα σε μια ξένη χώρα, σε μια εστία με 8 άτομα, μόνη μου. Το μεταπτυχιακό όταν το κάνεις σε 1 χρόνο είναι πολύ απαιτητικό με αποτέλεσμα να υπάρξουν περίοδοι που είχα χάσει τον ύπνο μου, κοιμόμουν τη μέρα και διάβαζα όλη τη νύχτα. Γενικά λειτουργώ το βράδυ, αλλά όταν μένεις και σε μια εστία με άλλα 7 άτομα, που όλη τη μέρα κάνουν φασαρία, το βράδυ ήταν μια στιγμή με απόλυτη ησυχία. Μετά από ένα μήνα εξαντλήθηκα. Όταν έφευγα δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τη χαρά μου. Δεν μετανιώνω αλλά πέρασα πολύ δύσκολα.
Έβαζα ξυπνητήρι 04:50, υπήρχαν φορές που κοιμόμουν 2-3 ώρες. Την περίοδο που είχα εξεταστική κι έδινα μάθημα, για μία εβδομάδα επειδή ξυπνούσα δύο φορές την εβδομάδα 04:50 και τα Σάββατα 06:30. Επί μία εβδομάδα κοιμόμουν 3 ώρες. Θυμάμαι πήρα το αεροπλάνο όταν τελείωσα να έρθω Ελλάδα για Πάσχα, και με πήρε ο ύπνος ενώ κρατούσα το φαγητό μου στο χέρι και ξύπνησα επειδή με ξύπνησε η κυρία δίπλα μου. Και με ρώτησε αν είμαι καλά, γιατί δεν είχα πιει ούτε νερό! Έγραφα την πτυχιακή όπου μπορούσα. Σε αεροπλάνα, αγώνες, όπου βρισκόμουν. Και κατέληξα άρρωστη. Αλλά πρόλαβα και έπιασα και το όριο για τους Ολυμπιακούς. Εξαντλήθηκα αλλά κατάφερα και τους δύο μου στόχους. Είναι μια χρονιά για την οποία είμαι πάρα πολύ υπερήφανη, από τις πιο δύσκολες και πιο επιτυχημένες χρονιές. Έκανα το μεταπτυχιακό, έπιασα το όριο για τους Ολυμπιακούς και πήρα το πρώτο μετάλλιο στους Ευρωπαϊκούς. Αν με ρώταγες πριν θα σου έλεγα, αποκλείεται, δεν θα το κάνω.
«Μετά τους Ολυμπιακούς στο Τόκιο είχα σκοπό να σταματήσω»
Υπήρξε στιγμή που σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
Είχα σκοπό να σταματήσω και τώρα την κολύμβηση. Αρχικά το σκέφτηκα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Γενικά και τις δύο φορές μετά τις δύο Ολυμπιάδες είχα πει θα σταματήσω. Την πρώτη γιατί είχα κουραστεί πάρα πολύ, είχα μπουκώσει, κι ήθελα να ξεκουραστώ και είχα πει ‘κατάφερα να πάω στους Ολυμπιακούς και είμαι εντάξει’. Αλλά μετά, κολυμπώντας στην Ολυμπιάδα, δεν πέτυχα αυτό που ήθελα, ήθελα να μπω στον ημιτελικό δεν τα κατάφερα, ήθελα να κολυμπήσω 57 και κολύμπησα 58 μικρό και αυτό με έκανε να πω ότι έχω κι άλλα να δώσω. Και τώρα το 2020, το είχα σκεφτεί περισσότερο ήμουν πιο συνειδητοποιημένη, αλλά έκανα πίσω. Το είχα συζητήσει, το ήξερε ο προπονητής μου, του είχα πει ότι πάω στους Ολυμπιακούς και μετά βλέπουμε. Είχα πει θα αφήσω το κολύμπι σιγά σιγά και θα εξασκήσω το επάγγελμα.
Είναι πολύ δύσκολη η περίοδος της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς. Είναι μεγάλο το φορτίο της πίεσης. Ψυχολογική, συναισθηματική και σωματική πίεση που λαμβάνεις μέχρι εκεί για να φτάσεις και μετά να αντιμετωπίσεις το άγχος που σου προκαλεί το γεγονός ότι θα έχεις ένα λεπτό για όλο σου τον κόπο και θα πρέπει εκείνη ακριβώς τη στιγμή να είσαι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Οπότε, είχα πει ότι μετά θα σταματήσω. Ήθελα να πάω στον τελικό, να μπω στην οκτάδα και να πω ότι τελειώνει η καριέρα μου με έναν τελικό Ολυμπιάδας και προχωράω τη ζωή μου. Έμεινα για λίγο απ’ έξω, πάλι ήθελα να πιάσω τα 56”, δεν ήρθε και ξανά είπα ‘έχω κι άλλα να δώσω, έχω περισσότερα, μπορώ περισσότερα πράγματα’. Το σκεφτόμουν αν πρέπει να συνεχίσω για καιρό μετά τους Ολυμπιακούς. Είπα ότι επειδή είναι άλλα τρία χρόνια να το δοκιμάσω και να δω αν όντως έχω περισσότερα να δώσω. Όλες τις φορές που είχα σκεφτεί να τα παρατήσω δεν ήταν ποτέ επειδή απέτυχα. Ήταν πάντα για να κλείσει ένα κύκλος. Τις φορές που αποτύγχανα έλεγα πάντα ότι θα συνεχίσω.
Αν γινόσουν superhero για μια εβδομάδα τι θα έκανες;
Θα ήθελα να εξαφανιστεί αυτή η μιζέρια που επικρατεί στην Ελλάδα, να γυρίσουμε στις εποχές πριν δεν υπήρχε η κρίση. Και να υπάρχει πιο πολλή αισιοδοξία, να είναι οι άνθρωποι λίγο πιο χαρούμενοι, χωρίς αυτό το άγχος που συζητάνε για δουλειές και σχεδόν σε κανέναν δεν πάνε καλά. Να πήγαιναν καλά τα πράγματα στη χώρα μας. Να μην υπήρχε ο Covid, να είχαμε όλοι υγεία, να σταματούσαμε να φοβόμασταν γι’ αυτό το πράγμα. Να μπορούσαμε να βγαίνουμε ελεύθεροι, να πηγαίνουμε βόλτες. Χωρίς άγχος.
«Υπάρχει λάθος προσανατολισμός ως προς τα πρότυπα, παίζουν ρόλο τα social media σε αυτό»
Ίσως και να άλλαζε η κατάσταση στον ερασιτεχνικό αθλητισμό;
Δεν είμαι πολύ αισιόδοξη για το άθλημα και τη στήριξη. Και Θεός να γινόμουν δεν νομίζω να γινόταν… Δεν εξαρτάται από εμάς. Καταλαβαίνω γιατί δεν προβάλλονται τα αθλήματα τα ‘ερασιτεχνικά’ όπως λέγονται.
Βασικά θα άλλαζα τον προσανατολισμό των ανθρώπων σε πραγματικές αξίες. Να μην υπάρχει αυτή η κρίση αξιών. Βγάζουμε λάθος πρότυπα. Υπάρχει λάθος προσανατολισμός ως προς τα πρότυπα που θέτουν οι άνθρωποι στις μέρες μας και που προβάλλουν τα ΜΜΕ. Θα ήθελα αλλαγή ως προς αυτό, όχι μόνο στο άθλημά μου. Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ ουτοπικό αυτό που λέω… Ξέρω ότι όλο αυτό δεν πουλάει και δεν πρόκειται να συμβεί, αλλά δεν μου φαίνεται σωστό ότι υπάρχει όλη αυτή η προβολή προς δημόσια πρόσωπα που έχουν γίνει δημόσια χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Ενώ υπάρχουν ένα σωρό επιστήμονες που διαπρέπουν στην Ελλάδα και το εξωτερικό και δεν τους ξέρει κανένας. Δεν επιδιώκω την προβολή, δεν κάνω το άθλημά μου για την προβολή, αλλά ξέρω ότι αυτό θα ήταν καλό, γιατί θα βοηθούσε στην ανάπτυξη του αθλήματός μου, κι όλων των ερασιτεχνικών αθλημάτων. Έχουν χαθεί λίγο… είναι λάθος ο προσανατολισμός που δίνεται από τα ΜΜΕ. Σε αυτό έχουν συμβάλει και τα social media.
Εγώ άνοιξα προφίλ στα τέλη του 2019, λόγω του ότι μετά το μετάλλιο στους πανευρωπαϊκούς άρχισε να με προσεγγίζει κόσμος και μου το έθεταν σαν περιορισμό και από οικονομικής άποψης και από άποψη προβολής. Μου είπαν ότι πρέπει να το φτιάξω. Δεν είμαι υπέρ του να ανεβάζεις κάθε μέρα, πρέπει κάποια πράγματα να μένουν προσωπικά. Αλλά στις μέρες μας είναι αναπόφευκτο.
Δεν είμαι καθόλου εναντίον αθλητών, καλλιτεχνών, οποιουδήποτε έχει μια ιδιότητα και έχει πετύχει και προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί και μέσω του instagram, αλλά δεν μου αρέσει να χτίζεις το όνομά σου μέσα από αυτό. Δεν αναφέρομαι κατά αυτών των ανθρώπων, απλώς δεν με αντιπροσωπεύει.
Παρακολουθείς άλλα αθλήματα;
Έχω πάει μια φορά στο ποδόσφαιρο, είχα πάει στον τελικό του Κυπέλλου ΠΑΟΚ – ΑΕΚ και μια φορά μπάσκετ παλιά, σ’ ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Μ’ αρέσει να παρακολουθώ καλλιτεχνικό πατινάζ. Μ’ αρέσει να βλέπω συγχρονισμένη κολύμβηση, το πρώτο μου άθλημα. Είναι από τα πιο εντυπωσιακά που μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος. Θα έβλεπα ευχάριστα κάποια αθλήματα του στίβου. Θα ήθελα να μπορούσα να τα δω live όλα αυτά στους Ολυμπιακούς, αλλά δεν μας άφησαν να πάμε πουθενά. Εγώ κολυμπάω την πρώτη μέρα και έχω μια βδομάδα στο χωριό και κάνω βόλτες. Το 2016 είχαμε δει το Ελλάδα – Βραζιλία πόλο, είναι πολύ όμορφα. Τώρα δεν μας άφησαν...
«Πώς κάποιος οδηγείται να σκοτώσει για μια ομάδα, για ένα άθλημα, για κάτι που του προσφέρει ευχαρίστηση;»
Φαντάζομαι δεν έχει καμία σχέση η συμπεριφορά του κόσμου στην κερκίδα που παρακολουθεί ένα ολυμπιακό άθλημα, με την αντίστοιχη που συναντάς σε ποδόσφαιρο-μπάσκετ…
Η κουλτούρα η οπαδική που υπάρχει στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ δεν μου αρέσει, δεν μου αρέσει ο φανατισμός και δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιοι άνθρωποι μπορούν να φανατίζονται με κάποιον που δεν ξέρουν καν. Πώς κάποιος οδηγείται στο να σκοτώσει, να χτυπήσει ή να εμπλακεί σε καυγά για μια ομάδα που του δίνει μια ευχαρίστηση. Είναι αθλητές που κάνουν ένα υγιές άθλημα, πώς κάποιος φανατίζεται με αυτό; Αυτές οι νοοτροπίες χαλάνε τον αθλητισμό δεν του προσφέρουν. Δεν μου αρέσει που βρίζουν τους παίκτες, δεν μπορώ να το καταλάβω, να εμφανιστεί κάποιος από την κερκίδα και να αρχίσει να βρίζει, γιατί κάποιος έχασε την μπάλα. Κάνει ένα άθλημα, άμα θες μπες και κάν’ το εσύ που βρίζεις από την κερκίδα! Δεν καταλαβαίνω πολλά πράγματα. Δεν πάω συχνά στο γήπεδο και δεν συμμετέχω και σε συζητήσεις γιατί ξέρω ότι στο τέλος θα τσακωθώ.
Δεν μου αρέσει καθόλου επίσης ότι στην Ελλάδα δεν παρακολουθούμε γενικά ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. Παρακολουθούμε αντρικό ποδόσφαιρο και αντρικό μπάσκετ. Δεν φταίει το άθλημα. Πολλοί μου λένε ότι φταίει η μπάλα, ότι η μπάλα προσελκύει τον κόσμο. Δεν προσελκύει η μπάλα τον κόσμο, γιατί αν τον προσέλκυε η μπάλα θα τον προσέλκυε και στο γυναικείο ποδόσφαιρο και στο γυναικείο μπάσκετ που δεν τα παρακολουθεί κανείς και δεν ξέρεις καν τους παίκτες. Να μην έχουμε αυταπάτες. Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν τις αθλήτριες, γι’ αυτά που πετυχαίνουν. Εκτός από το κομμάτι της προβολής δεν γίνεται να βλέπεις μια γυναίκα αθλήτρια από την σεξιστική άποψη και να την χαρακτηρίζεις με τα γνωστά σε όλους επίθετα… Δεν αντιπροσωπεύει την όλη ιδέα του αθλητισμού. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν θα υπήρχε κάτι τέτοιο στις κερκίδες.
Ο χρόνος κυλάει γραμμικά; Ή μήπως είναι κυκλικός; Υπάρχουν χρονικοί βρόχοι και διακλαδώσεις; Θα είναι ποτέ εφικτά τα πολυπόθητα ταξίδια στον χρόνο; Ξέρετε, εκεί που γυρνάμε για να διορθώσουμε ή να επαναλάβουμε τα λάθη μας. Από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους και την αισθητηριακή προσέγγιση του Αριστοτέλη, μέχρι τον Άλμπερτ Αϊνστάιν ολοένα και περισσότεροι επιστήμονες διατείνονται την ανυπαρξία του χρόνου. Ο πατέρας, δε, της θεωρίας της σχετικότητας το είπε ξεκάθαρα: χρόνος δεν υπάρχει! Είναι απλώς ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα. Ένα εργαλείο στην υπηρεσία του ανθρώπου. Για να τέμνει τη μέρα του, να τη χωρίζει σε ώρες και λεπτά. Για να κινείται προς την υλοποίηση των στόχων του, βάσει της προσωπικής του προτεραιοποίησης.
Υπάρχει τεκμηριωμένη, πειραματικά αποδεδειγμένη, απάντηση στα φιλοσοφικά ερωτήματα και τις φιλοσοφικές ρήσεις; Θα έλεγα όχι. Αν δεν είχα συνομιλήσει με την Άννα Ντουντουνάκη. Θα έλεγα όχι. Η ημέρα έχει 24 ώρες, η ώρα 60 λεπτά και το λεπτό 60 δευτερόλεπτα και ούτω καθεξής. Αλλά όχι, τώρα μίλησα μαζί της. Μου επέτρεψε τρόπον τινά να μπω στη ζωή της. Και ναι, ο χρόνος δεν υπάρχει.
Η 27χρονη πρωταθλήτρια κολύμβησης δρα, αποτυγχάνει και καταλαμβάνει κορυφές κινούμενη -μάλλον- σε έναν δικό της χωροχρόνο. Πώς αλλιώς θα εξηγούσατε εσείς ότι κάποιος άνθρωπος έχοντας αποφοιτήσει με άριστα από τη Νομική Αθηνών, γνωρίζοντας τρεις ξένες γλώσσες και πιάνο, καταφέρνει να εξασφαλίσει την παρουσία του σε Ολυμπιακούς Αγώνες ενώ παράλληλα κάνει μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, στο Commercial and Corporate Law στο Queen Mary University;
Πώς γίνεται την ίδια χρονιά να κατακτά χάλκινο σε Ευρωπαϊκό 25αρας πισίνας με νέο πανελλήνιο ρεκόρ, μετά από δύο χρόνια χρυσό, στα 100μ. σε Ευρωπαϊκό 50αρας πισίνας με νέο εθνικό ρεκόρ; Να προπονείται εν μέσω αντικειμενικών και υποκειμενικών δυσκολιών που επέβαλε η καθημερινότητα του Covid και της καραντίνας, να καταλαμβάνει την 9η θέση στον ημιτελικό των 100μ. στο Τόκυο διαλύοντας το προηγούμενο πανελλήνιο ρεκόρ που η ίδια έχει θέσει, να χάνει την πρόκριση στον τελικό για 6 εκατοστά του δευτερολέπτου;
Να σπάει ξανά το πανελλήνιο ρεκόρ λίγο πριν μας αποχαιρετήσει το 2021 κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο στα 100 μ. πεταλούδα και το χάλκινο μετάλλιο στα 50 μ. πεταλούδα γυναικών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 25άρας πισίνας στο Καζάν, κι ενώ έχει ξεκινήσει σπουδές για δεύτερο πτυχίο στα Οικονομικά της ΑΣΟΕΕ, κάνοντας παράλληλα διδακτορικό στο Αθλητικό Δίκαιο και στα Ανθρώπινα Δικαιώματα; Και πώς είναι ανθρωπίνως δυνατό αυτά να συμβαίνουν, ορίζοντας το χρόνο με τους ίδιους κανόνες με όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα, κι ενώ παράλληλα κάνει ολιγοήμερα ταξίδια σε Ελλάδα και εξωτερικό, συνεχίζει να διατηρεί την κοινωνική της ζωή στο ακέραιο [τηρουμένων των αναλογιών], τρώει τις αγαπημένες της γλυκιές κρέπες και διασκεδάζει όπως η υπόλοιπη ανθρωπότητα;
Γι’ αυτό σας λέω, η Άννα Ντουντουνάκη είναι η απόδειξη ενός εκ των αιωνίων φιλοσοφικών ερωτημάτων, ο Χρόνος δεν υπάρχει.