Συναντήσεις

Στις καλοκαιρινές διακοπές συνέβαιναν, κοντά στο μεσημέρι… Κάθε τρίτη Παρασκεύη του μήνα, συναντιόμασταν σαν σε πρώτη φόρα, στο μαγαζί κοντά στο Ναυτικό Μουσείο. ‘’ Η γωνιά των Αγγέλων’’, ονομαζόταν. Βλέπαμε από ‘κει όλη τη περιοχή του λιμανιού μέχρι τη πλατεία, με τα ουζερί και τις καφετέρειες, που έσφυζαν από ζωή. Ο κόσμος κυκλοφορούσε σε παράλληλες πορείες, αντίστροφα – Άλλοι έρχονταν, άλλοι έφευγαν, μοιάζοντας η πορεία με παλιρροϊκή κίνηση.

Κυμάτιζε απαλά η θάλασσα και πέρα από τον κόλπο του λιμανιού, κάτω από τους ψίθυρους της αύρας ή λικνίζονταν πιο ζωηρά από το φύσημα του ανήσυχου μελτεμιού. Τον χειμώνα, απλά συναντιόμασταν εκεί κοντά μα, δεν γινόταν να καθίσουμε στη γωνιά μας. Ήταν μια ευκαιρία να μιλήσουμε για τα δικά μας, αφού το Σαββατοκύριακο το αφιερώναμε στην οικογένεια. Κανείς δεν ήξερε για τια ιδιαίτερες Παρασκευές μας, κανείς δεν ήξερε για μας. Μόνο όταν ζωήρευαν οι συζητήσεις και ξεσπούσαμε για να βγάλουμε ‘’κτικιό’’ από μέσα μας, που μας βασάνιζε κάποιες στιγμές, μας άκουγαν και έκριναν. Για καημούς άλλων, γινόταν ένα ρυάκι ποταμός και ανησυχούσαμε μη γίνει θάλασσα και μας πνίξει.

Ερχόταν η τρίτη Παρασκευή του μήνα, που έμοιαζε με όνειρο και τα σκόρπιζε όλα. Κύκλωναν, ξυστά, το μέρος που καθόμασταν, δίπλα στη θάλασσα, οι γλάροι και συναγωνιζόμασταν ποιος θα στείλει πρώτος μήνυμα στον άλλο. Τις περισσότερες φορές, εγώ πρόφταινα. Το δικό μου μήνυμα φανερωνόταν πρώτο. Το είχα έτοιμο, κάθε φορά, λες και ήξερα πότε θα φανεί σιμά το γλαροπούλι. Πόσο χαιρόμουν! Δεν έπαψα μέχρι σήμερα να ζω αυτές τις συναντήσεις, αλλά, με διαφορετικό τρόπο. Με κάποιες αναγκαίες αλλαγές. Δεν πιστεύω, πως κανένα πουλί μπορεί, να μεταφέρει τις ευχές ή τις ικεσίες εκεί που είσαι, πια. Όμως, δεν έπαψα ποτέ να προσπαθώ να στέλνω, όπως μπορώ, όσα θέλω να μάθεις. Εντοπίζω, σημαδεύω ή μελετώ και περιμένω απόκριση.

Αν φανεί καΐκι. Αν δω, να περνά μπροστά μου, παιδί. Αν συναντήσω κοινό γνωστό και μιλήσουμε για σένα. Τότε, πιστεύω πως ανταποκρίνεσαι στα μηνύματά μου…

Επτά χρόνια απουσίας συμπληρώθηκαν στις 21 Σεπτεμβρίου και δεν άλλαξε κάτι. Μόνο κάποιες εντυπώσεις που ξεκαθαρίζει η θωριά του χρόνου. Ξεδιαλύνει ‘’ μυστήρια’’ και σκοτεινές, θολές εικόνες, από περασμένες εποχές. Και είναι ειλικρινής ο χρόνος και κάποιες φορές σκληρός, αμείλικτος αλλά και γενναιόδωρος και δίκαιος. Νομίζω πως αξίζεις πολύ, για να σε κρατώ στη θύμηση, τη ζωή μου, στις σκέψεις και στην ψυχή μου σαν πολύτιμο φυλαχτό γεμίζοντας τις άδειες μέρες και ώρες με παρουσία καρδιάς.

Ν. Ανδρεαδάκη