Άρθρο του Νίκου Ξηράκη*
Η απεργία της 30ης Μάη επισφράγισε με πιο ηχηρό τρόπο από τις άλλες φορές την ανάγκη ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι δυο γραμμές που από τη γέννηση του σ.κ. βρίσκονται σε διαπάλη, ορθώθηκαν πιο έντονα αυτή τη φορά.
Τη μια όχθη την έκφρασε η ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ η οποία υιοθετεί αιτήματα του μεγάλου κεφαλαίου για την πολυδιαφημισμένη “ανάπτυξη”. Πρόκειται για σοβαρή εξέλιξη στο σ.κ. γιατί πιο έντονα αυτή τη φορά ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ προσπαθούν να καλλιεργήσουν την αντίληψη στους εργαζόμενους ότι τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με το μεγάλο κεφάλαιο. Και ακόμα έγινε προσπάθεια αυτή την αντίληψη να την μορφοποιήσουν και με οργανωτικό σχήμα, τη λεγόμενη “Εθνική Κοινωνική Συμμαχία’’.
Η άλλη όχθη εκφράστηκε στις απεργιακές συγκεντρώσεις που οργάνωσαν τα σωματεία που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ. σε συνεργασία με ενώσεις σύμμαχων στρωμάτων όπως μικροί ΕΒΕ, φτωχοί αγρότες και φοιτητές. Αυτά τα απεργιακά συλλαλητήρια, έκφρασαν στο περιεχόμενό τους την πραγματική Κοινωνική Συμμαχία, με αιτήματα που ενοποιούν μεγάλα τμήματα του λαού που στενάζουν όχι μόνο τα χρόνια τις κρίσης, αλλά που μάτωναν και πριν, πότε γιατί εθνικός στόχος ήταν να “πιάσουμε τους δείκτες”, πότε γιατί έπρεπε να κάνουμε θυσίες για μια “ισχυρή οικονομία”.
Ήταν συλλαλητήρια που στην προμετωπίδα τους είχαν και θα έχουν, την κάλυψη των απωλειών που έχει η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα χρόνια της κρίσης, την πάλη για την κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, την οργάνωση του αγώνα ώστε να μην είναι ευχαριστημένοι οι εργαζόμενοι και τα σύμμαχα στρώματα με τα ‘’ξεροκόμματα’’ που θα τους πετά το κεφάλαιο σε μια πιθανή ανάκαμψη της οικονομίας.
Στην απεργία στης 30 Μάη, φάνηκε καθαρά η επιλογή της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να διαλέξουν “στρατόπεδο”. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας και φυσικά και εδώ στα Χανιά, η μοναδική απεργιακή συγκέντρωση που συσπείρωνε την εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα ήταν η συγκέντρωση στην πλατεία Νέων Καταστημάτων όπου συμμετείχαν σωματεία που συσπειρώνονταν στο Π.Α.ΜΕ. αλλά και σωματεία που δεν συμφωνούν σε όλα με το πλαίσιό του αλλά εκτιμούν το κύρος του, τις θέσεις του και συμπορεύονται τη δεδομένη στιγμή μαζί του. Ήταν η μοναδική συγκέντρωση που είχε χαρακτηριστικά Κοινωνικής Συμμαχίας, μιας και συμμετείχαν αγροτικοί σύλλογοι που εκφράζουν τη φτωχή και μικρομεσαία αγροτιά, ο Εμπορικός Σύλλογος Χανίων που έχει ταχθεί καθαρά και ξάστερα στο πλευρό των μικρών αυτοαπασχολούμενων αλλά και Φοιτητικοί Σύλλογοι.
Έκαναν υπόθεσή τους, ακούραστα, την επιτυχία της απεργίας στης 30 Μάη με το πλαίσιο και το περιεχόμενο που εκφράζει το λαό και όχι το μεγάλο κεφάλαιο. Έλιωσαν κυριολεκτικά σόλες να περιοδεύουν από εργοστάσιο σε εργοστάσιο, δεν άφησαν αγροτικό συνεταιρισμό ή μικρό κατάστημα που να μην το ενημερώσουν για την ανάγκη να πάρει ο καθένας θέση ενάντια στα μέτρα που έχουν έρθει αλλά και σε αυτά που ετοιμάζονται να έρθουν με την 4η αξιολόγηση. Δεν άφησαν αμφιθέατρο σε ΑΕΙ και ΤΕΙ που να μην ενημερώσουν τους φοιτητές για το μέλλον που τους περιμένει ως αυριανοί εργαζόμενοι.
Είναι οι δυνάμεις εκείνες που δεν σταματούν σε μια απεργία περιμένοντας να προκηρυχτεί η επόμενη από «τα πάνω», αλλά συνδέουν την πάλη για τα καθημερινά, με την πάλη συνολικά των εργαζομένων για καλύτερη ζωή! Που προγραμματίζουν άμεσα συνεδριάσεις των Δ.Σ. και Γενικές Συνελεύσεις ώστε να συζητήσουν τα συμπεράσματα από την απεργία και να οργανώσουν τους μικρούς και μεγάλους αγώνες, για το ωράριο στους Ιδιωτικούς Υπαλλήλους, για τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στις Κατασκευές και για τις Συλλογικές Συμβάσεις μαζί με τα Τρόφιμα-Ποτά, τους Ιδιωτικούς Εκπαιδευτικούς και το Σωματείο του Επισιτισμού, ενάντια στους πλειστηριασμούς μαζί με τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Την ίδια στιγμή οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού δεν έκαναν τίποτα απολύτως για την επιτυχία της απεργίας.
Αρκέστηκαν σε μια σύσκεψη στο Εργατικό Κέντρο Χανίων με στόχο να κάνουν παρουσίαση της λεγόμενης “Εθνικής Κοινωνικής Συμμαχίας” και να αναμασήσουν τα επιχειρήματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περί δίκαιης ανάπτυξης! Πρόκειται για τις δυνάμεις εκείνες που παλαιότερα καλούσαν το λαό σε θυσίες για να μπούμε στην ΕΟΚ και να φάμε με χρυσά κουτάλια, πότε για να μπούμε στην ΟΝΕ γιατί «με το Ευρώ θα είναι καλύτερα»!
Ταυτόχρονα δυνάμεις με υπερ-επαναστατική φρασεολογία, έκαναν ανοιχτή προσπάθεια απεργοσπασίας μιας και με ανακοινώσεις τους καλούσαν σε αποτυχία της συγκεκριμένης απεργίας!
Οι δυνάμεις αυτές (συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) όλα τα προηγούμενα χρόνια βρισκόντουσαν μαζί, στην ίδια πλατεία με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ και διαδήλωναν από κοινού. Βλέποντας όμως πως η γραμμή που έχουν τόσα χρόνια στο κίνημα είναι τελείως αδιέξοδη, βρήκαν ευκαιρία να πάρουν αποστάσεις, να αυτονομηθούν από τον “ξενιστή” τους. Αλήθεια πόσο επαναστατικό είναι να καλείς τον κόσμο σε απεργοσπασία για να λύσεις τα κομματικά σου αδιέξοδα; Πόσο επαναστατικό είναι τόσα χρόνια να κατηγορείς τα σωματεία που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ. για κομματικές και διασπαστικές συγκεντρώσεις και τώρα να καλείς τους εργαζόμενους ανοιχτά σε απεργοσπασία και να δίνουν όλες τις δυνάμεις τους για να αποτύχει η απεργία; Τώρα βρήκαν διαφορές στο περιεχόμενο της πάλης; Τόσα χρόνια η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ έκφραζαν τα συμφέροντα των εργαζομένων; Τόσα χρόνια δεν καθόντουσαν σε τραπέζια κοινωνικών διαλόγων και παζαρεύανε πόσα δικαιώματα θα χάσουν οι εργαζόμενοι;
Η απεργία αυτή απέδειξε περίτρανα πόσο αφερέγγυες δυνάμεις είναι στο κίνημα. Οι εργαζόμενοι επιβάλλεται να τους γυρίσουν την πλάτη, να μη “θαμπωθούν” από αγωνιστικές κορώνες και αμετροεπείς εκφράσεις.
Η απεργία στις 30 Μάη προσφέρεται για χρήσιμα συμπεράσματα. Κάθε εργαζόμενος πρέπει να διδαχτεί από την πείρα του, για το ποια γραμμή στο σ.κ. μπορεί να είναι νικηφόρα. Μια σειρά σωματεία που δεν συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ. αλλά έχουν δράση, δεν είναι σφραγίδες-μηχανισμοί, χρειάζεται να συζητήσουν άμεσα το ποια γραμμή εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Με ποιο πλαίσιο οι εργαζόμενοι σε αυτούς τους κλάδους μπορούν να καθυστερούν, να εμποδίζουν μέτρα που τσακίζουν τις ζωές τους αλλά να μετράνε και νίκες!
Η μια είναι η γραμμή της ενσωμάτωσης στις “ξένες σημαίες” της αστικής τάξης, η γραμμή της εθνικής ενότητας για την ανάκαμψη της κερδοφορίας των μονοπωλίων, η γραμμή των θυσιών για να διαιωνίζεται το ξεζούμισμα των εργαζομένων και το τσάκισμα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Η άλλη γραμμή είναι αυτή της ρήξης με το μεγάλο κεφάλαιο, η γραμμή της σύγκρουσης με τα μονοπώλια για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, η γραμμή της Κοινωνικής Συμμαχίας που βάζει στο στόχαστρο την πάλη για βαθύτερες αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας για να γίνει ο λαός αφέντης στον πλούτο που παράγει. Είναι η γραμμή που έχει δύσκολο και ανηφορικό δρόμο, αλλά είναι ο μοναδικός δρόμος που βγάζει στο ξέφωτο!
* Ο Νίκος Ξηράκης είναι μέλος της Διοίκησης του Σωματείου Φαρμακοϋπαλλήλων νομού Χανίων και μέλος της Γραμματείας Χανίων του Π.Α.ΜΕ.