ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ Χανίων: Για τα τεράστια προβλήματα Σχολικής Στέγης στα Χανιά

Με το πρόσχημα της λήξης της διετίας κατά την οποία έπρεπε αυτά να έχουν λειτουργήσει, το Υπουργείο Παιδείας, καταργεί πέντε σχολικούς οργανισμούς της Β’ βάθμιας εκπαίδευσης.Τα γυμνάσια αυτά, ιδρύθηκαν ύστερα από αίτημα των τοπικών κοινωνιών και η ύπαρξή τους ήταν απολύτως αναγκαία για την επίλυση των μεγάλων προβλημάτων σχολικής στέγης των Χανίων, καθώς, καμία μελέτη για την ανέγερση σχολικού κτιρίου δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί από το ΕΣΠΑ, εάν δεν έχει προηγουμένως ιδρυθεί το ίδιο το σχολείο.

Πέρα από το γεγονός ότι υπάρχουν τεράστιες ευθύνες για τις πολιτικές και υπηρεσιακές αρχές του τόπου μας, που δε στάθηκαν ικανές να διεκδικήσουν αποτελεσματικά τόσα χρόνια τη δημιουργία νέων σχολικών κτιρίων, πρέπει να επισημάνουμε το γεγονός ότι η κατάργηση των εν λόγω σχολείων, εντάσσεται στο πρόγραμμα της κυβέρνησης που στοχεύει στην πλήρη διάλυση της δημόσιας παιδείας, με καταργήσεις και συγχωνεύσεις εκατοντάδων σχολείων σε όλη τη χώρα.

Και δεν πρόκειται τα σχολεία αυτά να ξανα-ιδρυθούν, καθώς δεν προβλέπεται τα επόμενα χρόνια να δοθούν κονδύλια για τη σχολική στέγη, πόσο μάλλον για την κάλυψη νέων οργανικών θέσεων εκπαιδευτικών.

Παρόμοια είναι η κατάσταση στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Το 18ο Δημοτικό περιμένει χρόνια να χτιστεί και στο μεταξύ υποβαθμίζεται. Το 2ο Νέας Κυδωνίας αποτελείται από μερικά προκάτ σε μια αυλή ασφυκτική. Το 2ο Χρυσοπηγής και το 3ο Κουνουπιδιανών είναι ακόμη στα χαρτιά και τα περιμένει η τύχη των πέντε γυμνασίων. Αρκετά νηπιαγωγεία δεν είναι παρά νοικιασμένα μαγαζιά, ενώ η πολιτεία δεν ανταποκρίνεται στο δικαίωμα των προνηπίων στη δημόσια εκπαίδευση.

Προτάσεις από τους κοινωνικούς φορείς έχουν κατατεθεί και είναι υπό συζήτηση, όμως οι επιλογές της κυβέρνησης ακυρώνουν κάθε συζήτηση και κάθε ελπίδα της κοινωνίας για πρόοδο.

Εμείς λέμε στους γονείς που από το Σεπτέμβρη θα βλέπουν τα παιδιά τους να στριμώχνονται ξανά σε διπλοβάρδιες, στοιβαγμένα σε υπεράριθμα τμήματα όπου κακοπληρωμένοι δάσκαλοι και καθηγητές θα αδυνατούν να ασκήσουν το λειτούργημά τους, να μην εφησυχάζουν.

Γιατί από δω και στο εξής, τίποτα δεν θα τους χαρίζεται και τίποτα δεν θα κατακτάται, ούτε καν τα αυτονόητα, χωρίς κοινωνικούς αγώνες.