Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Πολύ σημαντικά κρίνονται τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των εκλογών για τον επόμενο Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας. Ο κεντρώος, φιλελεύθερος τραπεζίτης Εμανουέλ Μακρόν και η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν (έχει αρνηθεί το Ολοκαύτωμα των Εβραίων) πέρασαν στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών ενώ όλοι τώρα στην ΕΕ και παντού στρέφουν το βλέμμα και το ενδιαφέρον τους στην τακτική που θα ακολουθήσουν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι και ο λαός στη συνέχεια της διαδικασίας. Ήδη συντηρητικοί και σοσιαλιστές Γάλλοι πολιτικοί (Φιγιόν και Αμόν) έχουν εκφράσει την υποστήριξή τους προς τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος αποτελούσε κι επιλογή τμήματος της αστικής τάξης της χώρας, για να εφαρμόσει την πολιτική που επιθυμούν και για να πετύχει εκεί που απέτυχαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ο Μελανσόν με τη σειρά του δήλωσε πως δεν θα στηρίξει κανένα από τους δύο υποψήφιους.
Σε αυτά, κι ως ένα πρώτο, πρόχειρο σχόλιο, έχουμε να προσθέσουμε πως όσοι υποστήριζαν και προέβλεπαν (από διάφορα εγχώρια ή ξένα ΜΜΕ) πως το καθεστώς έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία και η αντιΕΕ διάθεση μεγάλου τμήματος της γαλλικής κοινωνίας, θα ενίσχυαν με μεγάλα ποσοστά την ακροδεξιά της Λεπέν στον πρώτο γύρο των εκλογών, ότι διαψεύστηκαν. Και πράγματι, δεν περνούσε ούτε λεπτό που ο παραμορφωτικός φακός της τηλεόρασης προσπαθούσε εντός κι εκτός Γαλλίας να δημιουργήσει μια τέτοια αίσθηση. Είναι οι ίδιοι μάλιστα που προέβλεπαν ηχηρές νίκες των ακροδεξιών και των ρατσιστών σε Αυστρία και Ολλανδία μέχρι που διαψεύστηκαν. Η μικρή, σχετικά, άνοδος της ακροδεξιάς, δείχνει πως αυτό συνέβη αλλά ελάχιστα. Κι αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στο ότι το μεγαλύτερο τμήμα του εκλογικού σώματος που τιμώρησε σε αυτή την εκλογική διαδικασία το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος και κυρίως εκείνα τα δύο κόμματα, της Δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας, που εφάρμοσαν μια σειρά σκληρών, αντεργατικών πολιτικών, δεν εμπιστεύτηκε την ρατσιστική, δήθεν αντιΕΕ δημαγωγία του Εθνικού Μετώπου. Παρόλαυτα η Λεπέν συσπείρωσε την εκλογική της βάση κάτω από μία σταθερή, είναι η αλήθεια, στις ιδέες και στις προθέσεις της εθνικιστική και ρατσιστική πολιτική που ζητά αυστηρούς ελέγχους στα σύνορα και καταστολή της διαφορετικότητας, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Αλλά κι ένα μεγάλο μέρος των συντηρητικών ψηφοφόρων στήριξε Μακρόν αντί του Φιγιόν που είχε καεί πολιτικά ήδη από την προεκλογική εκστρατεία του με το σκάνδαλο των οικογενειακών διορισμών και της προϋπηρεσίας του σε κυβερνητικές θέσεις. Αυτό δείχνει πως μόνο ενιαίο δεν είναι το γαλλικό, πατριωτικό μέτωπο που κι αυτό επηρεάζεται, κυρίως αυτό, από την κρίση. Η στήριξη Μακρόν μάλιστα από συντηρητικούς και σοσιαλδημοκράτες ίσως μας δείχνει και μια εικόνα για το που θα κινηθούν τα πράγματα στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, που θα περιέχει πολλές και αντιφατικές μεταξύ τους επιλογές.
Αξίζει να σημειώσουμε, συνεχίζοντας προηγούμενη παρατήρηση μας, πως το καθεστώς έκτακτης ανάγκης αναπαράγει κι επεκτείνει στην εντέλεια την επίσημη πολιτική του γαλλικού κράτους που και η Δεξιά και η Κεντροαριστερά καλλιέργησαν, δηλαδή τον ρατσισμό, την ισλαμοφοβία, την περιθωριοποίηση των Γάλλων πολιτών που προέρχονται από τις πρώην γαλλικές κτήσεις και είναι στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι, την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστικής τάξης της χώρας με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την αντεργατική νομοθεσία. Είναι η ίδια πολιτική που έδωσε τη δυνατότητα στην γαλλική ακροδεξιά να παρουσιάζεται ως δύναμη σταθερότητας μέσα σε ένα ταραγμένο περιβάλλον χωρίς όμως να κερδίζει την πραγματική αγανάκτηση με το μέρος της, χωρίς να χτίζει ένα μαζικό αντιδραστικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία. Με λίγα λόγια χωρίς να έχει πραγματικό πολιτικό έρεισμα άρα και τη δυνατότητα να επηρεάσει τις εξελίξεις.
Αλλά καθεστώς έκτακτης ανάγκης δεν σημαίνει και απαραίτητα αποδυνάμωση και περιθωριοποίηση της γαλλικής, εργατικής τάξης: από τις εξεγέρσεις των μεταναστών το 2005 στα προάστια του Παρισιού μέχρι τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στους πρόσφυγες στο Καλαί ή στις αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις και από εκεί στις απεργίες εναντίον του Ολάντ (και τον οποίο οδήγησαν πολύ γρήγορα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας) αποδεικνύεται πως η πλειοψηφία της κοινωνίας διεκδικεί μια διαφορετική κατεύθυνση για τα συμφέροντα της ή ότι τουλάχιστον δεν συμβιβάζεται με αυτά που της προσφέρουν ως εναλλακτική. Ας μην ξεχνάμε ότι κι άλλη φορά η ακροδεξιά προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τον κοινωνικό αναβρασμό αλλά απέτυχε, αυτό μπορεί να επαναληφθεί και αυτή τη φορά – και εκλογικά και κυρίως στους δρόμους. Αν και κατά τη γνώμη μας, αυτή τη φορά η ακροδεξιά της Λεπέν δεν θα έχει μεγάλη συμπίεση των ποσοστών της σε σχέση με προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις κι αυτό λόγω της μεγάλης πόλωσης που αναδείχτηκε στον πρώτο γύρο και που θα ενταθεί στη συνέχεια.
Χρειάζεται όμως να δούμε σε αυτή την περίπτωση ότι η οικονομική, καπιταλιστική κρίση στη Γαλλία (και στην Αγγλία) μετατρέπεται σε πολιτική κρίση με τον ίδιο τρόπο που αναπτύχθηκε και στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, περιορίζοντας στο ελάχιστο την εκλογική δύναμη των μέχρι χθες ισχυρών πολιτικών κομμάτων της χώρας. Είναι ακριβώς αυτή η αδυναμία τους, παράγωγο της πολιτικής που ακολούθησαν και της συνεπακόλουθης τιμωρίας τους από τον γαλλικό λαό, άρα και η αδυναμία τους να επανέλθουν σε συνθήκες που είχαν βιώσει τα προηγούμενα χρόνια, που ανεβάζουν την Λεπέν στο βάθρο των νικητών,όχι όπως προείπαμε ένα μαζικό αντιδραστικό ρεύμα. Και προφανώς δεν είναι νίκη του γαλλικού πολιτικού συστήματος όταν αναγκάζεται να στρέψει τις ελπίδες του σ’ έναν τεχνοκράτη, όπως συνέβη και με τον Παπαδήμο στην Ελλάδα, με διαθέσεις όχι καλύτερες από των προηγούμενων αλλά με διάθεση να τσακίσει κάθε είδους αντίσταση. Από αυτή την άποψη μπορούμε να θεωρήσουμε τον Μελανσόν ως ένα από τους νικητές των εκλογών, αφού αυτόν επέλεξαν, ως ένα βαθμό, οι Γάλλοι εργαζόμενοι. Αλλά μόνο από αυτή την άποψη, αφού με τις πολιτικές του επιλογές, δεν εκμεταλλεύεται το πολιτικό κενό, την πολιτική κρίση της άρχουσας τάξης για συνολικότερες ρήξεις κι ανατροπές αλλά προτείνοντας στην ουσία λογικές και πολιτικές διαχείρισης που ανακυκλώνουν σε βάρος των εργαζομένων αντί να επιλύουν το πρόβλημα. Ενώ υπάρχει και η αντικαπιταλιστική Αριστερά, η τόσο συνεπής στις θέσεις της ενάντια στον ρατσισμό, τον φασισμό, τον πόλεμο και την ισλαμοφοβία που πρέπει να σηκώσει στους ώμους της την ιστορική ευθύνη της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό και τον φασισμό χωρίς να αναλώνεται σε λογικές απομόνωσης ή σεχταρισμού αλλά και χωρίς να κάνει εκπτώσεις στο πρόγραμμα, στα αιτήματα και τις συμμαχίες της, που δεν πρέπει να είναι άλλες παρά μόνο με τον κόσμο της εργασίας.
Πολύ σημαντικά λοιπόν, τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των εκλογών, πολύ σημαντικά και τα καθήκοντα της Αριστεράς και του γαλλικού λαού. Μέσα από αυτή την διαδικασία δεν αποδεικνύεται απλά πως “οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο” αλλά και πως πάντα υπάρχει η δυνατότητα να καλυφθούν τα κενά, όχι πάντα προς ώφελος της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Όμως η κρίση του πολιτικού συστήματος που διεθνοποιείται και φτάνει στην καρδιά της παγκόσμιας οικονομίας, η άνοδος της ακροδεξιάς που δεν ωφείλεται σε ένα μαζικό αντιδραστικό κίνημα αλλά στις ρατσιστικές πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, οι εργατικές, πολιτικές, αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές αντιστάσεις μέσα στη γαλλική κοινωνία, μας δίνουν την βεβαιότητα πως τίποτα δεν έχει τελειώσει. Η οργάνωση του ταξικού αγώνα, η πάλη για την εργατική λύση στην κρίση, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και το σταμάτημα του πολέμου με μαζικές, γενικές απεργίες είναι πλέον μονόδρομος, στη Γαλλία, στην Ελλάδα, στις ΗΠΑ και οπουδήποτε αλλού.
