Τακτικισμός και όχι επιφοίτηση

Του Ανδρέα Σπανουδάκη

Το επιχείρημα ότι ανήκομε στη Δύση δεν είναι διαφωτιστικό ούτε διευκολυντικό για να μας δώσει μια έγκυρη, λογική και επαρκή απάντηση στο ερώτημα γιατί στείλαμε στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία, ενέργεια που μας καθιστά, δυνητικά, εχθρό της Ρωσίας.

Επίσης ούτε η ιδεολογική ταύτιση του Μητσοτάκη και των ακροδεξιών στοιχείων στην κυβέρνησή του με τον ακροδεξιό πρόεδρο της Ουκρανίας τον οποίο στηρίζει το νεοναζιστικό τάγμα Αζόφ το οποίο από τον Σεπτέμβρη του 2014 είναι ενταγμένο στην εθνική φρουρά της Ουκρανίας.

Αυτονόητα απαλλαγμένη είναι αυτή η σκέψη από το γεγονός ότι ο έλληνας πρωθυπουργός ενημέρωσε από την τηλεόραση τον ελληνικό λαό για την απόφαση που έλαβε χωρίς προηγουμένως να ενημερώσει το ΚΥΣΕΑ και την ελληνική βουλή.

Το έπραξε εκ των υστέρων όταν πλέον η απόφασή του είχε δεσμευτικό χαρακτήρα.

Ίσως μ’ αυτό τον τρόπο επεδίωκε να λειτουργήσει αναχαιτιστικά στην προοπτική (την δεδομένη) της καθολικής αντίδρασης της εθνικής αντιπροσωπείας προκειμένου η Ελλάδα να αποφύγει να συναρμολογήσει και να συγκολλήσει μια ολοκληρωμένης μορφής απειλή όπως εξάλλου την διατύπωσε με απροσδόκητο και καθηλωτικό ύφος ο πρόεδρος Πούτιν.

Για μια τόσο σοβαρή υπόθεση ο πρωθυπουργός έδρασε με αυτοβουλία, «κουβεντιαστά με τον εαυτό του» και την παρουσίασε στη βουλή σαν «αναμνηστικό δελτάριο» των «περιπλανήσεών» του στο κοινοβούλιο.

Πάντα προτάσσοντας το υπερεγώ του και την λατρευτική πίστη του στον πρώτο ενικό.

Γιατί λοιπόν αυτή η αποφασιστική στάση και ταύτιση του πρωθυπουργού με την αλλά card ευαισθησία της Δύσης που ενδιατρίβει στις ακατανόμαστες και αδιανόητες κατά εξακολουθητικό τρόπο τακτικές της παραβίασης των διεθνών κανόνων δικαίου;

Θα ταίριαζε – κατά τη γνώμη μου – ο χαρακτηρισμός…..ισαποστάκιδες για Ε.Ε. και ΝΑΤΟ;

Ασφαλώς δεν πρόκειται για επιφοίτηση, πνευματική αναλαμπή του δανδή πρωθυπουργού αλλά για τακτικισμό ως αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής επιβίωσης του. Οι τακτικισµοί κρύβουν αλήθειες, άλλοτε µισές και άλλοτε συν-πλην µισές.

Οι πληροφορίες, ανεπιβεβαίωτες, αναφέρουν ότι ο έλληνας πρωθυπουργός γυρεύοντας προεκτάσεις στην πολιτική του καριέρα και αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο της αναστροφής που πολύ πιθανόν να προκύψει από τις εκλογές, καλοβλέπει την προοπτική καριέρας στην ευρωπα’ι’κή επιτροπή.

Επειδή το έργο του ως πρωθυπουργού δεν μπορεί να σταθεί με σοβαρές ανταγωνιστικές αξιώσεις δίπλα στο έργο άλλων ευρωπαίων αξιωματούχων – τρομάρα τους – «παζάριασε» την προοπτική αυτή με την αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία.

Ομολογουμένως, είναι δύσκολο να τύχει της δέουσας σοβαρότητας αυτή η επιδίωξη του πρωθυπουργού που βάζει το προσωπικό πολιτικό συμφέρον πάνω από το εθνικό.