Τελικά ο ελληνικός λαός ηττήθηκε;

Του Γιώργου Στάμκου
«Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για την ήττα. Μπορεί να συντριβεί αλλά όχι να ηττηθεί».Έρνεστ Χέμινγγουεϊ.
Καθώς η κρίση  και η οικονομική ύφεση βαθαίνει μέρα με την ημέρα, πλέοντας σε «αχαρτογράφητα ύδατα» και με το φάσμα της χρεοκοπίας να επικρέμεται στον ορίζοντα, το 2012 διαγράφεται όλο και πιο γκρίζο, πιο σκοτεινό και ερεβώδες για τον ελληνικό λαό που έχει πλέον παραλύσει από τις ραγδαίες δυσμενείς εξελίξεις, παρακολουθώντας με όλο και μεγαλύτερη απάθεια τα όσα σχεδιάζονται σε βάρος του. Συντετριμένος από τα όλο και πιο αυστηρά πακέτα λιτότητας και το βάρος νέων φόρων ο ελληνικός λαός μοιάζει να εμφορείται από μια αδικαιολόγητη ηττοπάθεια, από μια παραίτηση από το μέλλον.
Τι συμβαίνει; Μας έχουν τελικά νικήσει;
Η κρίση και η οικονομική ύφεση μας επισκέφτηκε σαν την κόκκινη σκόνη της Σαχάρας κι επικάθισε παντού, γκριζάροντας τα πάντα και ειδικά το γαλάζιο μας ουρανό. Δυστυχώς για μας ήρθε για να μείνει. Στην αρχή πιστεύαμε πως ήταν μια δυσάρεστη κατάσταση που θα κρατούσε μερικούς μήνες. Οι πιο απαισιόδοξοι από μας πίστευαν πως θα κρατούσε παραπάνω, δύο με τρία χρόνια. Κανείς όμως δεν πίστευε πως θα κρατούσε τουλάχιστον μια πενταετία, ίσως και δεκαετία. Κάτι τέτοιο μας ήταν ασύλληπτο, γι’ αυτό και κανείς Έλληνας απ’ όσους γνωρίζω δεν προετοιμάστηκε επαρκώς γι’ αυτά που θα ερχόταν. Ήμασταν άλλωστε πολύ απασχολημένοι με τα προβλήματα επιβίωσης του παρόντος για να κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Έτσι δεν προετοιμαστήκαμε επαρκώς για τη νέα μορφή ταξικού πολέμου που εξαπολύονταν εναντίον του ελληνικού λαού –κάτι που θα λειτουργούσε και ως «πυξίδα» για παρόμοιες πολιτικές λιτότητας εις βάρος και άλλων ευρωπαϊκών λαών.
Ο νέος Ταξικός Πόλεμος
Τον 19ο και το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα υπήρχε ένας συνεχόμενος ταξικός πόλεμος από κάτω προς τα πάνω. Η εργατική και η μεσαία τάξη, δηλαδή το 99% του πληθυσμού, πίεζαν διαρκώς το 1% των ζάπλουτων και των αριστοκρατών για την ανακατανομή του πλούτου, και για την παραχώρηση δικαιωμάτων και ελευθεριών, που σήμερα θεωρούμε αυτονόητα.
Από την δεκαετία του 1980 ως τις μέρες μας συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, χάρη στη «αντεπανάσταση» του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Ένας ταξικός πόλεμος από πάνω προς τα κάτω. Πλέον το 1% των ζάπλουτων αντεπιτίθεται και πιέζει διαρκώς τις μάζες, τη μεσαία και την εργατική τάξη, ώστε να αποδεχθούν τη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου, την εγκατάλειψη των κεκτημένων δικαιωμάτων τους και τη σταδιακή αποδόμηση του  Κράτους-Πρόνοιας. Ενώ οι ζάπλουτοι συνεχίζουν, εν μέσω κρίσης, να απολαμβάνουν την προνομιούχα θέση τους, οι φτωχοί γονατίζουν από όλο και μεγαλύτερα βάρη που μετατίθενται στις πλάτες τους.
Το 2008 οι τραπεζίτες μετέφεραν τις ζημίες τους στα κράτη και στους φορολογούμενους. Στη συνέχεια τα επενδυτικά Funds και οι κερδοσκόποι ώθησαν τις κυβερνήσεις να πάρουν σκληρά μέτρα «δημοσιονομικής προσαρμογής» σε βάρος των πολιτών τους. Νεοσυντηρητικοί πολιτικοί, όπως η Άγκελα Μέρκελ και το μπλοκ των Γερμανών τραπεζιτών και βιομηχάνων, ανάγκασαν τις υπερχρεωμένες χώρες της νότιας Ευρώπης να δεχθούν σκληρά μέτρα λιτότητας, που εκτόξευσαν την ανεργία στα ύψη. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο νεοσυντηρητικός Βρετανός πρωθυπουργός Ντέϊβιντ Κάμερον που απείλησε τους εξεγερμένους νέους των αγγλικών πόλεων με «αντεπίθεση» και εξοστρακισμό από τη βρετανική κοινωνία.
Σε όλη την Ευρώπη και στη βόρεια Αμερική συμβαίνει πάνω κάτω το ίδιο, με τις κυβερνήσεις να έχουν υποκύψει στις απαιτήσεις των πλουτοκρατικών ελίτ και των αγορών, πιέζοντας σε σημείο αφόρητο τους λαούς και ειδικά τα μεσαία και χαμηλά στρώματα, που ωθούνται μαζικά στην εξαθλίωση προκειμένου να αποφευχθεί η πολυθρύλητη «χρεοκοπία» των χωρών τους. Κι όμως την ίδια περίοδο δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι και Αμερικανοί πολίτες έχουν ήδη χρεωκοπήσει ατομικά χάνοντας τις δουλειές τους, κλείνοντας τις επιχειρήσεις τους, επιβιώνοντας με όλο και πιο συρρικνούμενους μισθούς και γονατίζοντας από την αυξανόμενη φορολογία. Κι ενώ συμβαίνει αυτό το 1% των ζάμπλουτων βλέπει τις περιουσίες του να αυγαταίνουν και μάλιστα εν μέσω κρίσης. Το γεγονός αυτό αυξάνει τη δύναμη, την αυτοπεποίθηση και την αλλαζονεία τους, σε σημείο ώστε να προχωρήσουν σε μια «γενική αντεπίθεση» κατά των λαϊκών κατακτήσεων, σ’ ένα νέο ταξικό πόλεμο από πάνω προς τα κάτω με έπαθλο το μέλλον.
Μην έχετε καθόλου ψευδαισθήσεις περί του αντιθέτου. Αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι μια νέα μορφή ταξικού πολέμου. Το ίδιο επισημαίνει και ο οικονομολόγος Dean Baker: «Οι άνθρωποι θα πρέπει να αναγνωρίσουν τη διαδικασία αυτή για αυτό ακριβώς που είναι: Ταξικός Πόλεμος. Οι πλούσιοι χρησιμοποιούν τον έλεγχό τους πάνω στην ΕΚΤ για να διαλύσουν την προστασία του Κράτους-Πρόνοιας που απολαμβάνει τεράστια υποστήριξη από το κοινό».
Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο το Δυτικό κόσμο η ταξική πίεση από πάνω προς τα κάτω αυξάνει και μαζί της αυξάνει και η «θερμοκρασία» των κοινωνιών. Το «σημείο βρασμού» δεν είναι και τόσο μακριά…
Αν η Ελλάδα, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι, γίνει η πρώτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που, λόγω οικονομικής κρίσης και επαπειλούμενης χρεοκοπίας, θα ενταχθεί επίσημα στο «Νέο Τρίτο Κόσμο» –εξοπλισμένη ήδη με εκατοντάδες αναρχικές ομάδες, αμέτρητα κοινωνικά κινήματα και οργανώσεις (ακόμη και τρομοκρατικές)– τότε ίσως είναι και η κατάλληλη χώρα για να συγκλίνουν οι αγώνες και τα κοινωνικά κινήματα ολόκληρου του κόσμου, Βορρά και Νότου, Πλούσιων και Φτωχών. Τι υπέροχη και ταυτόχρονη θλιβερή μοίρα για τη χώρα που γέννησε τα Δημοκρατία!
Βρισκόμαστε στο μέσον ενός πολέμου. Ενός ακήρυχτου οικονομικού πολέμου με έπαθλο το μέλλον. Όχι μόνον της Ελλάδας, αλλά κι ολόκληρου του πλανήτη. Ζούμε μια μόνιμη κατάσταση πολιορκίας από την τοξική αγκαλιά του καπιταλισμού. Όλα γύρω μας καταρρέουν. Σωριάζονται ως χάρτινοι πύργοι υπό την πίεση κοσμογονικών εξελίξεων, κερδοσκοπικών πιέσεων, υπέρογκων δανείων και δυσθεόρατων χρεών. Μόνον η σημαία της ανταγωνιστικότητας συνεχίζει να παραμένει όρθια –η υπέρτατη αξία της εποχής μας!
Ναι, βρισκόμαστε σε πόλεμο. Και τον χάνουμε. Εμείς, ο λαός, χάνουμε αυτό τον πόλεμο. Μας συντρίβουν καθημερινά. Αλλά δεν μας έχουν ακόμη νικήσει. Κι ούτε σκοπεύουμε να συνθηκολογήσουμε ποτέ. Δεν θα υποταχθούμε αμαχητί στους ανελέητους νόμους της αγοράς. Κινδυνεύουμε όμως να καταλήξουμε στ’ αζήτητα της ιστορίας, αν δεν εξεγερθούμε. Μπορούμε;

*Ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και δημιουργός του εναλλακτικού περιοδικού Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.com)