Τι θέλει η Χάφινγκτον από την Ελλάδα;

Του Θάνου Δημάδη

Αυτό είναι ένα ερώτημα που διακινείται από στόμα σε στόμα μεταξύ πολλών ανθρώπων των μίντια στη χώρα μας. Οι εικασίες ότι η ενημερωτική πλατφόρμα της Huffington Post, με τους ένα και πλέον εκατομμύριο διαδικτυακούς Αμερικανούς επισκέπτες ημερησίως, θα κάνει σύντομα το ντεμπούτο της και στην Ελλάδα, δίνουν και παίρνουν. Οι μισοί ρωτούν με ποιόν τρόπο η Αριάννα θα επενδύσει στη χώρα μας το όνομα που έχει χτίσει στο εξωτερικό και οι άλλοι μισοί αναρωτιούνται αν και κατά πόσον ένα τέτοιο εγχείρημα μπορεί να έχει περιθώρια επιτυχίας στην καταρρέουσα αγορά των μέσων ενημέρωσης της Ελλάδας. Απάντηση δεν έχω ούτε για το πρώτο ούτε για το δεύτερο ερώτημα. Ή μάλλον έχω αλλά λέω να τις κρατήσω για μία άλλη φορά να τις συζητήσουμε.

Η Αριάννα Χάφιγκτον είναι για πολλούς ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο. Υπάρχουν εκείνοι που λένε ότι η επιτυχία που γνωρίζει σήμερα είναι κατά κάποιον τρόπο “δοτή”. Ότι αυτό που δημιούργησε οφείλεται στις συγκυρίες των επιλογών της προσωπικής της κατά βάση ζωής και λιγότερο του μυαλού και της ικανότητάς της. Άλλοι πάλι αμφισβητούν ακόμα και την ελληνικότητά της, με το “επιχείρημα” ότι δήθεν αποποιήθηκε την Ελλάδα για να πετύχει στο εξωτερικό και ότι μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει κάτι να βοηθήσει τη χώρα της μπροστά σε αυτές τις δυσκολίες. “Επιχείρημα” που διανθίζεται πολλές φορές και με την επίκληση που κάνουν στα σπαστά της ελληνικά.

Εδώ αντανακλάται ένας πολύ συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίον συνήθως στη χώρα μας αντιμετωπίζουμε, κρίνουμε και τελικά απορρίπτουμε κάποιον που στο διάβα της ζωής του κατάφερε να γνωρίσει την επιτυχία και όλα όσα την συνοδεύουν. Εγώ θα το χαρακτήριζα ως “κουσούρι” που ακολουθεί τον λαό μας από γενιά σε γενιά και δεν αφήνει χώρο στην κοινωνία μας για δημιουργικές αναπνοές. Χαρακτηριστική φράση είναι συνήθως ίδια με αυτήν που ακούγεται και για την περίπτωση της Αριάννας. “Ναι, επιτυχημένη είναι, αλλά να δούμε τι έκανε για να φθάσει μέχρι εκεί…”. Αυτό το “αλλά” είναι που στοιχειώνει διαρκώς καθετί θετικό που βλέπουμε στους γύρω μας. Με μία και μόνο λέξη. Ένα “αλλά” στο μέσον κάθε πρότασής είναι αρκετό για να δημιουργήσει το άλλοθι ενός απορριπτικού ισοπεδωτισμού που διαπερνά την κοινωνίας μας και την τροφοδοτεί με έναν δηλητηριώδη αρνητισμό στο εσωτερικό της. Η Αριάννα είναι ένα επιτυχημένο πρόσωπο, από τα πολλά που υπάρχουν, που πάνω της αντανακλάται αυτό το “αλλά” του σημερινού νεοΈλληνα.

Μπορεί λοιπόν υπό αυτές τις συνθήκες να έχει επιτυχία το όποιο εγχείρημα ξεκινήσει η Αριάννα Χάφιγκτον στην Ελλάδα; Η Αριάννα ξέρω ότι έχει πιστέψει στην επιτυχία αυτού του εγχειρήματος. Το περασμένο Σάββατο βρεθήκαμε στη Νέα Υόρκη και μιλήσαμε για πολλά. Μεταξύ άλλων και για την κρίση των Μέσων Ενημέρωσης στη χώρα μας. Το εγχείρημά της στην Ελλάδα βρίσκεται πράγματι στα σκαριά. Το πόσο αργά ή πόσο γρήγορα θα ξεκινήσει η ελληνική έκδοση της Huffington post, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Ο πιο αστάθμητος, απρόβλεπτος και επικίνδυνος από αυτούς κατά την γνώμη μου; Η κακοδαιμονία του ελληνικού “αλλά”, που προαναφέραμε. Την ίδια δεν μοιάζει να την προβληματίζει. Ποιός ξέρει; Ίσως και να τον έχει υποτιμήσει.