Τι θα ήθελα να αλλάξει το 2014

Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας, δημοσιογράφος

Εκείνο που θέλω να αλλάξει το 2014 είναι η αισθητική της πολιτικής των ηγετών μας, διότι η καλαισθησία της είναι αφόρητη, εννοώ όχι μόνον στην ελληνική πολιτική εξουσία, αλλά και στην ευρωπαϊκή. Και επειδή τα θέματα αισθητικής είναι, πιστεύω και θέματα ηθικής, θα ήθελα να αλλάξει η ηθικοαισθητική αντίληψη των ηγετών μας.

Με τον ερχομό του νέου χρόνου ευχόμαστε  στους άλλους το καλό. Αλλά με  ευχές και μόνο δεν χόρτασε κανένας. Όταν πεινάμε και διψάμε δεν αρκεί η ευχή για να χορτάσουμε, αλλά χρειάζεται να βρούμε το ψωμί και το νερό. Γι’ αυτό  θα ήθελα όμως πολύ να αλλάξουν το 2014 εκείνες οι κυρίαρχες νοοτροπίες, εκείνες οι προσωπικές στάσεις που στηρίζουν το οικοδόμημα ενός πολιτισμού χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο. Ευτυχώς που για τα πράγματα αυτά,  όπως και  για όλα τα άλλα, υπάρχουν οι ειδικοί που έχουν ετοιμοπαράδοτα πακέτα λύσεων σε τιμές προσφοράς. Στο πρώτο πακέτο θα ήθελα να υπάρχουν οι  αλλαγές εκείνες που θα ανακουφίσουν τον κόσμο από τη δυστυχία. Στο  δεύτερο πακέτο  που συναγωνίζεται το πρώτο θα ήθελα να υπάρχει η αγάπη, η οποία με την νέα χρονιά 2014 οφείλει να γίνει τρόπος ζωής για όλους μας.

Αυτό που θα ήθελα να αλλάξει μέσα στο 2014 είναι οι ετοιμότητες όλων μας απέναντι στις αλλαγές που μας αφορούν. Θα ήθελα να αλλάξουν οι όροι και οι χρόνοι της ενασχόλησής μας με ζητήματα και πολιτικές που καθορίζουν το μέλλον μας. Κάτι που θα ήθελα πολύ να αρχίσει να αλλάζει είναι η δύσκαμπτη, ανακριβής, κλισαρισμένη, πληκτική, σχιζοφρενής και χωρίς κόπο από χιούμορ γλώσσα, που κατά κανόνα και κατά προτίμηση χαρακτηρίζει το δημόσιο  λόγο και τον διάλογό μας. Όπως την άμεση απάντηση στην πλήρη εμπορευματοποίηση του διαθέσιμου χρόνου την οποία επέβαλε ο μονοπωλιακός  καπιταλισμός με την καταναλωτική του εκδίπλωση και με την προσαγωγή του «περιττού» πριν από το «αναγκαίο», μπορεί να προκύψει ως αυθόρμητη η οργανωμένη αντίσταση στην καταστροφή των δυνατοτήτων «αυτοέκφρασης»

Θα ήθελα το 2014 να γίνουμε όλοι πιο αξιόπιστοι, πιο φερέγγυοι οι ίδιοι, άξιοι  να μας εμπιστευτούν και οι άλλοι. Έχει καταντήσει εθνικό σπορ η υπόσχεση πραγμάτων που δεν τηρεί ή/και δεν υλοποιεί  κανένας. Ακόμη και το πιο απλό  και καθημερινό, η υπόσχεση μεταξύ γνώριμων και «φίλων» με την τρέχουσα έννοια του όρου «να βρεθούμε να τα πούμε» έχει καταντήσει λόγος χωρίς αντίκρισμα.

Θα ήθελα στον κοινωνικό χώρο να δω άμβλυνση των γεωμετρικά αυξανόμενων ανισοτήτων μέσω ενός πιο αναπτυγμένου και ορθολογικά οργανωμένου κράτους πρόνοιας και ενός πιο δίκαιου φορολογικού συστήματος που θα είναι πιο ευνοϊκό στη μισθωτή εργασία και πιο αυστηρό έναντι των εισοδημάτων που προέρχονται από κέρδη επιχειρήσεων.

Στον πολιτισμικό χώρο, θα ήθελα μια εκκλησία που να ασχολείται λιγότερο με την πολιτική και περισσότερο με την θρησκευτική πνευματικότητα, έναν πανεπιστημιακό χώρο πιο αυτονομημένο από το Υπουργείο Παιδείας, και έναν καλλιτεχνικό χώρο όπου οι επιχορηγήσεις δεν θα βασίζονται  σε πελατειακά κριτήρια.

Το 2014 θα ήθελα να δω την πολιτική της διαμαρτυρίας για την ρύπανση της ατμόσφαιρας να μετατρέπεται σε πιο έμπρακτη παραδειγματική δράση των πολιτών. Το περιβάλλον μας δίνει τη δυνατότητα να περάσουμε από την πολιτική της απόστασης, που προϋποθέτει την καταγγελία ή την διαμαρτυρία  στην πολιτική της συλλογικής ευθύνης, προσφέροντας έτσι την ευκαιρία στις δυτικές κοινωνίες να ξαναβρούν τη χαμένη συλλογικότητά  τους.

Αλλά υπάρχει και το «τι δεν θέλω να αλλάξει» είναι οι κοινότοπα επαναλαμβανόμενες ευχές που μας υπενθυμίζουν ότι δεν έχουμε πραγματώσει όσα επιθυμούμε, να μην αλλάξει η ελπίδα της γέννησης μέσα από το αναπότρεπτο του θανάτου, να μην αλλάξει η γοητεία του οράματος  και η διέξοδος του ονείρου. Οι αλλαγές θα γεννηθούν μέσα από τα πράγματα που μένουν σταθερά, ενσωματώνοντας και χτίζοντας το νέο  επάνω στο  παλιό.  Αλλά εύχομαι βέβαια πολλά και αυτά που εύχομαι  για το 2014 δεν είναι πρωτόγνωρα. Περισσότερο από δυο αιώνες κύλησαν από τότε που πρωτοδιατυπώθηκαν τέτοια αιτήματα, πρώτα ως ελπίδες και ύστερα ως ευχές. Στα περισσότερα από αυτά η ιστορία απάντησε αρνητικά, τουλάχιστον προς το παρόν. Αλλά η ιστορία είναι πάντα, ελπίζω ανοικτή.

Δεν τρέφω αυταπάτες… Γνωρίζω ότι ευχές και οι σκέψεις μου πολύ λίγη σημασία έχουν, είναι εφήμερες και πολύ γρήγορα θα πεταχτούν μαζί με αυτή την εφημερίδα.

* Ο Ευάγγελος Πάλλας είναι δημοσιογράφος freelancer διαπιστευμένος στην ΕΕ – Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και βραβευμένος για άρθρα του από την ΕΕ
pallas.eu@gmail.com

"google ad"