Τον φάγατε και τώρα;

Πάντα πίστευα πως τον Μπιν Λάντεν τον ξορκίζανε να μην βρεθεί ποτέ κοντά σας. Όχι γιατί δεν θέλατε να τον χαλάσετε, αλλά γιατί δε θέλατε να προκαλέσετε επικίνδυνα – για εσάς – τον μουσουλμανικό κόσμο. Εσείς όμως, την κάνατε πάλι τη μ…. σας. Τον δολοφονήσατε για να τον κάνετε φλάμπουρο, να τον κάνετε ιδέα στον αγώνα όλων των απανταχού θυμάτων σας. Τον φάγατε και το πανηγυρίζεται κιόλας, αγνοώντας το τι σας περιμένει.

Η ταπεινότητά μου λυπούμαι, που δε μπορώ να συμμεριστώ τη χαρά και τους πανηγυρισμού σας. Και δε μπορώ να μετάσχω σ’ αυτούς τους πανηγυρισμούς γιατί ποτέ δεν ένοιωσε σαν πολίτης ετούτης της μικρής χώρας που λέγεται Ελλάδα, να απειλούμε από την Αλ Κάιντα. Και τούτο όχι γιατί η χώρα μου είναι μικρή, αλλά γιατί ποτέ δεν ονειρεύτηκε να γίνει δυνάστης και σφαγέας κανενός λαού, καμίας χώρας. Τουναντίον μάλιστα, μπορώ να πω, πως η είδηση για τον θάνατο ενός ανθρώπου που απαρνήθηκε μια χλιδάτη ζωή για να γίνει σύμβολο στον αντάρτικο αγώνα των θυμάτων των ισχυρών, με λύπησε. Με λύπησε στο βαθμό που με λυπεί, με θυμώνει, και με εξοργίζει το άκουσμα κάθε φορά, που τα σαρκοβόρα θεριά, ορμάνε χωρίς λόγο, παρά μονάχα με κατασκευασμένα προσχήματα – για να πιούνε αίμα αθώων λαών, έτσι απλά γιατί χωρίς ανθρώπινο αίμα δε μπορούν να ζήσουν. Από αυτούς τους κανίβαλους φοβούμαι κάθε φορά που νοιώθω το θεριό αφηνιασμένο. Από την κρατική τρομοκρατία των ισχυρών λοιπόν φοβούμαι, που χτυπά έτσι απλά και απρόκλητα με μόνο κίνητρο, γιατί θέλει να γευματίσει με ανθρώπινο αίμα. Αυτού του είδους της τρομοκρατίας άλλωστε – οι κρατικές τρομοκρατίες – δημιουργούνε και τις αντάρτικες. Πάντα η δράση δημιουργεί την αντίδραση. Και οι μουσουλμανικές οργανώσεις αντίδρασης, από την τρομοκρατία – την κρατική τρομοκρατία – των λεγόμενων ισχυρών της γης, έχουν προέλθει. Γι’ αυτό ας μην πανηγυρίζουν που φάγανε έναν αντάρτη ηγέτη, αφού η συμπεριφορά τους εκ των πραγμάτων, γεννά όλο και περισσότερους αντάρτες «τρομοκράτες» όπως συνηθίζουν να τους βαφτίζουν, αγνοώντας ή θέλουν να αγνοούν πως και ο Χριστός ένας αντάρτης της εποχής του ήταν, και πως το ίδιο κατεστημένο της εποχής εκείνης, που καθόλου δεν ενδιαφέρει από το σημερινό, τον σταύρωσε. Βλέπετε, στα χρόνια του Χριστού, δεν υπήρχε Αμερική, και τα σύγχρονα όπλα δεν είχαν επινοηθεί. Και ο Τσε Γκεβάρα, ένας αντάρτης ήταν. Ας αποτελέσουν ετούτες οι ταπεινές γραμμές ένα σεμνό μνημόσυνο στους διαχρονικούς Χριστούς και Τσε Γκεβάρα.

Υ.Γ. Μου προκαλεί απορία, κάθε φορά που με κάθε τρόπο χτυπούν Μουσουλμανικούς λαούς οι χασάπηδες της Γης, σπεύδουν να δηλώσουν πως οι πράξεις τους δεν έχουν θρησκευτικό χαρακτήρα. Γιατί, ενώ τους μακελεύουν, παράλληλα τους χρυσώνουν το χάπι; Το ίδιο κάνουν και με τη δολοφονία του Μπιν Λάντεν. Φοβούνται να μη ξυπνήσουν το θεριό; Και οι Μουσουλμάνοι το αντιλαμβάνονται;

Κώστας Π. Μανιάς