Το άγαλμα της Ελευθερίας και τα ομοιοπαθή του μνημεία

Γράφει ο Κανάκης Γερωνυμάκης

Ο Κων/νος Καραμανλής, ο πρεσβύτερος, είχε πει κάποτε πως όταν θα σκεφτείς να πεις κάτι πρέπει να είσαι βέβαιος ότι αυτό θα είναι καλύτερο από την σιωπή. Όμως κάποια Δ.Σ. Νομικών Προσώπων συχνά ελάβανε και εφαρμόσανε βλαπτικές αποφάσεις, χωρίς να εξετάσουν κατά πόσο είναι σωστές.

1) Το άγαλμα της Ελευθερίας στο Ακρωτήρι στεκότανε για λίγες δεκαετίες περήφανα και εθύμιζε και εσυμβόλιζε ότι εκεί είχε περάσει ο Ελ. Βενιζέλος με 400 επαναστάτες και τους χτύπησαν με τα κανόνια από τα πλοία των Μ. Δυνάμεων το 1896 όπου και τους κόψανε το κοντάρι της σημαίας και ότι εκεί είναι ο Τάφος του μεγάλου Εθνάρχου μα και του γιού του Σοφοκλή. Τώρα όμως σχεδόν μισό αιώνα το ξηλώσανε και κάπου φυλάγονται «τρόχαλος» τα κομμάτια του. Εάν δεν άρεσε καλλιτεχνικά σε κάποιους, έπρεπε να το σεβαστούνε σαν σύμβολο Συχνά διαβάζομε επιστολές από αξιόλογα πρόσωπα που καυτηριάζουνε την ιεροσυλία και απαιτούνε τη διόρθωση του λάθους.

2) Στη Σούδα ήτανε το άγαλμα του πρίγκιπα Γεωργίου. Βέβαια ήτανε βασιλόπαιδο. Βέβαια ήτανε αυταρχικός και ανάγκασε τον Βενιζέλο να του πει τον Φεβρουάριο του 1901: «Ως ένας από τους 300.000 Κρήτες δεν σας εκχωρώ το δικαίωμα μου, ώστε μόνον σεις να ρυθμίζετε την εθνική πολιτική του τόπου μου». Θα έπρεπε να σκεφτούνε ότι από το 1204 μέχρι την 9 Νοεμβρίου 1898 που πάτησε στην Κρήτη ο πρίγκιπας δεν αισθάνθηκε η Κρήτη καλύτερη μέρα.  Εσυμβόλιζε την απομάκρυνση του τουρκικού στρατού από την Κρήτη και όχι σαν πρίγκιπας μα σαν σύμβολο απομάκρυνσης των Τούρκων έπρεπε να τον σεβαστούν.

3) Επί δύο αιώνες η οικογένεια των Πατακών, (ως Μανουσάκη, ως Μανουσογιάννηδες, ως Βολουδάκηδες, ως Λιάπηδες, ως Ζερβοί κ.α.) διεδραμάτησαν σημαντικό και συχνά πρωταγωνιστικό ρόλο στους απελευθερωτικούς αγώνες. Ο Μανούσος Πατακός, ήτανε πελώριος όπου και ακούγετο «Μανούσακας» και αυτό έγινε επίθετο στους απογόνους του. Αυτός ήτανε το σπουδαιότερο στέλεχος του Δασκαλογιάννη. Αυτός ήτανε ο αρχηγός και η ψυχή στην εξόντωση του Αληδάκη. Όταν όμως στη δικτατορία των συνταγματαρχών ήτανε μεταξύ των πρωτουργών και ο Στυλιανός Πατακός, αφού η προέκταση της οδού «Τσόντου Βάρδα» ήτανε  τότε οδός «Μανούσακα Πατακού», το δημοτικό συμβούλιο Χανίων είχε το τεράστιο θράσος να καλέσει το Μανούσακα που πριν 250 χρόνια εδόξασε τον τόπο μας, να υποστεί τις συνέπειες επιγενομένου συγγενούς του.

4) Λάθος του Πανεπιστημίου Κρήτης ήτανε που ανακηρύξανε επίτιμο καθηγητή τους τον Γερμανό καθηγητή της ιστορίας Ρίχτερ που σε σχετικό βιβλίο του θέλει να κατατάξει σε ίση θέση τους δήμιους Ναζί με τα θύματά τους και να μην θεωρούνται οι κληρονόμοι του Χίτλερ ως υπόλογη χώρα.

5) Το «κακό πουλί»  δεν έπρεπε να το καταστρέψουνε. Έπρεπε να στέκετε  να υπενθυμίζει στον κόσμο ότι περάσανε και από εδώ οι δήμιοι της ανθρωπότητας. Και οι μιναρέδες, και τα φρούρια των κατακτητών πρέπει να διατηρούνται γιατί όλα  πρέπει να τα θυμόμαστε.

Όλα αυτά κακώς έγιναν και είναι καιρός να αποκατασταθούν.