Το Αμβούργο και η Κωνσταντινούπολη εμπνέουν

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Ισχυρή απάντηση στις επικίνδυνες απόψεις ότι η σύγχρονη κοινωνία οδηγείται σε παραίτηση απέναντι στην κρίση του καπιταλισμού κι ότι κερδίζει έδαφος στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και παντού ένα βαθύ κι επικίνδυνο κύμα εκφασισμού αποτελούν οι κινητοποιήσεις από το Αμβούργο μέχρι την Κωνσταντινούπολη που πραγματοποιήθηκαν αυτό το Σαββατοκύριακο, όπου επιβεβαιώνουν με εκκωφαντικό τρόπο ότι η αγωνία του κόσμου της εργασίας για το μέλλον του εκφράζεται αγωνιστικά.

Για παράδειγμα, διακόσιες χιλιάδες διαδηλωτές βρέθηκαν στους δρόμους του Αμβούργου ενάντια στη σύνοδο των G-20 αυτό το Σάββατο όπου πολλές ώρες πριν την επίσημη έναρξη της  πορείας οι δρόμοι της πόλης είχαν μετατραπεί σε απέραντες πολύχρωμες λαοθάλασσες που διαδήλωναν ενάντια στην ανισότητα, τον ρατσισμό, τον πόλεμο και την κλιματική αλλαγή

Διαδηλωτές από όλο τον κόσμο, αλλά κατά κύριο λόγο από την ίδια την Γερμανία (που οι εγχώριοι αναλυτές παρουσιάζουν ως συνεχιστή του ναζισμού ταυτίζοντας τον γερμανικό λαό με την Γκεστάπο) έδειξαν για μια ακόμη φορά ότι το αντικαπιταλιστικό κίνημα είναι αυτό που μπορεί να σταματήσει το χάος και την καταστροφή που φέρνουν οι G-20 και οι πολιτικές της εξαθλίωσης που εφαρμόζουν σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Σε κρίσιμη κατάσταση

Το σε ποια κατάσταση κρίσης είναι οι G-20 φάνηκε από τις διαμάχες μεταξύ τους στη διάρκεια της Συνόδου. Όσο και αν προσπάθησαν, οι διαμάχες και οι συγκρούσεις τους για το εμπόριο και το κλίμα αποτυπώθηκαν ακόμη και στις επίσημες αποφάσεις, δείχνοντας τα αδιέξοδα που βρίσκονται «οι ισχυροί». Σε αυτό το σημείο πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι σε τρεις μήνες η Μέρκελ πηγαίνει σε εκλογές και οι διαδηλώσεις στο Αμβούργο έδειξαν ότι και μέσα στην ίδια τη Γερμανία, ο κόσμος μπαίνει μπροστά, βγαίνει στους δρόμους και συγκρούεται με τον καπιταλισμό.

Λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στην Τουρκία, σχεδόν ένα εκατομμύριο διαδηλωτές συμμετείχαν στην Κωνσταντινούπολη, στην συγκέντρωση με την οποία  ολοκληρώθηκε η Πορεία για τη δικαιοσύνη στον ένα χρόνο από το πραξικόπημα.

Η Πορεία ξεκίνησε πριν από ένα μήνα από την Άγκυρα, διένυσε 425 χιλιόμετρα και σε κάθε σταθμό της μαζικοποιούνταν ακόμη περισσότερο. Τυπικά το κάλεσμα για την πορεία το έκαναν οι σοσιαλδημοκράτες του CHP, όμως είχαν φροντίσει να εξαφανίσουν, κάθε εθνικιστικό και αντικουρδικό σύνθημα. Συνολικά η Αριστερά, το φιλοκουρδικό HDP, οι αντικαπιταλιστές από το DSIP, στήριξαν την πορεία, για να φτάσουν έτσι στην τεράστια συγκέντρωση που «έκλεισε» την μαραθώνια πορεία.

Έτσι, απέναντι σε όλη τη φιλολογία (δεξιών και ακροδεξιών αποχρώσεων) για τον δήθεν «παντοδύναμο Σουλτάνο» και «δικτάτορα» Ερντογάν, φάνηκε με τον πιο καθαρό τρόπο ότι στην Τουρκία, υπάρχει αντιπολίτευση, που αμφισβητεί την κατεστημένη πολιτική στην χώρα και την ένταση της τρομοκρατίας.

Συγκεκριμένα, είναι οι ίδιοι αγωνιστές που πέρσι οδήγησαν το πραξικόπημα στην ήττα και ένα χρόνο μετά, κατά εκατοντάδες χιλιάδες, βγήκαν στους δρόμους συνεχίζοντας τη σύγκρουση. Είναι μάλιστα οι ίδιοι που ανάγκασαν ακόμη και τους «κεμαλιστές» του CHP να προσαρμοστούν στις διαθέσεις, έστω και απρόθυμα, του κόσμου που βάζει στο στόχαστρό του την αυταρχική πολιτική του Ερντογάν και όχι τους Κούρδους τους μετανάστες, τους πρόσφυγες και κάθε καταπιεσμένο.

Όταν λοιπόν μιλάμε και μέσα από αυτές τις γραμμές για αριστερή στροφή του κόσμου, αυτό δεν είναι μια εξέλιξη μονάχα για την Ελλάδα, ή την Βρετανία με τις πρόσφατες εκλογές και την διαδήλωση των εκατό χιλιάδων την προηγούμενη βδομάδα ενάντια στους Τόρις. Μέσα σε αυτήν την εικόνα είναι η καρδιά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού η Γερμανία και η γειτονική Τουρκία. Και η ελπίδα μας για ένα κόσμο πραγματικά ελεύθερο.