Το αποκορύφωμα των συμβολικών αγώνων (και για τα χημικά) οδηγεί πάντα στην υπογειοποίηση

Το ζήτημα της υδρόλυσης στη Μεσόγειο αν δεν ήταν τόσο σοβαρό αφ` εαυτού του, με την αστεία τροπή που έχει ακολουθήσει, θα προκαλούσε ασυγκράτητα γέλια μέχρι δακρύων. Το επιστέγασμα του κενού δεν μπορεί παρά αναπόφευκτα να καταλήγει πάντοτε στον πυθμένα και την παρωδία.

Τις προηγούμενες μέρες τριμελές κλιμάκιο του συντονιστικού που ελέγχει τις κινητοποιήσεις  επιχείρησε να συναντηθεί και με τον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα.

Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες που όμως κρίνονται σαν υπερβολικές- αναφέρουν πως αυτός φυγαδεύτηκε πανικόβλητος από άνδρες της ασφάλειας του με ελικόπτερο από την οροφή της πρεσβείας προς άγνωστη κατεύθυνση, μόλις ενημερώθηκε για την επίσκεψη της ηρωικής αντιπροσωπείας. Επικρατέστερη όμως θεωρείται η δεύτερη ( επίσης ανεξακρίβωτη) εκδοχή πως λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων και φόρτου εργασίας -καθότι διευθύνει την επιχείρηση του μακελειού στη Γάζα- περιορίστηκε στη μεταβίβαση δια εκπροσώπου του της αμέριστης συμπάθειας του στα μέλη της επιτροπής.

Διαβεβαιώνοντας μετ` επιτάσεως πως έχουν ληφθεί όλα τα προσήκοντα μέτρα ασφαλούς υδρολυτικής επεξεργασίας, μιας και η επιστολή των φορέων που ελέγχουν τις κινητοποιήσεις (ένα κείμενο, μνημείο γλοιώδους αβρότητας και υποτελούς αντίληψης) προς τους πρέσβεις των ΗΠΑ και της Ρωσίας εστίαζε τον προβληματισμό τους ουσιαστικά στον κίνδυνο διαρροής. Δηλώνοντας συνάμα την σχεδόν πλήρη ταύτιση των επιδιώξεων τους για ακίνδυνη καταστροφή των χημικών, αφού οι ίδιοι πρωτοστάτησαν και έζεψαν το άλογο της διαδικασίας εξουδετέρωσης των ( αν και κύριοι παραγωγοί των).

Σκληρή προφανώς η ειρωνεία προς τους θιασώτες των εκδηλώσεων ενάντια στα χημικά. Αλλά εξίσου απαράδεκτη και η στάση τους όλο το προηγούμενο διάστημα που κατευθύνουν σκόπιμα τις αντιδράσεις της χανιώτικης κοινωνίας σε αποπροσανατολιστική και εκτονωτική κατεύθυνση.

Με  μοιραία κατάληξη η μητέρα της μάχης, να καταλήξει σε ένα άνευ προηγούμενου Βατερλό. Ο διήμερος εικονικός αποκλεισμός των ναυτικών εγκαταστάσεων του Μαραθιού (και όχι του νευραλγικού κέντρου επιχειρήσεων των Αμερικάνικων βάσεων που εδράζεται στον Μουζουρά) να εξελιχθεί σε ένα κόλαφο. Καθόλου επειδή είχε προγραμματιστεί σαν τριήμερος και διάρκεσε λιγότερο. Ελάχιστα γιατί ήταν ελεύθερης διάβασης και έμειναν αφύλακτοι από τους πολιορκητές οι δύο εναλλακτικοί δρόμοι (Μαραθιού- Μουζουρά και Μαραθιού Βλητέ).

Διέλαθε αλήθεια το τελευταίο της προσοχής των διοργανωτών η` αποτελεί εσκεμμένη αβελτηρία; Ασήμαντη λεπτομέρεια όμως. Το πρωτεύον υπήρξε το γεγονός της συστηματικής προσπάθειας η αρχικά εκφρασμένη  πάνδημη οργή των Κρητικών (μιλάμε για ένα δυναμικό αρκετών χιλιάδων κόσμου που πλαισίωσαν τα πρώτα συλλαλητήρια στο εμπορικό λιμάνι της Σούδας και στο Αρκάδι) να φυλλορροήσει στο κατάντημα της πορείας μιας εκατοντάδας διαδηλωτών προς την είσοδο της ναυτικής βάσης. Εκεί όπου επιτέλους ανακαλύφθηκαν και κατακεραυνώθηκαν με τα γνωστά ανατρεπτικά  συνθήματα οι πραγματικοί οκτροί του λαού και αρμόδιοι για τα χημικά, τα  ΜΑΤ!!!  Η` απαιτούνταν κατ` άλλους να πέσει η κυβέρνηση των χημικών!!!

Αυτή η γελοιογραφία, αυτός ο ευτελισμός του αγώνα αποτέλεσε ώριμο καρπό των επιλογών του συντονιστικού, που υπόσκαπτε την ενδυνάμωση και αλλοτρίωνε την προοπτική του. Όταν εναπόθετε την δικαίωση στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, στο εθνικό μας κοινοβούλιο, στην ευρωβουλή (κρίμα που δεν υπήρχε και νατοβουλή, ίσως να ενισχύονταν οι ελπίδες μας), στην συνέτιση του πρωθυπουργού, στην συνδρομή αρχιερέων , βουλευτών, δημαρχέων, στον Άρειο Πάγο μέχρι και στους πρεσβευτές των φονιάδων των Παλαιστίνιων, Σύριων και Ουκρανών, μήπως το φούντωμα του κινήματος περίττευε;

Όταν δινόταν έμφαση στο κίνδυνο ατυχήματος, αποσιωπώντας το προπατορικό δυστύχημα που συνέβη στην πατρίδα μας, δηλαδή την υποδούλωση στους αμερικανοευρωπαίους  ιμπεριαλιστές (υπάρχει πιο ευγενής έκφραση, αυτή της ένταξης στην δυτική συμμαχία, που μάλιστα δεν αμφισβητείται από τον αρχηγό της αντιπολίτευσης) που γεννοβολά χούντες, καρκινογόνες βάσεις, Κυπριακά, μνημόνια ,απειλή θερμοπυρηνικής σύρραξης και αυτό το θεσπέσιο πλαίσιο
διανθίζεται στις μέρες μας και με ολίγον χημικά , γιατί να σαλπίσουν γενικό ξεσηκωμό;

Όταν προβάλλεται η όλη επιχείρηση σαν ένα επιπόλαιο πείραμα (σαν εκείνα δηλαδή των μαθητών του δημοτικού στα υποτυπώδη εργαστήρια των σχολειών) και όχι σαν ένα επιπλέον στυγνό ιμπεριαλιστικό έγκλημα στη σωρεία των φρικιαστικών άλλων, προς τι η ανάγκη δημέγερσης και μετωπικής αντιπαράθεσης; Όταν υποκαθίσταται η κοπιαστική προσπάθεια για πλατειά  απεύθυνση στον χανιώτικο λαό στο κέντρο της πόλης με μια τρόπον τινά αναβίωση του πριν περίπου δυο χρόνια κλίματος των πλατειών (οι περιστάσεις δεν το προστάζουν άραγε;) με στείρους εντυπωσιασμούς; Όπως η επικείμενη “ναυμαχία” κάποιων πλοιαρίων με τους αγέρωχους  μπουρλοτιέρηδες στο πηδάλιο ενάντια στον πολεμικό στόλο μιας αδίστακτης υπερδύναμης; Δεν τους έφτανε το χερσαίο φιάσκο, οραματίζονται και το επόμενο θαλάσσιο. Για να καταδειχτεί μήπως η <<μηδαμινότητα>> των λαών η` σωστότερα μιας ισχνότατης μειοψηφίας απέναντι στη συντριπτική υπεροχή των τυράννων της ανθρωπότητας και η υποταγή απέναντι τους;

Όταν ουδέποτε ο θεατρικός ακτιβισμός (το αντίδοτο της μαζικοποίησης) στην ιστορικοκοινωνική διαδρομή δεν εξασφάλισε νίκες;  Οι Παλαιστίνιοι συγκρούονται αυτή τη στιγμή με τους απόγονους των ναζί, δίχως να περιμένουν να σαλπάρουν τα πλοία των ακτιβιστών.

Όταν με ιδιαίτερο αυταρχισμό το συντονιστικό απομόνωνε απόψεις που συνέδεαν τα χημικά με την βάρβαρη επίθεση της Ε.Ε. και του ΔΝΤ στο βιοτικό επίπεδο του λαού, στο ψωμί, στη δουλειά, στη μόρφωση και στην περίθαλψη ακριβώς για να μη δημιουργηθεί ένα πιθανό εκρηκτικό μείγμα και έτσι διοχετευθεί η διογκούμενη δυσαρέσκεια της εργατιάς και των λοιπών συνθλιβόμενων στρωμάτων διασαλεύοντας το ευπρεπές και χειραγωγούμενο πλαίσιο δράσεων τους;  Όταν περιφρονήθηκε η αξίωση μας (της Πρωτοβουλίας Αντίστασης) για απεργίες και πορείες στην πόλη;

Όταν διεξήγαγαν συζητήσεις στην ερημιά της εξοχής και όχι στην καρδιά της πόλης με ανοικτές συνελεύσεις και ζυμώσεις, λες και πάσχουν από αγοραφοβία;

Όταν πάθαιναν βαριά αναφυλαξία στη σκέψη της ώσμωσης του αντιχημικού αγώνα με την πολλαπλά εκδηλωμένη διάθεση του λαού (καθηγητές, καθαρίστριες, εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, νοσοκομειακοί υπάλληλοι, απεργοί του μετρό, ναυτεργάτες, μπλόκα αγροτών, κλπ.) και περιόριζαν τη σύζευξη του μονάχα με σχετικά <<ανώδυνα>> ζητήματα όπως των Σκουριών και του ξεπουλήματος των αιγιαλών , που φυσικά ούτε αυτά υποτιμούμε;

Όταν η ίδια πολιτική μήτρα που οδήγησε στον εκφυλισμό των αντιχημικών ενεργειών, βαρύνεται παράλληλα για τον κινηματικό λήθαργο ενός ολάκερου λαού που πλευροκοπείται αλύπητα;

Με υπαίτιο όχι τη φυγομαχία του λαού, μα την αηδιαστική στάση της αριστεράς της ταξικής ανακωχής και της παύσης πυρός.

Όταν ορισμένοι αγωνιούν για την επίφοβη αγκύλωση του εκλογικού 23% που εκτινάχτηκε απότομα από το παλιό και οριακό 3% και δεν λέει να ανηφορίσει στο πολυπόθητο 33% (ώστε να ανοίξουν οι πύλες για τη διαχείριση της βαθειάς κρίσης του ντόπιου και εξαρτημένου καπιταλισμού) και υποχρεώνονται για να καλύψουν την αγωνιστική τους γύμνια να καπηλεύονται την ιστορία των χημικών προξενώντας τον εντυπωσιακό θόρυβο των άδειων βαρελιών;

Όταν κατρακυλούν σε αθλιότητες να παριστάνουν τους θεματοφύλακες της ΑΟΖ και των εθνικών συμφερόντων μια αστικής τάξης που συναινεί στο τσάκισμα του λαού, σέρνεται σαν σκουλήκι πίσω από   κάθε ιμπεριαλιστική μεθόδευση και οπωσδήποτε υποκύπτει και στα χημικά;

Όταν αντί οι επικεφαλής να στρατεύουν περισσότερους Χανιώτες στις γραμμές της αντιπαράθεσης,  οι βομβάρδιζαν με τεκμηριωμένες και πλέον ενδεδειγμένες  τεχνικές λύσεις;

Όταν λοιπόν μεσολαβούν όλες ετούτες οι παραλυτικές και αντισυσπειρωτικές προϋποθέσεις , το πικρό απόσταγμα δεν μπορεί νάναι διαφορετικό από την χαρμόσυνη για τους Αμερικανούς αδρανοποίηση των κρητικών. Εδώ οι ιμπεριαλιστικοί αντίπαλοι με τη μίσθαρνη και υπάκουη δικομματική κυβέρνηση και με την καταλυτική συνέργεια των άσπονδων φίλων του λαού,  γονάτισαν δέκα εκατομμύρια Έλληνες  στερώντας τους το ψωμί και στέλνοντας στο απόσπασμα τις τελευταίες κατακτήσεις του. Θα λιποψυχήσουν τώρα στα εύκολα, που απειλούν μόνο το περιβάλλον του και νοιώθοντας την απαλή πίεση από τις υποτονικές τακτικές του συντονιστικού;

Είναι αναμενόμενο το αντιχημικό κίνημα να περικλείει και αναπαράγει τα λάθη και τις αδυναμίες του γενικότερου λαϊκού. Η Πρωτοβουλία με τις μικρές της δυνάμεις κινήθηκε όλη αυτή την περίοδο και συνεχίζει σταθερά να επιδιώκει την διαφοροποίηση των δυσμενών δεδομένων και συσχετισμών μέσα από το μοίρασμα χιλιάδων προκηρύξεων, ντουντούκες, πανό, αφισών, εκδηλώσεων-συζητήσεων, διαδηλώσεων και  άρθρων τονίζοντας τον μονόδρομο των αποφασιστικών και μαζικών αγώνων και χωρίς αλληθωρίσματα προς τυχοδιωκτισμούς. Με σαφή αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά και προσανατολισμό γειωμένο με τα φλέγοντα καθημερινά προβλήματα. Ακόμη παρεμβαίνοντας μέχρι και στην αρνητική ατμόσφαιρα του αποσυντονιστικού. Τουναντίον οι αιθεροβάμονες της λαϊκής εξουσίας παρέστησαν σε μια συνεδρίαση της επιτροπής και εφάρμοσαν τη πρακτική του ήλθον, είδον , ομίλησον και απήλθον αντιμετωπίζοντας με υπεροψία την πρόταση μας για σύσταση από κοινού με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ  επιτροπής γνήσιου αγώνα, αντίστοιχου της γενικευμένης αγανάκτησης του κόσμου.

Προχώρησαν λοιπόν σε μια περιορισμένη συγκέντρωση σε κεντρική πλατεία της πόλης και ολοκλήρωσαν το εθιμοτυπικό καθήκον τους αρνούμενοι να αξιοποιήσουν εξαντλητικά και αυτή τη σημαντική ευκαιρία (τελικά όλες τις εγκαταλείπουν, πλην αυτή των εκλογών που υπερβάλουν εαυτόν) σαν ένα ακόμη σκαλοπάτι για τη σφυρηλάτηση των όρων  κατάκτησης της εξουσίας. Που βέβαια κάθε κομμουνιστής και επαναστάτης πασχίζει να πετύχει αποστρεφόμενος όμως την “ανατρεπτική” ψήφο και αξιοποιώντας κάθε εστία ρήξης με τα μαύρα σχέδια τους.
Η Πρωτοβουλία την πρώτη μέρα του αποκλεισμού προχώρησε μαζί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε πορεία μέσα στην πόλη με ζωηρό παλμό, πριν ακολουθήσει και παραβρεθεί στο Μαράθι.  Μετά την επιτόπια επιβεβαίωση αποχώρησε, ακριβώς γιατί δεν θέλησε με τη συμμετοχή της να στέρξει και νομιμοποιήσει τον διασυρμό του αγώνα. Όχι λόγω του άμαζου. Και εμείς λίγοι είμαστε. Όχι γιατί μας έκαιγε το λιοπύρι. Αντίθετα μοχθούμε άοκνα η δυσαρέσκεια και απογοήτευση του λαού, να μετατραπεί σε μάγμα που θα πλημυρίσει το καμίνι της ταξικής πάλης. Αλλά  γιατί απέχουν αγεφύρωτα οι επιλογές που οδηγούν στον εκφυλισμό των λαϊκών διαθέσεων, από εκείνες που συμβάλλουν στο ζωντάνεμα του μοναδικού παράγοντα που μπορεί να γίνει ο αποτελεσματικός φραγμός στη ανελέητη συνολική επίθεση του συστήματος αλλά και στα χημικά: η α ν ά π τ υ ξ η  κ ι ν ή μ α τ ο ς. Στόχευση που πολλοί απεχθάνονται, φοβούνται και πολεμούν άτιμα. Είναι πλέον πασιφανές πως δεν θέλουν τον λαό στους δρόμους (και για το θέμα των χημικών) , αλλά τον προτιμ
ούν είτε καθηλωμένο να περιμένει τα δημοψηφίσματα και τις εκλογές για να λυθούν τα αβάστακτα προβλήματα του ,είτε να τους συνοδεύει σε έναν αντιχημικό αγώνα που παραπαίει πια σε θλιβερά επίπεδα.

Σε μερικές εβδομάδες (άνευ απρόοπτου) εξ αντικειμένου η αυλαία των κινητοποιήσεων θα πέσει. Εννοείται πως οι αμείλικτοι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, που δεν διστάζουν σε μία μέρα μόνο να εξοντώνουν με τα σιωνιστικά κτήνη τους πάνω από εκατό αθώα γυναικόπαιδα στην Παλαιστίνη, δεν ανησυχούν στο απειροελάχιστο και δεν υποχωρούν με τέτοιες παρακμιακές αντιδράσεις. Φύγουν η` δεν φύγουν τα χημικά, ας αποτελέσει επιτυχία και πολύτιμη παρακαταθήκη για την ασύγκριτα τοξικότερη και μαρτυρικότερη επόμενη μέρα (όπου μπροστά της τα χημικά θα φαντάζουν σαν ασήμαντη αμυχή) η βαθειά συνειδητοποίηση και εμπέδωση της άποψης και πρότασης μας: να στηρίζεται ο λαός στις απέραντες  δυνάμεις του, συγκροτώντας τις δικές του ακηδεμόνευτες  δομές οργάνωσης και με όπλο του τις μαζικές  πορείες, τις απεργίες, τις καταλήψεις και τους αυθεντικούς και όχι κακέκτυπους αποκλεισμούς θα υπερασπίζει τα δίκαια συμφέροντα του παραγκωνίζοντας υποχρεωτικά όσους αγωνίζονται ενάντια στο ξέσπασμα, τον συντονισμό και την κλιμάκωση  των νικηφόρων αγώνων του;

O λαός κερδίζει ακόμη και αν δεν πετυχαίνει άμεσα το στόχο ενός συγκεκριμένου αγώνα.  Στην επόμενη προσπάθεια θάναι εμπειρότερος, ανασυνταγμένος και μαζικότερος. Εξασθενεί όμως (έστω και αν υλοποιηθεί το αίτημα του) αν κυριαρχήσουν λογικές συνδιαλλαγής, υπονόμευσης, εικονικών κινήσεων και μη ανοικτής ταξικής διένεξης. Αλλά από μια σκοπιά και πάλι έχει όφελος, γιατί μαθαίνει ποιους δεν πρέπει να εμπιστεύεται από εκεί και πέρα σαν καθοδηγητές του;

Καπετανάκης Μ.   
Μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης Χανίων

 

"google ad"