Το «δικαίωμα στην απεργοσπασία»

Πολλούς τρόπους εφευρίσκουν οι απεργοσπάστες στην προσπάθειά τους να πείσουν για το δίκαιο της απεργοσπασίας. Τόσους, που μερικές φορές μας εκπλήσσουν με την ευρηματικότητά τους.Στους μεταμοντέρνους καιρούς μας, ουδείς πρόκειται να αμφισβητήσει το δικαίωμα στην απεργία, ΑΛΛΑ θα απαιτήσει εξίσου να γίνεται σεβαστό το «δικαίωμα στην απεργοσπασία».

Είναι αυτό το «αλλά» που στους καιρούς της κρίσης, διαρκώς το βρίσκουμε μπροστά μας όπου γίνεται συζήτηση για περικοπή δικαιωμάτων. Κάποιοι λένε, «δεν είμαι φασίστας ή ρατσιστής», ή «δεν είμαι υπέρ των περικοπών στους μισθούς», «δεν είμαι ενάντια στις απεργίες», αλλά…

Και αυτή η εξαίρεση όλο και γενικεύεται, πολλαπλασιάζονται τα «αλλά», διεισδύουν σε κάθε μορφή κοινωνικής διαμαρτυρίας ή αντίστασης, εμβολίζουν τον πολιτικό λόγο και τον τέμνουν, έχουν γίνει πλέον ο «φυσικός» κανόνας. Είναι ο λόγος της κυριαρχίας των μνημονιακών καιρών μας όπου εις το όνομα της διασφάλισης των κεκτημένων καταλύονται εργασιακά, πολιτικά, κοινωνικά δικαιώματα.

Το αποδεικνύει και η πραγματικότητα. Το 98% των απεργιών που έχουν κηρυχθεί έχουν κριθεί παράνομες και καταχρηστικές από τα δικαστήρια. Κι όμως… δε μειώθηκε καθόλου η ανεργία.

Ο απεργοσπάστης – και με την ενεργή συμπαράσταση του κράτους – δε θα ταχθεί ενάντια στον απεργό, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά αναποτελεσματικό. Αντιθέτως μιλώντας εκ μέρους του κηρύσσει την ανυπακοή στο συνδικαλιστικό όργανο που παράγει απεργίες.

Λέει ότι η απεργία δεν έχει δικαίωμα να «δημιουργεί προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο» ή ότι «το μέσο της απεργίας είναι αναποτελεσματικό». Μιλά για «παράνομες απεργίες» που εν τέλει πλήττουν τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Και υπενθυμίζει διαρκώς ότι αυτός – ο απεργοσπάστης – είναι θύμα μίας «κλίκας συνδικαλιστών», προφανώς ελεγχόμενων και κομματικώς κατευθυνόμενων, με βεβαιότητα «τεμπέληδων».

Αλλά δε μένει εκεί ο απεργοσπάστης. Γιατί στα χρόνια των μνημονίων, δε χρειάζονται δηλώσεις «κοινωνικών φρονημάτων». Αρκεί η υπενθύμιση των ποσοστών της ανεργίας, και της δυσκολίας «γενικά» να είσαι εργαζόμενος. Για να επαναφέρει στην τάξη τους κακούς συνδικαλιστές, ώστε την επόμενη φορά να συμπεριφερθούν με «ωριμότητα» και να αποφευχθούν οι «σπασμωδικές κινήσεις».

Αυτά λένε οι ελάχιστοι, λιγοστοί απεργοσπάστες συνάδελφοι άλλων εφημερίδων και μέσων ενημέρωσης και δεν πείθουν κανένα.

Και δεν πείθουν γιατί είναι ολοφάνερη η υποκρισία αυτών που αρνούνται (εδώ και πολλά χρόνια) το δικαίωμα στην απεργία. Όταν στα χρόνια των μνημονίων έχουν χαθεί εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες θέσεις εργασίας στον Περιφερειακό Τύπο λόγω της κρίσης, από τα λουκέτα εφημεριδών και τις απανωτές μειώσεις προσωπικού, δε μπορείς να κατηγορείς τους απεργούς. Ίσως πάλι, να φταίνε οι εκδότες που δεν ήταν αρκετά «καλοί επιχειρηματίες», αρκετά «νοικοκυραίοι». Ίσως ήταν και… «μπαταξήδες» Έως πρόσφατα, κι αυτό ήταν ένα συνηθισμένο επιχείρημα που προβάλλανε οι απεργοσπάστες. Για τα προβλήματα των επιχειρήσεων, για την ανεργία, ποτέ δε φταίνε οι πολιτικές που εφαρμόζονται. Προπαντώς, μην αγωνίζεστε, λένε. Για να μην δεχθούν πλήγμα κι αυτές οι λίγες θέσεις εργασίας που μείνανε.

Το «δικαίωμα στην εργασία», αυτό που προασπίζονται οι απεργοσπάστες, αυτό που στα χέρια αυτών που εφαρμόζουν τις πολιτικές που εκτόξευσαν την ανεργία στο 30% μετατρέπεται σε «δικαίωμα στην υπονόμευση των απεργιών που τάσσονται ενάντια στις πολιτικές που παράγουν ανεργία», η απαίτηση οι απεργοί να σέβονται τους απεργοσπάστες, πρέπει κάποια στιγμή να φανερωθεί γι’ αυτό που είναι: ένα τέχνασμα για την εφαρμογή καταστρεπτικών πολιτικών.

Γιατί σήμερα, στα χρόνια των μνημονίων, αυτά που λένε οι απεργοσπάστες και της χθεσινής απεργία των ΜΜΕ τα έχει πει πρώτα ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Εδώ, και με αφορμή την επιστράτευση που επιβλήθηκε στη μεγαλειώδη απεργία των Χαλυβουργών, έδωσε το ιδεολογικό στίγμα, το σκαρίφημα μίας επιχειρηματολογίας που χρησιμοποιείται από όλους τους απεργοσπάστες:

«Η ασυδοσία των συντεχνιών και των ισχυρών, αλλά και η ατιμωρησία των παράνομων, τέλος! Δείξαμε στο προαύλιο της «Χαλυβουργίας» ότι εννοούμε αυτά που λέμε. Μια ομάδα συνδικαλιστών είχε αποκλείσει ένα εργοστάσιο επί επτά μήνες, εμποδίζοντας όσους ήθελαν να πιάσουν δουλειά και οδηγώντας στην ανεργία εκατοντάδες εργαζομένους. Το εργοστάσιο πήγαινε για κλείσιμο. Αυτό το σταματήσαμε. Έχουμε απόλυτο σεβασμό για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Κυρίως για το πιο ιερό: Το δικαίωμα στην εργασία! Το οποίο καταστρατηγούνταν και απειλούνταν άμεσα. Και το αποκαταστήσαμε. Τόσο απλά.

Και στέλνουμε ξεκάθαρο μήνυμα προς κάθε πλευρά: Όταν μέσα σε τέτοια ανεργία, ασκούνται τέτοιες συνδικαλιστικές πρακτικές που απειλούν με κλείσιμο κι άλλα εργοστάσια, δεν θα μείνουμε αδρανείς να κοιτάμε απελπισμένους εργαζόμενους να χάνουν τη δουλειά τους.

Τα εργασιακά δικαιώματα είναι ιερά. Αλλά για να υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα πρέπει να υπάρχει εργασία! Αν βρεθεί κάποιος στην ανεργία, καταργούνται με τον πιο βάναυσο τρόπο όλα τα εργασιακά του δικαιώματα.

Κι όσοι υπερασπίζονται, τάχα τα δικαιώματα των εργαζομένων, στέλνοντάς τους μιαν ώρα αρχύτερα στην ανεργία, είναι ανάλγητοι! Είναι εχθροί και των εργαζομένων και των εργασιακών δικαιωμάτων»

Εμείς, πρέπει να το πάρουμε επιτέλους απόφαση: Ότι κερδήθηκε, κερδήθηκε μόνο με αγώνα.

 

Γ.Α.

"google ad"