Το δράμα μιας Ουκρανής που βρήκε καταφύγιο στην Κρήτη

Ήταν η Ημέρα της Γυναίκας όταν η Ουκρανή Γιούλια άφηνε πίσω της σύζυγο, πατέρα, πεθερό και αδερφό να πολεμήσουν ενάντια στους ρώσους κι εκείνη ξεκίνησε για το μεγάλο της ζωής ταξίδιον.

Εκείνη την ημέρα η 31 ετών Γιούλια από το Λβιβ της Ουκρανίας δεν έλαβε ως δώρο λουλούδια ή σοκολατάκια. Αποχαιρέτισε τον Yuri, τον 58χρονο μπαμπά της, τον Βίκτωρα, τον 45χρονο σύζυγο και πατέρα των παιδιών της αλλά και τον πολυαγαπημένο της αδερφό, τον 28χρονο Γιούρι και ξεκίνησε το εξαήμερο ταξίδι προς την Ελλάδα αγκαλιά με τα δύο μικρά της παιδιά.

Η «Οδύσσεια» μέχρι την Κρήτη

Όταν ξεκίνησε το ταξίδι προς την Κρήτη ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνονταν ήδη δύο εβδόμαδες (χτες συμπληρώθηκαν δύο μήνες πολέμου). Στην αγκαλιά της η Γιούλια κρατούσε την μόλις ενός έτους Γιουλιάνα ενώ κρατούσε σφιχτά από το χέρι τον 11χρονο γιο της, Ναζάρ.

Παρέα με ένα ζευγάρι γείτονες και την οικογένεια τους κατευθύνθηκαν αρχικά οδικώς στην Οδησσό, από εκεί πήραν λεωφόρειο προς την Μολδαβία. Αφού πέρασαν από αμέτρητα μπλόκα των στρατιωτών και μετά από διεξοδικούς ελέγχους επιβεβαίωσης της ταυτότητας τους κατάφεραν να φτάσουν στη γειτονική χώρα όπου παρέμειναν επί δύο ημέρες.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης νύχτας στη Μολδαβία ανέβηκαν στο τρένο και ταξίδεψαν 16 ώρες μέχρι να φτάσουν στη Ρουμανία και στα ασφαλή για εκείνους Βαλκάνια. Αφού έμειναν και εκεί ακόμα δύο ημέρες πήραν ξανά το λεωφόρειο με προορισμό τον Πειραιά από όπου πήραν το καράβι για το Ηράκλειο.

Περίπου δέκα ώρες διήρκησε το ταξίδι μέχρι τον Πειραιά αλλά πέρασαν τα ελληνικά σύνορα και μπήκαν πλέον στην πατρίδα μας η Γιούλια εξομολογείται ότι ξέσπασε σε κλάμματα καθώς μιλούσε στο τηλέφωνο με την πεθέρα της που την περίμενε στην Κρήτη.

Και είναι απόλυτως λογικό: άφησε πίσω τους πιο στενούς συγγενείς και αγαπημένους της ανθρώπους, έφυγε από το απόλυτο χάος με προορισμό το εντελώς άγνωστο κι ήταν ίσως η μοναδική στιγμή που άφησε το συναίσθημα να την κατακλύσει και να ξεχειλίσει από μέσα της.

Κρήτη όπως «Ιθάκη»

Ευτυχώς για την Γιούλια η πεθέρα, η Μαρία, της ζει και εργάζεται στην Κρήτη εδώ και πολλά πολλά χρόνια, μιλάει αρκετά καλά ελληνικά με τους κρητικούς γείτονες να την έχουν αγκαλιάσει ενώ ανάλογη υποδοχή επιφύλαξαν και για τα εγγόνια της Μαρίας.

Η Γιούλια και τα παιδιά της βγαίνουν έξω τις Κυριακές και παίζουν μεταξύ τους ρακέτες ή μπάλα ενώ με τα κορίτσια της γειτονιάς παίζουν κουτσό και λάστιχο. Παιδικά παιχνίδια για τα οποία δε χρειάζεται να μιλάς την ίδια γλώσσα για να ενωθείς και να παίξεις.

Ο 11χρονος Ναζάρ παρακολουθεί επίσης κανονικά τα μαθήματα του στο ουκρανικό σχολείο μέσω διαδικτύου. Ο πόλεμος και η προσφυγιά δεν στάθηκαν εμπόδιο στην εκπαίδευση των μικρών ουκρανών!

Με τους Έλληνες γειτονές της η Γιούλια κρατάει μια αρχοντική στάση, αποφεύγει να μιλάει για τον πόλεμο και επικεντρώνεται στο τώρα, στο σήμερα και το παιχνίδι των παιδιών. Μάλιστα βρήκε δουλειά σε ξενοδοχείο όπου θα εργαστεί κατά τη διάρκεια της θερινής σεζόν.

Το καλοκαίρι θα περάσει γρήγορα, το τί θα φέρει το φθινόπωρο, πού θα βρίσκονται ως οικογένεια, πότε θα επιστρέψουν στη χώρα και ποιους και τί θα βρουν εκεί παραμένει ως μεγάλος άγνωστος για εκείνη…

cretapost.gr

"google ad"