Το κὀμμα του υπαρκτού προβληματισμού

[Ανεπίδοτα γράμματα…]

Του Αλέξανδρου Ρ.

Καθότι άνεργος και αργόσχολος παρακολουθώ τις απογευματινές εκπομπές στα τοπικά τηλεοπτικά κανάλια και συχνά βλέπω και ακούω διάφορους ειδήμονες και «ειδήμονες» να μας εξηγούν γιατί και πώς φτάσαμε ως εδώ. Εν τω μεταξύ, η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Αν υπάρχει κανείς να μας πει γιατί συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν κι όχι κάποια άλλα, ευχαρίστως να τον ακούσομε:

Να μας εξηγήσει γιατί, ενώ το νέο κολυμβητήριο Χανίων, βιασμένο και παρατημένο, περιμένει ημιτελές και καταστρέφεται, τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν στο ποδηλατοδρόμιο; Όλα χρειάζονται, δε λέω, αλλά όταν δεν μπορούμε να τελειώσομε ένα πράγμα, γιατί να αφήνομε την κουτσουλιά πἰσω μας; Για να πάμε παρακάτω να τσιμπολογήσομε;!…

Να μας κάνει να καταλάβομε γιατί εφόσον η ΑΒΕΑ φτιάχνει σαπούνι για το πλυντήριο, τότε γιατί η γυναίκα μου, όταν της πήγα ένα κουτί στο σπίτι, αφού το δοκίμασε, το άφησε στην άκρη και συνεχίζει να ακολουθεί τη σύσταση των 29 κατασκευαστών πλυντηρίων? Δεν υπάρχει στην Περιφέρεια, ένας άνθρωπος να τους στείλει έναν χημικό εκεί πάνω, να τους βοηθήσει να βελτιώσουν το προϊόν τους; Τι λένε γι’αυτό οι κατά άλλα λαλίστατοι γυρολόγοι της σοφίας τους; Πόσα μεροκάματα θα έμεναν στα Χανιά αν αγοράζαμε σκόνη πλυντηρίου από την ΑΒΕΑ. Υπάρχει κανένας λογιστής να το υπολογίσει σε ποσοστό του ΑΕΠ; Και μπορεί ΑΕΠ να μην ξέρομε οι περισσότεροι από μας τι σημαίνει, αλλά πρέπει να θυμηθούμε τη συχωρεμένη τη γιαγιά στο χωριό, που έλεγε ότι φασούλι το φασούλι, γεμίζει το σακούλι.

Να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε το λόγο που κανείς δεν πολυσκοτίζεται που τα πορτοκάλια πάλι θα πεταχτούνε στις χωματερές κι εμείς πάλι θα αγοράζομε βραζιλιάνικους χυμούς; Κι αναρωτιέμαι αν τελικά αυτό είναι το σχέδιό τους: να μας δούνε, δηλαδή, να ανακουφιζόμαστε όταν, αύριο-μεθαύριο, τις υποδομές θα τις αναλάβουν και θα τις ξεσκουριάσουν τίποτα γερμαναράδες… Κάποτε εμείς οι Γκαστ-αρμπάιτερ, τώρα σε αντίστροφη ροή αυτοί, οι Γκαστ-αρπάχτρες…

Εμείς τι φταίμε;

Εμείς δεν είμαστε, που σιωπήσαμε όταν η νέα δημοτική αρχή –σε ένα πρώτο δείγμα γραφής το περασμένο καλοκαίρι- ζήτησε την περικοπή των μεροκάματων από τους εργαζόμενους στη Δ.Ε.ΔΙ.Σ.Α. ενώ δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό κανενός τους να επαναδιαπραγματευτεί τα χρεωμένα διπλά και τρίδιπλα από τους διάφορους προμηθευτές κι εργολάβους της παρέας. Κι επειδή ο λόγος περί Δ.Ε.ΔΙ.Σ.Α., θυμήθηκα και τον διευθύνοντα σύμβουλο που γυρνάει από κανάλι σε κανάλι για να μας εξηγήσει τα μακροοικονομικά, αλλά κανείς δημοσιογράφος δεν τον έχει ρωτάει γιατί τόσα χρόνια τώρα, αντί για να βγαίνει κομπόστα από τις εγκαταστάσεις της Δ.Ε.ΔΙ.Σ.Α., γεμίζουν με σκουπίδια τα κύτταρα το ένα μετά το άλλο. Κι επειδή ο όγκος των σκουπιδιών είναι κι αυτός ένας δείκτης ευημερίας, ευτυχώς που οσονούπω δε θα έχομε πια σκουπίδια…

Εμείς δεν είμαστε, που πληρώνομε αγόγγυστα κάθε τρίμηνο το χαράτσι στη Δ.Ε.Υ.Α.Χ., τα 2 ευρώ του «υποχρεωτικού εράνου» για το δάνειο από το Ταμείο Παρακαταθηκών, για το οποίο μας χρεώνουνε και 23% ΦΠΑ για καπέλο. Ποιος από τους οικονομολογούντες θα μας πει αν άλλοτε του έχει τύχει να ακούσει για επιβολή ΦΠΑ επί τοκοχρεολυσίου;!

Με τα κόμματα εξουσίας μετά βίας να συγκεντρώνουν δημοσκοπικά ποσοστά νομιμοποίησης και την καθεστηκυία αριστερά, που έχοντας επίγνωση των προβλημάτων, να αποφεύγει να ακουμπήσει την πατάτα που καίει, είναι καιρός οι πολίτες να αρχίσομε να ξεπερνάμε τις αναστολές μας, διεκδικώντας την αναδιανομή της εξουσίας. Κανείς πλέον δεν αμφιβάλλει ότι οι σημερινοί διαχειριστές της εξουσίας είναι διαπλεκόμενοι και αναποτελεσματικοί, όταν δεν είναι –χειρότερα- μακρυχέρηδες.

Δεν έχομε την πολυτέλεια να περιμένομε άλλο.

http://my-pillow-book.blogspot.com/2011/12/undelivered-letters.html

"google ad"