Το Λαφονήσι και ο ναός του Σολομώντα

Στα παλιά χρόνια στα Ιεροσόλυμα ζούσαν δίπλα – δίπλα δύο οικογένειες. Η μία οικογένεια εύπορη με όλα τα αγαθά, δεν είχε όμως παιδιά. Η άλλη οικογένεια, όχι τόσο πλούσια, όμως ευτυχισμένη γιατί είχε ένα χαριτωμένο μωρό. Μια μέρα, οι γονείς του έλειψαν για λίγο και η γυναίκα που δεν είχε παιδί δικό της έκλεψε το μωρό. Η πραγματική του μητέρα έκλαιγε κι έψαχνε το παιδί της. Μάταια όμως! Παρακαλούσε τον Θεό, να της το φανερώσει και πράγματι, κάποια στιγμή, άκουσε το κλάμα του από το διπλανό σπίτι. Όρμησε μέσα και έτρεξε να πάρει το παιδί της. Η ξένη γυναίκα όμως το κρατούσε σφιχτά και δεν της το ‘δινε. Έλεγε πως ήταν δικό της. Τότε η μάνα του είπε:

‘’Θα πάμε στον ναό του Σολομώντα. Ο ιερέας είναι σοφός και δίκαιος δικαστής, κι αυτός θα αναγνωρίσει το δίκιο μου. Θα μου δώσει πίσω το παιδί μου’’.

Άρχισαν και ‘κει να μαλώνουν και η κάθε μια με κλάματα έλεγε πως ήταν δικό της το παιδί. Τότε ο ιερέας, τράβηξε το ξίφος του και είπε αυστηρά:

‘’Θα το χωρίσω στην μέση και η κάθε μια σας θα πάρει το μισό’’.

Η ξένη γυναίκα, το δέχθηκε. Έμεινε ικανοποιημένη από την λύση που έδωσε ο ιερέας. Προφανώς σκέφθηκε: ‘’Αφού δεν έχω εγώ παιδί, να μην έχει και αυτή’’. Η αληθινή μητέρα όμως του παιδιού, έπεσε στα πόδια του ιερέα και κλαίγοντας τον παρακαλούσε:

‘’Μην σκοτώσεις το μωρό μου. Άφησε το να ζήσει. Δωσ’ το της! Να ζήσει! Κι ας το έχει ξένη μάνα. Μόνο να ζήσει!’’

Ο ιερέας κατάλαβε τότε ποια ήταν η αληθινή μάνα. Πήρε το παιδί και της το ‘δωσε.

‘’Είναι δικό σου, της είπε. Το πονάς, το αγαπάς, θυσιάζεσαι… εσύ λοιπόν το γέννησες’’.

Είναι ένας συμβολισμός της Παλαιάς Διαθήκης αυτός. Το ίδιο συμβαίνει με το Λαφονήσι. Πριν αρκετά χρόνια ο Δήμος Σελίνου και ο Δήμος Κισσάμου το συνορίζονταν. Βέβαια, για το κέρδος, για την εκμετάλλευση του. Δεν το αγαπούσαν πραγματικά. Για τα ομπρελοκαθίσματα αποφάσισαν να το μοιράσουν, έκαναν επεμβάσεις και το χώρισαν σε δύο παραλίες. Η μια – αριστερά – ανήκει στον Δήμο Σελίνου και η άλλη – δεξιά – στον Δήμο Κισσάμου. Κι έτσι το κατάστρεψαν. Παρενέβησαν και αλλοίωσαν και την φυσική του ομορφιά και την ιστορία του. Δεν το αγαπούσαν, διαφορετικά θα το σεβόταν, θα το προστάτευαν, θα έκαναν αυτό που έκανε η μάνα του παιδιού.

Μετά το 1821 γινόταν συνεχώς στην Κρήτη επαναστάσεις. Οι Ιναχωριανοί ή Εννιαχωριανοί, έκαναν και αυτοί τον αγώνα τους εναντίον των κατακτητών, Τούρκων, Τουρκοαιγύπτιων, του Μωχάμεντ Αλή. Οι Τούρκοι είχαν πουλήσει την Κρήτη για δέκα χρόνια στον Αιγύπτιο Μωχάμεντ Αλή. Μετά την επανάσταση του 1821 οι σφαγές των Τούρκων και των Αιγυπτίων ήταν απερίγραπτες. Το 1824 έγινε η Μεγάλη σφαγή του Λαφονησίου, στα Εννιά Χωριά. Η παραλία του Λαφονησίου ήταν μία. Εκεί που τώρα έγινε φαρδύς χωρισμός, υπήρχε μονοπάτι, θαλάσσιο όμως. Το σκέπαζε η θάλασσα αλλά το περπατούσες μέχρι το νησάκι. Το νερό έφτανε μέχρι πάνω απ’ τη μέση του ανθρώπου και σε κάποια σημεία σχεδόν μέχρι το λαιμό και από μακριά δεν φαινόταν καν το μονοπάτι, ούτε από κοντά.

Οι Τουρκοαιγύπτιοι που είχαν ξεχυθεί στα Εννιά Χωριά για να καταπνίξουν μια επανάσταση δεν γνώριζαν μπάνιο. Έτσι οι κάτοικοι, έτρεξαν στο μονοπάτι και πήγαν στο νησάκι για να γλυτώσουν. Ο στρατός, όταν έφτασε στην θάλασσα, στέκονταν στην παραλία ανήμπορος να φτάσει τους άμαχους κυνηγημένους. Όμως για κακή τύχη των κατοίκων ένα γαϊδουράκι που το πήγαινε εκεί να βοσκήσει ο ιδιοκτήτης του και ήξερε το μονοπάτι, έτρεξε και ακολουθήσε στους ιδιοκτήτες του. Οι Τούρκοι το είδαν, το ακολούθησαν, έφτασαν στο νησάκι και τους έσφαξαν όλους. Γυναίκες, μωρά παιδιά, ηλικιωμένους. Το αίμα των αθώων άνοιξε αυλάκι που ονομάσθηκε ‘’Τουρκαύλακο’’. Και αυτό είναι ιστορία δεν είναι μύθος, δεν είναι θρύλος. Είναι ιστορία, πραγματικότητα, γεγονός! Αξέχαστο! Είναι αλήθεια. Κάθε χρόνο, μέχρι πρόσφατα γινόταν μνημόσυνο. Δεν ξέρω αν γίνεται ακόμα.

Τώρα πάντως με τις επεμβάσεις που έκαναν δεν υπάρχει μονοπάτι που να το σκεπάζει η θάλασσα. Αφού η θάλασσα χωρίστηκε στα δύο. Όπως θα χωριζόταν το βρέφος στον ναό του Σολομώντα, αν δεν το έσωζε η αγάπη. Στο Λαφονήσι όμως; Δεν υπήρχε αγάπη; Μόνο το κέρδος; Αλήθεια, ντρέπομαι!

Υστερόγραφο:

Στο βιβλίο: ‘’Λαφονήσι – Μουσαγόρες’’, ο συγγραφέας Μ.Κ. Κογχυλάκης γράφει ιστορικώς τεκμηριωμένα και αναλυτικά τα γεγονότα. Εγώ πρόφτασα και τα διδάχθηκα στο σχολείο και το μονοπάτι πολλές φορές το περπάτησα μέχρι το νησάκι, το πρόφτασα!Αλήθεια, η ιστορία μας είναι σημαντική, τόσο, όσο και η ύπαρξη μας. Χωρίς την ιστορία μας δεν είμαστε νοήμονα όντα, δεν είμαστε τίποτα. Γιατί να την αρνιόμαστε; Είμαστε μόνο τόσα κιλά. Λίγα; Πολλά; Μόνο! Τίποτα!

Α.Κ.

"google ad"